Verhalen vertellen is niet eenvoudig. Zelfs de beste auteurs worstelen met tempo, en soms is de reis naar een lonende conclusie een hobbelige rit. Als het op anime aankomt, zijn er extra complicaties waar makers mee te maken hebben: het aanpassen van het bronmateriaal, het aanpakken van een moeilijk animatieschema en het balanceren van een budget kan onder andere plannen belemmeren.
Het is geen verrassing dat sommige anime traag op gang komen. Talloze series worden in de derde aflevering gedropt en niemand kan hun kijkers de schuld geven - er zijn veel blindgangers. Aan de andere kant beginnen sommige shows zwak, om zich tegen het einde te ontwikkelen tot echt lonende ervaringen. Deze series vereisen misschien wat geduld, maar het wachten is het helemaal waard (en nog wat.)
10Madoka verleidt vroege kijkers om het te onderschatten
Het is nu moeilijk te geloven, maar wanneer? Madoka begonnen uit te zenden, waren veel otaku sceptisch over de serie. Fans vroegen zich af waarom Studio Shaft zo'n ongelooflijke kunst, tijd en productiewaarde had verspild aan een show die - voor de eerste paar afleveringen - leek op een lichtjes meer sombere kijk op magische meisjes?
Dat verandert allemaal in aflevering drie, wanneer er meer gebeurtenissen plaatsvinden, en een enkele schrijnende scène stelt dat vast Madoka is beslist niet zoals de meeste andere shows. Tegen het einde van de looptijd van 13 afleveringen, is deze show, die begon met een meisje dat naar school ging, een van de beste genre-subversies in elk medium geworden.
9Trigun is ouder geworden, maar het verhaal blijft lonend
Terwijl fans van Trigun altijd luid en trots zijn geweest, worden nieuwkomers in de Yasuhiro Nightow-serie soms afgeschrikt, niet alleen door de gedateerde animatie van de anime, maar ook door de cast van personages zelf. Vash wordt uiteindelijk een diep genuanceerd personage, maar in eerste instantie lijkt hij een vervelende shonen gangster met slecht haar en een plakkerig gevoel voor kleding.
oprichter de hele dag ipa
De hoogte van deze show gebeurt geleidelijk, en terwijl Trigun heeft altijd een geweldige setting gehad - om nog maar te zwijgen van een gevoel voor stijl, geholpen door een uitstekende soundtrack - het duurt een tijdje voordat het echte pathos begint. Als dat eenmaal het geval is, verdient deze serie zijn plaats als klassieker.
8Charlotte lijkt onopvallend totdat het serieus wordt
Nog een anime over een schoolclub! En paranormale kinderen! En een romance! Geen van deze onderwerpen is nieuw voor het medium, maar Jun Maeda is het soort schrijver dat altijd wat tijd en het voordeel van de twijfel moet krijgen.
Hoewel Charlotte begint zich een beetje vaag en geforceerd te voelen, al snel worden de personages geconfronteerd met ernstig verdriet en worden ze gedwongen dienovereenkomstig te groeien. Hoewel verre van perfect, de serie is niet bang om het script om te draaien en daarbij de harten van de kijkers naar boven te halen. Wanneer Charlotte wordt donker, het werkelijk wordt donker.
wie is sterker vegito of gogeta
7Beyond The Boundary lijkt niet origineel, maar bloeit na verloop van tijd
Nog een romance van Kyoani. Nog een hoop ondiepe moe karakters die zo'n mooie animatie niet verdienen. Soms werd gevoeld dat in de jaren die volgden op het daverende succes van De melancholie van Haruhi Suzumiya , heeft Kyoani hard gevochten om zijn gevoel voor originaliteit terug te winnen.
Op het eerste gezicht is er niets ongelooflijk origineels aan Over de grens. Geleidelijk beginnen deze karakters echter echt aan te voelen en het filmvervolg vormt een mooie afsluiting van een verhaal over het zoeken naar erbij horen terwijl je wedijvert met zowel interne als externe monsters . Het publiek dat bij de serie blijft, zal uiteindelijk niet teleurgesteld worden.
6Durarara!! Kost wat tijd om zijn voet te vinden
Het is eerlijk om dat te zeggen Durarara!! duurt even voordat het op gang komt. Soms een beetje flauw, en op andere momenten verwarrend - de eerste paar afleveringen van de show zijn een beetje een hoofd-krabber. Waarom zou iemand om deze willekeurige mensen in Ikebukuro geven? Wat hebben ze eigenlijk met elkaar te maken? En welk verhaal moet het publiek volgen?
Maar fans van auteur Ryogo Narita en regisseur Takahiro Omori herinneren zich Baccano's geleidelijke klim naar verhalende briljantheid en weet daarom dat geduld de sleutel is. Tegen de finale, DRRR!! slaagt erin om een indrukwekkende evenwichtsoefening te worden van fascinerende personages , in een ogenschijnlijk alledaagse setting met opmerkelijke paranormale elementen.
5Gurren Lagann begint leuk en laat fans aan het einde huilen
Gurren Lagann is nooit saai - en om het 'middelmatig' te noemen, is nogal een opgave. Met zorg geanimeerd door de Gainax-mensen die later vertakken om iconische Studio Trigger te worden, de animatie in deze show is altijd scherp en zany, het tempo is elektrisch en het schrijven bombastisch (op een goede manier).
hop bullet mama
Nog steeds, Gurren Lagann slaagt erin om meer te worden dan de som der delen. Fans gaan de serie in in de wetenschap dat ze getrakteerd zullen worden op verschillende kleurrijke actiescènes en creatieve kunst. Wat minder wordt verwacht, is de emotionele verwoesting die de serie aan het einde aanricht. Het is allemaal leuk en spelletjes totdat het niet meer is en dat is wanneer Gurren Lagann echt schijnt.
4Gouden tijd is alles behalve zorgeloos
Gouden Tijd 's eerste aflevering werd gefilterd door critici die niet op de hoogte waren van het bronmateriaal. Verder werd de show geregisseerd door de ietwat controversiële regisseur, Chiaki Kon, de karakterontwerpen waren niets opmerkelijks, en het verhaal leek voornamelijk twee.
Als een nieuwe universiteits-rom-com leek het niet veel toe te voegen aan het anime-landschap, aangezien het in de nasleep kwam van klassiekers voor jonge volwassenen als Nana en Honing en klaver , die uitblonk in het documenteren van de vroege dagen van volwassenheid. Maar aflevering vijf veranderde min of meer alles - daarna, Gouden Tijd werd een schrijnend onderzoek naar psychische aandoeningen en handicaps, en de personages worstelden om het hoofd te bieden aan diepe trauma's terwijl ze tegelijkertijd probeerden te genieten van hun jeugd.
3From The New World is duizelingwekkend en surrealistisch ondanks een trage start
Een etherische start is niet altijd een goede manier om aarzelende kijkers aan zich te binden - cryptische verhalen en een verwarrend uitgangspunt helpen ook niet veel. Maar na verloop van tijd, Uit de nieuwe wereld onthult zichzelf als een geweldig werk van post-apocalyptische science-fiction, vol met verbluffende onthullingen onderweg.
Uit de nieuwe wereld speelt zich ongeveer duizend jaar in de toekomst af, op welk moment mensen speciale paranormale gaven beginnen te ontwikkelen. Meer onthullen zou de ongelooflijke reis die de show de kijkers meeneemt bederven.
klokken 30e verjaardag
tweeTanaka-Kun is altijd lusteloos groeit op kijkers op de beste manier
Het titulaire karakter in Tanaka-kun is altijd lusteloos is iemand die echt niet verandert: en de show ook niet. Gedurende de looptijd blijft de serie een warm en charmant levensverhaal over een kind dat niets liever wil dan maximale luiheid bereiken. Maar naarmate het publiek Tanaka en zijn klasgenoten leert kennen, met al hun verschillende eigenaardigheden en gewoonten, wordt elke aflevering steeds meer de moeite waard.
Tanaka-kun maakt grapjes over het feit dat hij een achtergrondpersonage wil zijn in het verhaal van zijn leven, want op die manier wordt het leven net zo saai als hij ernaar verlangt. Ironisch genoeg maakt dit hem een personage dat moeilijk te negeren is, omdat hij een vreemd soort zen-wijsheid belichaamt. Tanaka-kun is geen achtergrondpersonage, omdat niemand in de wereld is een achtergrondpersonage.
1Natsume's vriendenboek heeft 6 seizoenen gehad om een goede reden
Natsume's vriendenboek heeft in de Verenigde Staten nooit zo'n enorme populariteit bereikt als in Japan en China. Maar zelfs otaku's die de serie nog nooit hebben gezien, zijn gewend aan het zien van de mollige vorm van Nyanko-sensei op sleutelhangers, mokken, tassen en spelden. Geregisseerd door Takahiro Omori, is het meest bevredigende aan deze moderne klassieker de niet-aflatende toewijding om comfortabel te zijn.
De show is traag en vaak episodisch, en de karakterontwikkeling van Natsume is subtiel. Gedurende een lange periode ziet het publiek hem zelfverzekerder en gelukkiger worden - op een heel organische manier. Net als de show, en zoals de meeste mensen, ploeteren de personages in een realistisch tempo door het leven. Er is iets zo warms en tastbaars aan Boek der Vrienden , als een favoriete, altijd aanwezige deken. Er is geen haast om ergens te zijn. Hoe leuk is dat?
cali creamin moeder aarde
