Nadat de Famicom en zijn bibliotheek met games populair waren gebleken in Japan, besloten de mensen op het hoofdkantoor dat het tijd was om de games in de Verenigde Staten te introduceren en Nintendo America kwam in actie. Voordat de games op de markt werden gebracht voor een Noord-Amerikaans publiek, moesten ze het lokalisatieproces doorlopen. Het wordt lokalisatie genoemd, niet alleen vertaling, omdat er veel meer aan de hand is dan alleen de taal van Japans naar Engels veranderen.
Het is niet altijd een gemakkelijk of soepel proces. Soms komen vertalingen niet goed uit of moeten afbeeldingen worden verwijderd of afgedekt vanwege naaktheid en geweld. Nintendo had strikte richtlijnen over de gezinsvriendelijke inhoud van hun games en er zijn er nogal wat die het nooit in het buitenland hebben gehaald vanwege hun inhoud voor volwassenen. Dankbaar, De legende van Zelda is daar niet een van, maar er waren nog enkele interessante aanpassingen nodig voordat de mensen van de PR-afdeling van Nintendo America het aan consumenten konden aanbieden. Sommige van die veranderingen zijn typerend voor de meeste games, maar andere kunnen de gemiddelde gamer verrassen en zelfs alarmeren.
10Duidelijke artikelen zijn absoluut nodig...
Het is subtiel, maar het is een van de manieren waarop vertaling een kleine verandering in het spel heeft aangebracht. We hebben het ook niet over de introductie, die zelfs in de originele Japanse versie altijd in het Engels is geschreven, maar over de titel van het spel zelf. In conventioneel Noord-Amerikaans Engels zou het zelfstandig naamwoord 'legende' een bepaald lidwoord nodig hebben om het unieke belang ervan aan te duiden. 'De' was verplicht in de titel, anders zou het niet goed klinken. Dit was tenslotte geen legende, maar de legende van prinses Zelda .
9Maar het 'Hyrule Fantasy'-gedeelte is dat blijkbaar niet
In een poging om ervoor te zorgen dat onze aandacht op de hoofdtitel was gericht, en ook om verwarring over de branding te voorkomen, werd een extra regel van de originele titel weggelaten uit de Noord-Amerikaanse versie van het spel. Oorspronkelijk was er een bijschrift boven de hoofdtitel met de tekst: 'The Hyrule Fantasy.' Het leek me een mooi dramatisch tintje , maar Nintendo of America was het daar blijkbaar niet mee eens en heeft de titel ingekort tot de titel die we nu kennen, De legende van Zelda .
8Pols zonder stem
Hier is een beetje interessante trivia die eigenlijk verband hield met een verandering in hardware, waarvan een slachtoffer de originele manier was om jezelf te ontdoen van die vervelende muisachtige beestjes die bekend staan als Pols. Een aanwijzing voor dit verschil bleef in de handleiding, die werd vertaald alsof de wijziging was overgedragen aan het Noord-Amerikaanse systeem.
In de handleiding staat bij de beschrijving van de Pol een opmerking over zijn grote oren en het feit dat hij een hekel heeft aan harde geluiden. Dat maakte niet uit voor kinderen die op de Classic NES speelden, maar kinderen die met een Famicom speelden, hadden een luidspreker op hun controller. Als ze een hard geluid in deze luidspreker maakten, konden ze de Polen verslaan zonder hun zwaard of boemerang te gebruiken. Nintendo of America heeft het NES-systeem uitgebracht zonder deze luidspreker, dus kon deze functie niet gebruiken.
7Extra vleermuizen? Maar waarom?
We weten niet precies hoe of waarom, maar iemand die begin jaren tachtig in het gamedesign-appartement van Nintendo America werkte, had iets met vleermuizen. In de originele versie van het spel dat op de Famicom draaide, waren enkele van de kerkerkamers in De legende van Zelda waren leeg en in de Noord-Amerikaanse versie van het spel werden vleermuizen toegevoegd alsof ze de vijandelijke telling moesten opvullen. Het is mogelijk dat de marketingafdeling dacht dat de lege kamers er onafgewerkt of saai uitzagen en spelers meer te doen wilde hebben, maar als Castlevania fans zullen ook vragen, waarom al die vleermuizen?
6De Japanse versie had een tweetalig selectiescherm
Het is niet wat Nintendo America heeft vertaald dat interessant is, het is wat ze niet hoefden te vertalen. Veel van de tekst in de inleiding en in de selectieschermen was al in het Engels. In feite waren de geselecteerde schermen voor het starten en opslaan van games tweetalig, en het enige dat mensen moesten doen om te lokaliseren, was het Japanse gedeelte wegknippen.
Het originele scherm voor het maken van personages bevatte kana, het Japanse schrift, samen met het Engelse alfabet. Japanse studenten moesten Engels leren op school en het was gebruikelijk om Engelse woorden te gebruiken in de populaire cultuur in Japan, dus dit was niet vreemd aan de ene kant van de vijver, maar moest natuurlijk veranderen voor Engelssprekende consumenten.
5Geen laadtijd tussen schermen
Het medium dat de oudste De legende van Zelda waarop het spel verscheen, leek meer op een computerschijf dan op een cartridge, want dat was het precies. Daarover later meer, maar dat leidde tot een paar veranderingen in de manier waarop het spel liep, en als gevolg daarvan was de Noord-Amerikaanse ervaring iets anders.
Bij het spelen van de game met schijven op de oude Famicom waren er laadschermen tussen bepaalde scènes in de games. Elke keer dat Link iets moest kopen , met iemand praten, of schakelen tussen kamers in een kerker, hij moest een laadtijd wachten. Dit was nooit een probleem op de versie die werd uitgebracht in Noord-Amerika.
4Doden of elimineren?
In een andere beweging die gemakkelijk terug te voeren is op de marketingmensen, werd het woord 'kill' als te hard beschouwd en vervangen door het meer formele en minder agressief klinkende 'eliminatie'. Deze wijziging is aangebracht in het scherm voor het maken van personages om te voldoen aan Nintendo's strikte 'al onze games zijn kindvriendelijk'-beleid.
Wat dat precies betekent, hangt af van wie of waar je bent. Het lijkt erop dat Japanse ouders videogames niet zo serieus namen als hun kieskeurige Noord-Amerikaanse tegenhangers, die de gewoonte lijken te hebben om videogames de schuld te geven van al het leed van hun kinderen.
3De beruchte gouden cartridge...
Wil je een excuus om twee keer zoveel te vragen voor een game zonder daadwerkelijk te investeren om het spel te verbeteren? Zet gewoon iets glanzend op de buitenkant. Het was een slimme zet die overal had kunnen werken, maar om de een of andere reden was het… de Noord-Amerikaanse markt die werd gekozen voor deze kostbare plastic schat. De gimmick werkte zo goed dat hij herhaald werd toen Het avontuur van Link werd een paar jaar later uitgebracht.
tweeEn de drie-inch diskette die we nooit hebben gekend
Een van de wijzigingen die Nintendo of America aan de gameplay heeft aangebracht, kan ook als een verbetering worden beschouwd. Zoals eerder vermeld, was er een eerdere incarnatie van De legende van Zelda die Noord-Amerikaanse spelers nooit hebben gezien, en misschien is het beter zo. Diskettes waren niet zo duurzaam en duurden langer om te laden.
Noord-Amerikaanse spelers zagen alleen de cartridgeversie van het spel, terwijl zowel de cartridge- als de floppydiskversie beschikbaar waren in Japan. Dit leidde ook tot een verandering in het titelscherm dat voorheen instructies bevatte om de schijf om te draaien om verder te gaan.
1Het Nintendo-entertainmentsysteem
Wanneer je naast een Nintendo Entertainment System een Famicom bekijkt, valt het andere design op. Terwijl de Famicom een gameconsole en een computer was, wilde Nintendo of America de NES op de markt brengen als een duidelijk nieuw ding, vandaar het 'entertainmentsysteem'-gedeelte.
Het ontwerp van de NES is eigenlijk bedoeld om een videorecorder of kabel-tv-box na te bootsen, een betere marketingtruc voor een Noord-Amerikaans publiek, vandaar het vierkante ontwerp met de monochrome kleuren. Dit verklaart ook enkele van de hardwarelokalisatieproblemen die uniek waren voor De legende van Zelda, zoals de diskettes en controllers zonder luidsprekers.
