Review: 'The Purge: Election Year' belooft schokken maar levert geeuwen op

'Met wapengeweld een nachtelijk onderwerp op het nieuws, was ik bang dat ik nergens kon genieten van plaatsvervangende anarchie van 'The Purge: Election Year''. Ik bedoel, als de actiekomedie 'Centrale Intelligentie' maakte me kronkelen, welke hoop had ik in een film over Amerikanen die elkaar afslachten in een grimmige free-for-all? Maar het blijkt dat de inhoud van de derde 'Purge'-aflevering geen probleem is, omdat de film te harteloos is om enige emotionele impact te hebben.

Frank Grillo, de fronsende antiheld van 'The Purge: Anarchy', herneemt zijn rol als sergeant, die nu het hoofd van de beveiliging is voor senator Charlie Roan (Elizabeth Mitchell), een presidentiële hoopvolle stomp om The Purge te beëindigen. Wanneer een tot de tanden bewapend team van blanke supremacisten op Purge-avond haar deur binnenkomt, worden de sergeant en de senator de straten van Washington DC opgestuurd, waar ze afhankelijk zullen zijn van de vriendelijkheid van de middenklasse om te overleven.

goedemorgen boomhut brouwbedrijf

De politiek van 'The Purge: Election Year' is net zo subtiel als de neonazistische symbolen die over de kogelvrije vesten van de slechteriken zijn gepleisterd. (Alsof de felrode swastika niet genoeg was, dragen ze allemaal geborduurde patches met de tekst 'White Power'.) De geheel witte, voornamelijk mannelijke New Founding Fathers of America gebruiken The Purge om mensen in lage inkomenswoningen of op welzijn. Ze hebben haatgroepen in dienst om hun vuile werk te doen, en spreken vurig over hun christelijk geloof en de noodzaak om onze natie te 'zuiveren'.

Ondertussen roept de onafhankelijke kandidaat-senator Roan de NRA op voor het aansporen van nationale bloeddorstigheid om zijn eigen zakken te vullen, en verklaart dat ze spreekt namens de 99 procent die niet zuiveren. Een bijdehante deli-eigenaar, een hardwerkende Mexicaanse immigrant en een bende zwarte activisten helpen haar en Sergeant door het nachtmerrieachtige labyrint te weven naar zonsopgang en te overleven.

En toch is de film in conflict met zichzelf. James DeMonaco, die elke aflevering van 'Purge' heeft geschreven en geregisseerd, wil natuurlijk dat het publiek de kant van Roan kiest en haar missie om deze grimmige Amerikaanse traditie teniet te doen. De filmmaker geniet echter van de griezelige glamour van degenen die Purge, waarbij hij hun moorddadige chaos en griezelig-chique kostuums vastlegt met loerende slo-mo en aanhoudende close-ups van met bloed bespoten glimlachen, met wapens vastgebonden maar verder blote dijen en met strass bezaaide geweren. Sequenties met rechthebbende en woedende tieners die Miley Cyrus's onder vuur nemen 'Feest in de V.S.' terwijl dansen in tutu's en zwaaiend met wapens verontrustend en betoverend zijn, doet denken aan Harmony Korine's neon-nachtmerrie 'Spring Breakers'. Toch komen deze scènes vanuit een schokkend ander gezichtspunt dan het grootste deel van de film. En helaas, als we niet getuige zijn van de excentrieke moordmethoden van bloeddorstige fashionista's, worden we gedwongen door onhandige dialogen en oogrollende uitvoeringen van de goeden te sjokken.

Begrijp me niet verkeerd: Grillo is geweldig. De grootste ster die de film te bieden heeft, weet het precies hoe hij zijn occasionele regels uitspuugt om een ​​stoere maar charismatische held te creëren. Met een stalen blik en grijns die op gevaar wijst, is Betty Grabriel een veelbelovende toevoeging aan de groeiende franchise als voormalig Purger die triage-vrijwilliger is geworden. Maar Michael Kenneth Williams, die de poëtische Purge-disrupter Carmelo Jones speelde, wordt deze keer hard gemist. Edwin Hodge, die hem vervangt, is van de gemene 'The Purge: Anarchy' rando gepromoveerd tot het hoofd van het Purge-verzet. Hij grijnst goed, maar net als de puppy-eyed Joseph Julian Soria, die een politiek ingestelde deli-arbeider speelt, wordt zijn optreden overschaduwd door Grillo's sterrenkracht en de algemene verschrikkelijkheid van het ensemble.

hoe lang zou het duren om een ​​stuk te bekijken?

Mykelti Williamson, vooral bekend door het spelen van de door garnalen geobsedeerde Bubba in 'Forrest Gump', leunt hard in zijn strip-reliëfrol als deli-eigenaar die zich geplukt voelt uit een verouderde sitcom, met kreunende punchlines die een afnemend rendement bieden. Maar de Razzie voor Slechtste Prestaties gaat naar Elizabeth Mitchell. Omdat ze geen gravitas heeft, levert ze elke regel alsof het haar door een oortje wordt gevoerd. Op geen enkel moment doet haar senator voelen zoals de politieke game-changer die dit diepgewortelde Amerikaanse 'recht' echt omver zou kunnen werpen.

Ondanks al zijn gebreken zijn er momenten waarop 'The Purge: Election Year' spannend is. Helaas zijn dat er maar weinig tussen. De schokken van The Purge zijn oud geworden en de 'scherpte' voelt geforceerd en teleurstellend aan, met personages die de f-bommen en laster afvuren met de ongemakkelijke opwinding van een 12-jarige die voor het eerst een vloekwoord uitprobeert.

Deze franchise heeft een cruciaal punt bereikt. Het concept van 'The Purge'-films is altijd rijker geweest dan de inhoud. Hoewel de sequels hebben genoten van wereldopbouw, is DeMonaco niet genoeg gegroeid als filmmaker om deze aflevering te laten schitteren. Als Blumhouse Productions doorgaat met Purge, heeft het een sterkere, meer gedurfde schrijver en regisseur nodig die de leiding heeft.

'The Purge' opent vrijdag landelijk.