Sprookje 's anime was geen eenvoudige zaak. Met meer dan 300 afleveringen van een half uur, compleet met hier en daar opvulling, volgde het op sommige punten de manga op de voet, maar speelde het snel en los met de regels. Toen was er een verandering van animatiestudio's, om op te starten.
Veel populaire anime-studio's doen geweldig werk door manga naar het kleine scherm te brengen, maar als het gaat om de kleine details onderweg, kunnen kijkers kieskeurig zijn. Misschien ziet het kleurenpalet er niet uit, of is de animatie schokkerig of zijn er vrijheden genomen met de bronmanga zelf. Wanneer Sprookje 's anime ging van Satelight naar Studio Bridge, hoewel, veel fans zijn het erover eens de overstap was uiteindelijk ten goede.
Studio Bridge dichter bij de Sprookje Mouw
Bij het aanpassen van een serie is het aan de animators om het originele materiaal natuurgetrouw na te bootsen op een manier die geschikt is voor het medium, in dit geval tv. Tv-regels zijn meestal strenger, wat vaak resulteert in enkele opvallende inhoudsbewerkingen, zoals een wond die bijvoorbeeld van bloeden in het origineel naar gekneusd in de aanpassing gaat. Maar terwijl bijna alle Sprookje 's verhaallijnen en grote momenten haalden de anime, de eerste studio van de serie, A-1 Pictures Satelight, nam wat onnodige vrijheden met bepaalde personages of gebeurtenissen.
Neem bijvoorbeeld het ondersteunende personage Lisanna Strauss, een Fairy Tail-gildelid. Satelight gaf haar een grotere rol in vergelijking met de manga, ook in filler-afleveringen die Lisanna's mogelijke romantische betrokkenheid bij Natsu speelden. Natuurlijk kunnen fans gewoon filler-afleveringen overslaan en zo vreemde toevoegingen zoals deze vermijden, maar toch valt het op als een vreemde keuze die Hiro Mashima in de war brengt, Sprookjes schepper, misschien bedoeld om over te brengen met Lisanna's karakter. In kleine opzichten eindigen personages zoals zij enigszins vervormd. De tweede studio, Studio Bridge, deed dit niet. Dat is een reden om de voorkeur te geven aan een verandering van animatiestudio's.
Satelliet onnodig gewijzigd Sprookjes Beelden
Veel van de grootste veranderingen tussen Satelight en Studio Bridge hadden, niet verwonderlijk, te maken met de visuals van de anime. De kunst van Hiro Mashima zette de toon voor wat Sprookjes wereld eruit zou moeten zien, hoewel Satelight ook van dat pad is afgedwaald. Personages zoals Lucy hadden iets andere gezichtsvormen en ontwerpen, en vooral Lucy's gezicht was ronder dan in de manga, terwijl Erza omvangrijker was. Deze wijzigingen werden ongedaan gemaakt toen Studio Bridge het overnam voor Sprookjes tweede seizoen, waarin iedereen meer op hun manga-iteraties leek. Knoeien met personageontwerpen is de zekerste manier om woede van fans te wekken, maar wanneer personages er uiteindelijk jonger, ouder, stoerder of dunner uitzien dan ze zouden moeten, kan een zekere mate ervan gerechtvaardigd zijn.
De dingen veranderden weer van Satelight naar Studio Bridge als het ging om visuele aanwijzingen. Zo gebruikte Satelight voor zowat alles groothoekopnames en zelfs duidelijk hergebruikte animatie in vechtscènes. De studio gebruikte ook royaal de visuele cue van de 'magische cirkel' - gloeiende, zwevende runen die uitgebreide cirkels vormden terwijl spreuken werden opgeladen. Hoewel magische cirkels gebruikelijk zijn in fantasieseries, overdreef Satelight het aantoonbaar door ze te gebruiken op plaatsen waar cirkels niet eens thuishoorden. Het is duidelijk dat zware spreuken zoals Unision Raid en Urano Metria erom vroegen, maar Gray's kleinschalige ijsaanvallen en Natsu's vuurvaardigheden ... niet zozeer. Vaak sloeg Natsu gewoon zijn vuisten tegen elkaar en verscheen er op onverklaarbare wijze een magische cirkel. Studio Bridge deed ze daarentegen volledig weg als het op Natsu aankwam, waardoor een minder rommelig beeld ontstond. Dit zorgt er ook voor dat het magische systeem er minder gimmick uitziet en zorgt ervoor dat de spreuken er niet allemaal hetzelfde uitzien.
Zelfs het kleurenpalet van Studio Bridge verschilde van dat van Satelight. Satelight gaf de voorkeur aan heldere, bijna neonkleuren voor alles, van haar tot kleding, terwijl Studio Bridge koos voor meer gedempte, zachtere kleuren die minder 'zaterdagochtend-anime' waren. Dit is vooral merkbaar bij Lucy Heartfilia, die van nature een kleurrijk karakter heeft, van haar blonde haar en haarlinten tot haar vele stijlvolle outfits. Haar haar ging van highlighter geel naar een zachtere blonde kleur in de tweede serie. Hetzelfde geldt voor Laxus Dreyar, een andere blondine, de rozeharige Natsu Dragneel en vrijwel iedereen met helderdere haarkleuren. Samen met de andere fixes zorgde Studio Bridge ervoor dat dit werd geregeld.
