WAARSCHUWING: Het volgende bevat spoilers voor: Kinderen van de zee , nu gestreamd op Netflix.
Kinderen van de zee is een moeilijke film om te begrijpen. Geregisseerd door Ayumu Watanabe en aangepast van Daisuke Igarashi's vijfdelige manga, wordt de film in de VS gestreamd op Netflix, wat betekent dat een nieuw publiek de kans krijgt om geïntrigeerd, verbluft en uiteindelijk bedrogen te worden door Watanabe's psychedelische capriolen. Verreweg het meest verwarrende deel van de film is de climax, waarin Ruka (de hoofdpersoon) wordt opgenomen in een maalstroom van intergalactisch zeeleven en het andere uiteinde uitspuugt met de perspectiefverandering van je leven. Als visueel spektakel is het uitstekend. Als verhaal is het bijna onbegrijpelijk.
Dit is niet het type film dat met enig gemak of objectiviteit kan worden uitgepakt, maar hier is een uitleg die hopelijk de laatste veertig minuten een beetje gemakkelijker te verwerken maakt.
Kinderen van de zee: een thematische samenvatting
Voordat we ingaan op wat er werkelijk gebeurt, is het nuttig om de kernconcepten van de film te overwegen. Vaak gevocaliseerd door Anglade, Kinderen van de zee is geïnteresseerd in een soort microkosmos-macrokosmosrelatie. In wezen is het idee dat het deel (de microkosmos) het geheel (de macrokosmos) weerspiegelt. Dit is een esoterisch model voor het verkennen van de plaats van de mens in de kosmos. Het vloeit voort uit het idee dat een persoon niet alleen een deel van het universum is, maar het universum zelf.
Het is gemakkelijk te zien hoe dit idee uitnodigt tot het soort vrije, transcendente ervaring die wordt overgebracht door de climax van de film. Inderdaad, in wat Watanabe onthult, werd indirect geïnspireerd door Stanley Kubrick's 2001: A Ruimte Odyssee , het 'festival' van Kinderen van de zee spoelt over de kijker als een grote golf van existentiële gekheid. Het is een dissociërende ervaring, verzadigd met abstracte dialogen en caleidoscopische beelden. Het is geen schande om je gedesoriënteerd te voelen - leuk vinden of niet, dat is waar Watanabe voor gaat.
Uitleg over het festival
Het festival brengt alles samen en brengt het opnieuw tot leven; zie het als een waterige oerknal. Het is te groots en subliem voor iemand om de hoofden er goed omheen te wikkelen, maar het lijkt een soort viering van het zijn te zijn. Centraal in het evenement staan Umi en Sora, mysterieuze, spookachtige, zeevarende missionarissen. Ze begrijpen hun rol niet helemaal en brengen het grootste deel van de film door met de stroom van het lot.
Terwijl Sora zijn fysieke vorm verliest, kiest hij een mens als 'gast', die de meteoriet (beschouw dit als een zaadje) naar de buik van een bultrugwalvis brengt. Umi (zie hem als het ei) neemt de meteoriet van de gast en 'bevrucht' het universum. Ruka is de gast. Sora vertrouwt deze rol toe door Ruka de meteoriet te voeren, en dit stort haar in de zuurreis van haar leven.
Oké, maar wat gebeurt er eigenlijk?
Dit is waar het allemaal vreemd wordt en voor interpretatie , dus er is geen eenduidige verklaring voor wat er gebeurt. Ruka wordt opgeslokt door een walvis. Ze ervaart een vloed van herinneringen en galactische symboliek en ontmoet de schimmige figuur van Sora. Samen met de kijker krijgt ze de keuze: haar ogen sluiten en accepteren dat haar werk gedaan is, of zichzelf uitdagen om de komende waanzin te ontcijferen. Ruka omarmt het festival en ervaart de ego-dood terwijl ze opmerkt: 'Ben ik het universum?' Terugbellen naar deze microkosmos-macrokosmos-business: ja, dat is ze.
schramm's hart van duisternis te koop
Umi komt uit het niets en neemt de meteoriet van Ruka, die probeert te voorkomen dat hij hem inslikt. Ze ervaart een overstroming van zijn herinneringen, krimpt Umi ineen tot een kind en steekt Ruka de meteoriet in zijn mond. Het combineren van de meteoriet (het zaad) met Umi (het ei) besluit het festival - wedergeboorte compleet. Als het allemaal gezegd en gedaan is, wordt Ruka wakker in de oceaan en verliezen Umi en Sora hun fysieke vorm. Hoe vreemd het ook is, dit is Ruka's coming-of-age-verhaal. Ook al begrijpt ze niet alles, ze groeit als persoon.
Het is onwaarschijnlijk dat Ruka Umi en Sora ooit nog zal zien. Ze begrijpt echter dat ze verbonden zijn door de wereld om haar heen, daarom voelt ze hun aanwezigheid terwijl ze op het strand staat in de scène na de aftiteling. In navolging van dit idee zou het gemakkelijker zijn om Umi en Sora te zien als de zee en de lucht zelf, zoals hun namen vertalen. Ze zijn er altijd met Ruka (die, nogmaals, vertaalt naar de aarde), zelfs als ze geen menselijk lichaam hebben. Alles in de film maakt immers deel uit van één groots, onderling verbonden verhaal. Dingen zijn anders, en toch zijn ze precies hetzelfde. Zoals Carl Sagan zegt, mensen zijn 'sterrendingen'. Mens, dier, zee, lucht, sterren - ze zijn allemaal één met elkaar.
Kinderen van de zee is veel om in je op te nemen. Houd van of haat het einde, Watanabe giet er alles in, en zorgt ervoor dat de climax-gebeurtenissen rijk zijn aan symboliek voor iedereen die gek genoeg is om ernaar te zoeken, en zwemmen met genoeg prachtige beelden om degenen die gewoon langskomen te sussen voor de rijden. De film sneed nogal wat af van de manga, dus degenen die een minder onsamenhangende, langzamer bewegende Kinderen van de zee vindt u in het bronmateriaal.
