Zombie-fictie is inherent nihilistisch, vooral omdat de ondoden zich goed lenen voor de meest sombere sociale commentaren en reflecties over de menselijke conditie die in de reguliere media worden gezien. Gezien hoe hopeloos het concept van een zombie-apocalyps is, is het niet zo verwonderlijk dat veel zombie-apocalyps films emotioneel belastend zijn.
Of alle overlevenden stierven of de mensheid liet zien hoe onwaardig de redding was in de context van de film, deze zombiefilms braken de harten van het publiek evenzeer als ze bang maakten. Hoewel niet al deze eindes totaal hopeloos zijn, is het moeilijk om naar de betere kant te zoeken van een wereld die wordt overspoeld door ondoden.
10/10 Anna Shepherd ontsnapte uit Little Haven, maar voor een prijs
Anna en de Apocalyps
Kortom, Anna heeft een hekel aan het leven in Little Haven. Er gebeurt niets interessants en er lijkt geen uitweg te zijn. Anna wil niets liever in het leven dan ontsnappen uit deze doodlopende stad en haar leven leiden, en ze krijgt haar wens met Kerstmis. Jammer dat er een zombie-uitbraak en het einde van de wereld voor nodig was om dit te laten gebeuren.
Anna en de Apocalyps begon als een duistere leuke zombiemusical , maar naarmate het vorderde, werden de dingen nijpender, en Anna en haar vrienden werden geconfronteerd met onuitsprekelijke verschrikkingen en maakten moeilijke keuzes op leven of dood. Uiteindelijk ontsnapten Anna en twee vrienden, maar iedereen, inclusief haar vader en geboorteplaats, stierf op een vreselijke manier.
9/10 Ana Clark werd wakker in een nachtmerrie
Dageraad van de doden (2004)
Velen citeren de Dageraad van de Doden remake 's proloog als een van (zo niet) de beste afbeeldingen van een zombie-apocalyps, en met goede reden. De film begon vredig, toen Ana haar dienst in het ziekenhuis afmaakte en naar huis terugkeerde naar haar liefhebbende echtgenoot, Luis. Helaas was het niet de bedoeling dat Ana's perfecte leven lang zou duren.
Op het moment dat Ana wakker werd, veranderde Luis in een zombie, werd hun buurt een oorlogsgebied en moest Ana ontsnappen voordat ze wist wat er aan de hand was. Ana's leven op brute wijze op de kop zien te zetten door de ondoden is een hartverscheurendere opening dan de chaotische redactiekamer en appartementsoverval in de originele film.
8/10 De reünie van Alice en Don werd snel bloederig
28 weken later
Het enige dat droeviger en enger is dan 28 weken later sombere proloog was de nasleep ervan. 28 dagen later' s vervolg werd geopend met overlevenden die werden overspoeld door de geïnfecteerden, en Don ontsnapte pas nadat hij alle anderen voor dood had achtergelaten. Door een wonder overleefde zijn vrouw Alice en werd op de een of andere manier niet getroffen door het Rage Virus.
Don en Alice werden herenigd in de quarantainekamer en verzoenden zich, maar Alice was eigenlijk een drager. Het duurt niet lang voordat Don besmet raakt, en op het moment dat hij zichzelf verliest aan het virus, vermoordt hij Alice op brute wijze en begint de tweede uitbraak. Zo hopeloos als 28 weken later opening was, werd het daarna alleen maar erger.
7/10 Alles werd erger nadat Barbara in een zombie veranderde
Shaun van de doden
Voor het grootste gedeelte, Shaun van de Doden was een parodie op George A. Romero's Levende doden series en zombiefictie. De ontsnapping van Shaun, Ed en het bedrijf naar The Winchester Tavern was een leuke spies van zombieconventies en het Britse leven, maar toen de bende de pub bereikte, werd het bloedserieus.
ganzeneiland kolsch
Het bleek dat Shaun's moeder, Barbara, gebeten was, en ze hield dit geheim zodat Shaun zich geen zorgen zou maken. Het is niet verwonderlijk dat Shaun diepbedroefd was toen hij zijn moeder uit haar lijden moest verlossen. Vanaf toen, Shaun van de Doden stopte met een leuke liefdesbrief aan zombies en werd een bitterzoet overlevingsdrama.
6/10 Seok-Woo gooide zichzelf van de trein omwille van zijn dochter
Trein naar Busan
Het is moeilijk om een hartverscheurend moment uit te spreken van Trein naar Busan als de treurigste. Trein naar Busan is een ensemble-zombiefilm met in de hoofdrol een groot aantal gedenkwaardige overlevenden, en als zodanig ontmoette bijna iedereen een tragische dood. Dat gezegd hebbende, het offer van Seok-Woo was de laatste nagel aan de emotionele doodskist.
Seok-Woo was een afwezige vader die zijn baan belangrijker vond dan zijn gezin, en er was een zombie-uitbraak voor nodig om dit te beseffen. Gedurende Trein naar Busan, Seok-Woo realiseert zich hoeveel hij van zijn dochter Su-an houdt, en hij brengt het ultieme offer door zichzelf van de trein te werpen om haar te redden van zijn ondode zelf.
5/10 Frank Johnson & Freddy Hanscom leden ondraaglijke sterfgevallen
De terugkeer van de levende doden
De terugkeer van de levende doden wordt het best herinnerd als een donkere komedie en meta vervolg op Nacht van de levende doden , maar dat betekent niet dat het verstoken is van tragisch menselijke momenten. De film begon met Frank en Freddy die aan het dollen waren met een vat Trioxin (eigenlijk het zombievirus), maar wat er daarna gebeurde was geen grap.
Frank en Freddy waren onmiddellijk besmet en ze brachten de film langzaam en pijnlijk door in zombies. Even somber hilarisch als De terugkeer van de levende doden is, zien hoe Freddy zichzelf verliest aan de infectie en Frank zichzelf van het leven berooft door zichzelf te cremeren kan schokkend en moeilijk zijn om naar te kijken.
overwinning vuil wolf bier
4/10 Andy Rose stierf langzaam in de loop van de film
Positie
Het meest trieste aan Positie is dat niet dat Andy er alles aan deed om zijn familie tegen zichzelf te beschermen voordat hij in een zombie veranderde, maar dat hij niet aan zijn lot kon ontsnappen. Positie gaat niet over het vinden van een remedie voor de zombie-infectie, maar over het accepteren van de onvermijdelijkheid van de dood en het helpen van Andy om zijn vrede te sluiten.
Na te zijn gebeten door zijn vrouw, heeft Andy twee dagen voordat de infectie hem volledig overviel. Ook al stierf hij aan een langzame dood, Andy deed er alles aan om zijn dochter Rosie en het jonge meisje Thoomi in veiligheid te brengen. Andy slaagde, maar pas nadat hij in een zombie veranderde en uit zijn lijden verlost moest worden.
3/10 Maggie Vogel koos ervoor om op haar eigen voorwaarden te sterven
Maggie
Maggie's neem het op tegen de zombie-apocalyps is met name meer geaard en somberder dan zijn tijdgenoten. Hier is de uitbraak al gebeurd en de wereld heeft te maken met de nasleep. Desalniettemin kunnen zombie-infecties nog steeds voorkomen, en degenen die geïnfecteerd zijn, hebben opties. Ze kunnen namelijk kiezen tussen een interneringskamp of euthanasie.
Nadat ze besmet is, krijgt Maggie deze keuze, maar haar vader, Wade, is onvermurwbaar dat ze niet wegrot in quarantaine. Tegen betere logica in waakte Wade over haar in hun huis en weigerde haar te doden. Dus in plaats van in quarantaine te sterven of het risico te lopen haar vader aan te vallen, sprong Maggie van het dak van hun huis voordat haar infectie het volledig overnam.
2/10 De zombies waren altijd al de slachtoffers
Land van de Doden
George A. Romero speelde met het idee van bewuste zombies zo ver terug als het origineel Dageraad van de Doden en, het meest bekend, in Dag van de Doden , maar het was niet totdat Land van de Doden dat hij de ondoden hun eigen film gaf. De film maakte duidelijk dat Romero aan de kant van de zombies stond en had medelijden met hen.
Wanneer Land van de Doden begon, herwonnen de zombies een vorm van intelligentie. Het kan moeilijk zijn om te zien hoe de doden beseffen dat ze door de sadistische levenden als kanonnenvoer en amusement werden behandeld. Dit inspireerde de zombies om Fiddler's Green aan te vallen, en het is moeilijk om niet het gevoel te hebben dat de doden gerechtvaardigd waren.
1/10 Ben's heldhaftigheid werd gestraft en Barbara verloor haar vertrouwen in de mensheid
Nacht van de levende doden (1990)
Als de film die aantoonbaar het moderne zombiegenre heeft voortgebracht en gecodificeerd, is het passend dat Nacht van de levende doden is de thuisbasis van het meest trieste einde van het genre. Dit geldt ook voor de remake, die het sombere einde nog erger maakte. Bens altruïsme en heldhaftigheid werden namelijk beloond met een kogel in het gezicht in het origineel uit 1968.
In de remake van 1990 bezweek Ben voor het eerst aan de zombie-infectie voordat jagers hem ter plekke neerschoten. Dit moment verbrijzelde het weinige vertrouwen dat Barbara nog in de mensheid had. Bovendien vatte het beknopt de stelling van George A. Romero en het zombiegenre samen: mensen, geen zombies, zijn de echte monsters, en ze zijn het niet waard om gered te worden.
