Voordat het ooit een horrorfilmfranchise was, De Amityville-horror was Jay Ansons goed gepubliceerde 'non-fictie' boek uit 1977. Het vertelde het 'ware' verhaal van de familie Lutz, die naar een huis in Amityville verhuisde dat volgens de familie werd achtervolgd door een demonische aanwezigheid die Ronald dreef DeFeo, de zoon van de vorige eigenaar, in een moorddadige razernij. DeFeo nam het leven van zijn hele familie, maar stond erop dat stemmen in het huis hem tot waanzin dreven. De familie Lutz beweerde te zijn gekweld door dezelfde geesten, wat hen ertoe bracht het huis te ontvluchten.
steen brouwen genieten bij
Natuurlijk inspireerde dit sensationele verhaal een film, een remake en een heleboel vervolgen. Vanaf 2019, De Amityville-horror filmreeks omvat 23 films, net zoveel als het Marvel Cinematic Universe. Voor een serie die nooit de meest populaire horrorfranchise is geweest, is dat een werkelijk verbazingwekkende figuur die het geloof tart. Nu gaan we de onwaarschijnlijke uithoudingsvermogen van deze franchise nader bekijken.
Het eerste succes van de serie Series
Het boek in kwestie, evenals de film waarop het was gebaseerd, spraken om een heel eenvoudige reden tot de verbeelding van het publiek: het was echt. De DeFeo-moorden waren echte gebeurtenissen die de krantenkoppen haalden. Evenzo woonde de familie Lutz in dat huis waar de moorden plaatsvonden. Met koppen die de waarheidsclaims van het boek en de film ondersteunen, is het publiek geneigd te geloven dat deze dingen echt zijn gebeurd.
Maar dat bewijs heeft de filmmakers tot nu toe alleen gekregen. Er zijn talloze films 'gebaseerd' op echte verhalen. Texas Chainsaw Massacre is bijvoorbeeld 'gebaseerd' op het waargebeurde verhaal van Ed Gein. De exorcist was 'gebaseerd' op een waargebeurd exorcismeverhaal waar William Peter Blatty over las. Echter, De Amityville-horror , zowel de roman als de film, beweerden nauwkeurige weergaven te zijn van echte gebeurtenissen, niet 'geïnspireerd door', maar echt. Ondanks het feit dat De Amityville-horror mist openlijke horror zoals die eerder genoemde films, het publiek was bang omdat ze geloofden dat wat ze zagen echt was gebeurd. Het publiek stroomde naar de originele film, die brutowinst van meer dan $ 86 miljoen , wat nog steeds verreweg de hoogste brutowinst van de reeks is, na rekening te houden met inflatie.
Het succes inspireerde de filmmakers en schrijvers om meerdere sequels kort achter elkaar te versnellen. Zowel de film als het boek hebben vervolgen die zowel de demonische geschiedenis van het huis als de verdere ervaringen van de familie Lutz uitdiepen. Maar op het moment dat er vervolgen op een 'waargebeurd verhaal' verschijnen, begint het publiek te begrijpen hoeveel fictie er in het originele product zat. Dit wordt nog duidelijker wanneer de sequels demonen bevatten die uit de vloeren komen en spookachtige, tijdbuigende klokken.
En inderdaad, het hele verhaal van de familie Lutz wordt tegenwoordig algemeen als een absolute leugen beschouwd. In een interview met Mensen Tijdschrift na de release van de film William Weber, de advocaat van Ronald DeFeo, zei: 'Ik weet dat dit boek bedrog is. [De familie Lutz en ik] creëerden dit horrorverhaal over vele flessen wijn.'
De direct-naar-video-markt
De eerste drie films in De Amityville-horror serie werd eind jaren 70 en begin jaren 80 in de bioscoop uitgebracht, en de derde was zowel in 3D als een zeer jonge Meg Ryan in een vroege rol. Echter, na het teleurstellende rendement van die film, veranderden de filmmakers van strategie. In het midden van de jaren 80 was de videomarkt geboren, wat ertoe leidde dat verschillende filmmakers hun low-budgetfilms direct op video uitbrachten, waar ze enorme successen werden.
Serie zoals De poppenspeler werden uitgestrekte sagen vanwege de goedkope productie voor de videomarkt. Zelfs een horror-icoon zoals Hellraiser vond een tweede leven op de direct-to-video-markt. Evenzo heeft de direct-to-video-markt ook de stervenden gereanimeerd Amityville Horror franchisenemer.
sumpin sumpin bier
De overgrote meerderheid van De Amityville-horror serie werd direct op video uitgebracht, waarbij ze vaak werkten rond hun lage budgetten om een succesvolle film te maken. Veel van deze vroege direct-to-video-films zouden niet eens het huis bevatten, maar eerder een item uit het huis, dus filmmakers konden kosten besparen door de huisset te bouwen. Items zoals een boze lamp of klok -- dat zijn de plots van Amityville 4: The Evil Escapes en Amityville: Het wordt tijd -- dragen de geesten van Amityville met zich mee, zodat de filmmakers konden filmen in elk goedkoop decor of verhuurd huis.
Vanwege de naam Amityville en de slimme strategie om de sequels na 4 niet met nummers te labelen, kon het publiek elk van de video's oppikken op basis van naamherkenning, zonder te weten dat ze naar bijvoorbeeld de achtste film in een franchise keken tijdens het kijken Amityville Poppenhuis .
De volgende generatie
Echter, na Poppenhuis , de serie sluimerde tot de remake van 2005 De Amityville-horror , die misschien wel een veel betere film was dan het origineel. Het bracht wereldwijd $ 107,5 miljoen op , hernieuwde interesse in het verhaal van het huis en opnieuw geïnspireerde sequels en spin-offs.
Sinds 2010 zijn 14 films in de grotere Amityville-franchise uitgebracht. Dit is deels te danken aan het succes van de remake, maar ook aan het succes van een andere filmfranchise: de bezwering . de bezwering richt zich op de sterk fictieve avonturen van Ed en Lorraine Warren, die ook het Amityville House onderzochten dankzij het verhaal van de familie Lutz.
uitkooksnelheid rekenmachine
Terwijl De bezwering 2 richt zich voornamelijk op het Enfield Poltergeist-verhaal, het bevat scènes in het Amityville House, compleet met zijn iconische, oogachtige ramen. Maar zelfs daarvoor hernieuwde de populariteit van de Warrens, die tastbaar werden geassocieerd met de Amityville Horror, de interesse in dat iconische spook.
Maar een andere factor leidde tot: De Amityville-horror franchise die zo groot werd in de jaren 2010: op dit punt was het verhaal het publieke domein binnengekomen. Dit betekende dat letterlijk iedereen een serie kon maken die zou worden uitgebracht als onderdeel van de bredere Amityville Horror-franchise, en daarom werden alleen al in 2017 vier Amityville-films uitgebracht.
Hoeveelheid is niet gelijk aan kwaliteit
Uiteindelijk worden deze films echter geproduceerd ondanks dat er bijna geen vraag naar is. Bloeiende, langlopende franchises zoals het Marvel Cinematic Universe kunnen 23 films lang worden vanwege een groeiend, enthousiast publiek dat een nieuwe aflevering eist. De meerderheid van De Amityville-horror franchise bestaat om snel geld te verdienen met de naam van een iconische film, en geen van de films komt ooit in de buurt van het succes van het origineel.
Het zijn goedkope, snelle films die bijna gegarandeerd een klein beetje geld opleveren. Terwijl het originele 'non-fictie'-boek is gemaakt om te profiteren van de echte DeFeo-tragedie, zijn deze films bedoeld om het succes van de vroege films in de franchise te ontvluchten. De reden dat deze serie zo succesvol is geweest, is niet dat een van de films bijzonder goed is; het is omdat mensen worden aangetrokken door echte tragedie en horror, zelfs als ze weten dat wat we kijken een absoluut verzinsel is.
Dat is zelfs een deel van de aantrekkingskracht van de serie. Gaten prikken in het verhaal van Amityville is bijna een subgenre van horror op zich. Alle boeken en documentaires die het veronderstelde verhaal deconstrueren bewijzen dat Amityville niet zomaar een franchise is; het is een huisindustrie die is gebouwd rond het consequent produceren van goedkope inhoud. In sommige opzichten is het groter dan het Marvel Cinematic Universe, maar dat betekent niet dat het succesvoller is dan dat.
