2009 was een bijzonder rare tijd voor Batman. Veel van het gebabbel rond de held had te maken met de dood. Grant Morrison en Tony S. Daniel 'doodden' hem in de 'Batman R.I.P.' episch. Morrison en J.G. Jones 'doodde' hem in Laatste Crisis . Natuurlijk werd hij in geen van beide verhalen echt 'gedood'.
Om een man genaamd Dick Grayson te citeren: 'Batman en Robin zullen nooit sterven', ondanks hoe vaak ze 'vermoord' zijn. En 2009 heeft echt, praktisch, uitgelegd waarom dat het geval is, op een mooie manier. Enter: Neil Gaiman, Andy Kubert en Scott Williams' tweedelige verhaal 'Whatever Happened to the Caped Crusader?'
GERELATEERD: Neil Gaiman tekent ontwikkelingsovereenkomst met Amazon Studios
Het verhaal speelt zich niet af in een exact stukje Batman-canon; in zekere zin is het een onderdeel van alle canon, hangend over continuïteit als een geest. Er zal waarschijnlijk nooit een 'laatste' Batman-verhaal komen, maar 'Whatever Happened to the Caped Crusader?' zou zeker als epiloog kunnen dienen.
Het verhaal volgt de begrafenis van Bruce Wayne, de originele Batman. Elke schurk vertelt zijn versie van een verhaal -- hoe ze Batman vermoord. Het verhaal van elke antagonist is niets bijzonders, maar ze eindigen allemaal met de grote ondergang van de Caped Crusader. Ze beweren dat ze triomfantelijk waren in het voor eens en altijd beëindigen van de Dark Knight. Versie na versie van Batman komt aan zijn einde, op tragische manieren, op gekke manieren, op alle manieren -- en wij als lezer vragen ons af: 'Hoe kunnen al deze schurken beweren Batman te hebben vermoord?'
Tot onze verbazing geeft deel twee een elegante uitleg. Op een poëtische manier, die doet denken aan het kinderverhaal 'Goodnight Moon', hangt Bruce Wayne alomtegenwoordig boven alles wat hij weet; hij wenst afscheid van zijn Batcave, zijn handige gereedschap, zijn vijanden, zijn vrienden -- omdat hij aan het einde van zijn leven is... althans dat denkt hij.
We blijven achter met een afbeelding van het vleermuissignaal, stralend in de lucht. We komen dichter bij het iconische beeld, het 'Vleermuis'-symbool dat een nieuwe vorm aanneemt; die van de handen van een dokter, die een baby aflevert. Hij geeft de baby aan zijn moeder, zij noemt hem 'Bruce'.
GERELATEERD: Gaiman looft Cinamon Hadley, visuele inspiratie voor de dood van Sandman
Batman neemt vele vormen aan, ondanks dat sommige fans beweren dat 'hun' versie van Batman de enige echte vorm is. Gaiman en Kubert legden elegant uit dat ze allemaal geldig zijn, en ze zijn allemaal zo trouw aan de canon als het oorspronkelijke uiterlijk van de Dark Knight in 1939. Detectivestrips #27 door Bill Finger en Bob Kane. Op een delicate manier legde het creatieve duo uit dat Batman zich in een oneindige cyclus van leven en dood bevindt, waaraan hij niet kan ontsnappen. Hij komt altijd terug, wat er ook gebeurt. Hij mag nooit rusten.
Wat Gaiman en Kubert ons welsprekend laten zien, is dat Batman - een idee - het vermogen heeft tot onsterfelijkheid. Het kan allerlei vormen aannemen; het kan worden geperfectioneerd en het kan worden verdraaid. Maar het kan nooit doodgaan. Hoewel dit geldt voor veel andere ideeën, religieus of anderszins, geldt dit in het bijzonder voor Batman, een personage met een onmiskenbare kneedbaarheid.
Batman kan donker zijn. Hij kan ook grappig zijn. We kunnen proberen hem te vermoorden, en geloof ons, sommigen hebben het echt geprobeerd (*hoest, Joel Schumacher, hoest*), maar hij komt altijd terug. Creators zullen hun 'ultieme' verhaal vertellen, het definitieve verhaal voor de Caped Crusader. Maar er zal altijd een andere zijn. Definitief is immers subjectief.
'Batman en Robin zullen nooit sterven', inderdaad.
