Nooit heeft de annulering van een kinderprogramma zoveel feest veroorzaakt als toen PBS besloot om te nemen Caillou uit de lucht vorige week. Ondanks dat het populair genoeg is om 20 jaar in de ether te blijven, Caillou werd alom gehaat, waardoor het de officiële Nickelback van tekenfilms.
caillou, die voor het eerst op PBS in 2000 in première ging en in 2010 in syndicatie ging, is een educatieve show over een kleine jongen die erg nieuwsgierig is naar de wereld om hem heen. Hij staat bekend om zijn sterke, onafhankelijke geest die niet om het woord 'nee' geeft. Op bijna belachelijke wijze zeurt Caillou en krijgt hij zelfs een driftbui als hij zijn zin niet krijgt. Zijn ouders geven meestal toe aan zijn slechte gedrag, waardoor een verschrikkelijk precedent wordt geschapen voor de voorschoolse demografie.
Caillou, zeker niet een van de meest geliefde karakters van PBS, lijkt weinig respect te hebben voor de milde autoriteit van zijn ouders, vaak de baas in huis met zijn zeurderige stem. Zijn slechte gedrag heeft zelfs invloed op zijn kleine zusje, Rosie, die Caillou's vroegrijpe voorbeeld volgt en doet alsof ze recht heeft op alles wat ze wil. Caillou wordt niet alleen als brutaal beschouwd, maar ook als gemeen tegen zijn zus. In één aflevering knijpt hij in de wang van zijn pasgeboren zusje tot ze huilt, allemaal omdat hij jaloers is op alle aandacht die ze krijgt. Na dit incident doet zijn vader ongelooflijk niets om Caillou te berispen omdat hij zijn zus pijn heeft gedaan.
lagunitas een slagman
Veel ouders weigerden hun kinderen naar een programma te laten kijken dat zulk slecht gedrag promootte, uit angst dat hun kinderen zouden zien dat een driftbui een gepaste reactie is op boos zijn. de afkeer van Caillou is zo wijdverbreid omdat zijn brattiness geen geïsoleerd incident is. Er zijn tekenen van recht en gezeur in zowat elke aflevering, genoeg om deze persoonlijkheidskenmerken voor Caillou te noemen. Zelfs vóór de annulering stond het internet boordevol YouTube-parodieën en -mixen over hoe verwend het titulaire karakter van de show is.
Ondanks de driftbuien, Caillou slaagde erin om een verbazingwekkende 20 jaar in de lucht te blijven, simpelweg omdat het een solide educatief programma was dat peuters enthousiast maakte om de uitgestrekte wereld om hen heen te verkennen. Caillou's andere hoofdkenmerk was hoe gefascineerd hij was door alles te leren, van de woestijnen van Egypte tot de plaatselijke carwash. Caillou's gretige fantasie deed zelfs de meest gewone activiteiten nieuw en kleurrijk lijken, wat een onmiskenbare aantrekkingskracht is voor jonge, groeiende geesten.
De show was opgedeeld in kleine verteerbare segmenten om een korte aandachtsspanne vast te houden en bevatte een aangename en intieme familie die Caillou's leerproces ondersteunde. Op het eerste gezicht lijkt Caillou een goedaardige educatieve show met een grootmoederlijke verteller, net als een felgekleurd verhalenboek dat een kind graag zou lezen. Pas als ouders naar het gejammer luisteren, zien ze hoe de show hun kinderen leert in negatieve gedragsreacties.
Het einde van Caillou bracht een golf van opluchting over het internet, toen ouders hun al lang bestaande mening uitten over de jongen die een grote time-out nodig had. Caillou's fascinatie voor het leren over de wereld werd alleen overtroffen door zijn overtuiging dat de wereld van hem was - een les waar kinderen niets aan hadden.
