Dit jaar markeert het 20-jarig jubileum van The Road to El Dorado, de cultklassieker geanimeerde avonturenfilm die door velen wordt beschouwd als een meesterwerk uit het animatietijdperk van de vroege jaren 2000. Degenen die het echter prijzen, zouden geschokt kunnen zijn om te beseffen dat, op het moment van de release, De weg naar El Dorado was een kolossale mislukking, zowel kritisch als financieel.
Dit doet je afvragen waarom de film vandaag zo liefdevol wordt herinnerd. Soortgelijke films uit deze tijd krijgen niet zoveel bewondering, zelfs niet veelgeprezen Dreamworks-films, zoals De prins van Egypte , krijg dit soort aandacht niet. Dus waar gaat het over? De weg naar El Dorado waardoor mensen er positief op terugkijken?
2D ANIMATIE'S LAATSTE HOERA
Met betrekking tot theatrale geanimeerde functies, wordt traditionele 2D-animatie steeds ongewoonder. Terwijl Toy Story en Pixar gevestigde films konden volledig worden geanimeerd op een computer, het was het succes van films als Shrek dat stelde vast dat elke studio boeiende geanimeerde verhalen kon maken met CGI. Zelfs Disney, die uit zijn zeer succesvolle Renaissance-tijdperk kwam, stopte daarna met het verlaten van zijn 2D-animatiefilms Schat planeet gebombardeerd, alleen terugkerend naar de stijl voor De prinses en de Kikker en Winnie de Poeh .
spelt veldbier
Het is misschien daarom dat veel animatiefanaten aanvankelijk terugkeerden naar T de weg naar El Dorado , opnieuw te onderzoeken gezien de context dat het een van Dreamworks' laatste 2D-films is. De stijl die de film gebruikte was uniek voor zijn tijd, waardoor het een toetssteenproject in de geschiedenis van animatie was.
goede juju linkerhand
DE MUZIEK
Elton John is misschien wel een van de beroemdste muzikanten aller tijden, maar gedurende de jaren '90 kenden veel kinderen die opgroeiden hem als de man die deed de muziek in De Leeuwenkoning . John verdient de eer dat hij de man is achter enkele van de beste nummers die ooit in een animatiefilm zijn gestopt, maar dat betekent niet dat het zijn beste werk in het medium is. Hij deed de muziek voor De weg naar El Dorado, alleen om het te vergelijken met De Leeuwenkoning , wat onterecht is.
De weg naar El Dorado 's nummers zijn niet zo memorabel als de klassiekers in De Leeuwenkoning , maar ze staan nog steeds op zichzelf. De muziek vangt de geest van avontuur waar de film door wordt gevoed en slaagt erin om snazzy plezier te zijn. Het is een onderschat aspect van de film dat meer lof verdient dan het krijgt.
'EEN ONDERSTEUNENDE KARAKTERS'
bij het bespreken De weg naar El Dorado , vallen drie personages op: Tulio, Miguel en Chel, respectvol gespeeld door de geweldige Kevin Kline, Kenneth Brannagh en Rosie Perez. Het interessante aan dit trio is dat ze zich geen traditionele helden voelen in een avontuur.
In zijn recensie , beweerde Roger Ebert De weg naar El Dorado 'heeft geen held; het gaat om bijrollen.' In veel opzichten is deze verklaring de sleutel tot het langdurige succes van de film. Ondersteunende personages worden vaak favoriet bij fans omdat er een lichtzinnigheid voor hen kan zijn. Terwijl de hoofdpersonen worden meegesleept in het emotioneel zware drama van de film, kunnen de ondersteunende personages een beetje plezier bieden aan de procedure.
DE GEEST VAN AVONTUUR (MET VRIENDEN)
Voortbouwend op het vorige punt, is de sleutel tot het succes van de film hoe het de geest van avontuur en vriendschap vastlegt. Veel films proberen meer te zijn dan de som der delen door diepere thema's of ideeën te onderzoeken. Sommige films, zoals De klokkenluider van de Notre Dame, een ongelooflijk krachtig thema of idee hebben dat wordt ondermijnd door slordig aangebrachte comic relief. Echter, De weg naar El Dorado slaagt omdat de schrijvers er specifiek op uit waren om een leuk verhaal over vriendschap en avontuur te maken -- en enkel en alleen dat.
is er een aarde in star wars?
Terwijl veel films het publiek de kracht van vriendschap of de banden van platonische genegenheid proberen te laten zien, De weg naar El Dorado slaagt waar velen falen, omdat het slechts twee maatjes laat zien die op avontuur gaan en onderweg vrienden maken met Chel. Het is herkenbaar zonder ooit in de berichten van de film te hameren. Hoewel veel critici beweerden dat de plot van de film onopvallend of overbodig was, is het precies daarom dat het publiek meer in de personages investeert. Hun oneerbiedige kijk op de wereld helpt het publiek om echt van deze personages te gaan houden.
