In 'The Good, the Bad and the Ugly' #1 doen Chuck Dixon en Esteve Polls hun best om de filmwereld van Sergio Leone na te bootsen en slagen ze daar soms ook in, maar ze slagen er nooit helemaal in. Maar ze komen wel in de buurt.
Polls meer dan Dixon maakt hier zijn stempel, met prachtige beelden die de ruigheid en het gevoel van Leone's films vastleggen zonder het uiterlijk te repliceren, wat een benadering is die altijd beter werkt. Te vaak wordt in werken als deze meer nadruk gelegd op 'trouw aan de bron' dat het de diepte of het gevoel van het origineel mist, maar Polls legt dat vast. Een manier waarop hij een filmisch gevoel overbrengt, is in zijn paginalay-outs, omdat hij voornamelijk paginabrede panelen gebruikt die als filmstills op elkaar zijn gestapeld. Hij breekt slechts kort van deze lay-out af met groot effect.
Samen met Dixon komt Polls ook met een aantal zeer interessante en geestige beelden, zoals het pistool-opkomend-door-een-gat-in-de-vloer moment in de openingspagina's . Die manoeuvre lijkt echt te zijn gestolen uit een verwijderde Leone-scène en wordt op vrijwel dezelfde manier uitgevoerd.
Het is moeilijk te zeggen wat de plot hier is, omdat dit nummer heel erg lijkt op de eerste 20 tot 30 minuten van 'The Good, the Bad and the Ugly' waar de hoofdpersonen zich allemaal op verschillende plaatsen bevinden en later zullen samenkomen. Voorlopig is de Man zonder Naam weer een premiejager, zoals hij was in 'For a Few Dollars More', en zit hij op het spoor van een bankrover genaamd Miles Devereaux. Elders beroven een Franse kolonel en zijn troepen een missie, met een vage toespeling op Angel Eyes.
Dixon weet duidelijk waar hij het over heeft, want hij is niet bang om de Man with No Name met overmoed te laten optreden of superieure aantallen tegen te komen waardoor hij er al snel een dwaas uitziet. Hij laat de mystiek van het personage het verhaal niet in de weg staan, iets waartoe andere schrijvers in de verleiding zouden kunnen komen.
Ik ben echter echt onder de indruk van de kunst van Polls, die een heel klassieke uitstraling heeft, geworteld in de westerse striptraditie, maar, zoals ik al zei, hij vangt het uiterlijk van de Spaanse sets van de films, en laat ook de personages met die donkere gemeenheid die de acteurs in de films hadden. Iedereen daar had een smerige blik op hen, zelfs de veronderstelde goeden, en Polls geeft iedereen hier diezelfde blik.
Als speciale traktatie biedt Dixon een fantastisch essay over de Spaghetti Western waarin wordt gekeken naar het subgenre dat verder gaat dan Leone, en veel filmsuggesties. Hij kent duidelijk zijn vak, is gekoppeld aan een geweldige artiest en heeft een solide eerste nummer afgeleverd dat ergens interessant lijkt te leiden. Ik kan niet wachten op de tweede.
