Jazz is altijd verdeeldheid geweest. Voor elke persoon die de technische vaardigheid en het ritme bewondert dat het genre vereist, is er een andere persoon die de drukte van jazzmuziek gewoon niet kan verdragen. Muzikanten hebben de neiging om jazz meer te bewonderen dan leken, maar het valt niet te ontkennen dat jazz een diepgaand vermogen heeft om sfeer te scheppen.
Misschien is het dan ook niet verwonderlijk dat zoveel geliefde anime-series jazz-soundtracks bevatten. Jazz wordt al tientallen jaren omarmd in Japan, met zijn bloei zelfs in het city-pop-tijdperk en in de moderne J-pop. Een fantastische jazz-soundtrack kan als toegangspoort dienen en veel anime-fans zijn dol op jazz geworden dankzij het werk van fenomenale anime-componisten. Terwijl Cowboy Bebop is de meest bekende jazz-centric anime, het is niet de enige.
10Cowboy Bebop is het ultieme ruimtejazz-opus
Het is moeilijk om een serie te bedenken, anime of anderszins, zo getrouwd met de soundtrack als Cowboy Bebop . De show katapulteerde zowel regisseur Shinichiro Watanabe als componist Yoko Kanno naar de hoogten van anime-faam, en Cowboy Bebop wordt in hoger algemeen aanzien gehouden dan bijna elke andere serie uit de jaren negentig.
Terwijl Kanno en Seatbelts, de band die ze speciaal voor de show heeft gevormd, zich ook overgeven aan andere genres, waaronder funk, pop, blues en rock, is jazz het bloed dat door deze ruimteavonturen stroomt. En net als bij jazz kan het verhaal gaan van extatische kakofonieën van vreugde tot de droevigste dieptepunten ooit. Cowboy Bebop zou onherkenbaar zijn zonder de soundtrack.
9In Sakamichi No Apollon is jazz een redder in nood
Watanabe en Kanno sloegen opnieuw toe met hun fantastische samenwerking Aan Sakamichi Niet Apollon. Zelfs de opener, omzoomd door anime OST-legende Yuki, heeft een zeldzame flair: cascades van hoorns en piano perforeren wat anders een popballad zou zijn geweest. Maar wat maakt de soundtrack echt tot Kinderen op de helling zo belangrijk is de manier waarop de muziek een personage wordt in de plot.
Deze kinderen uit de jaren 60 vallen voor jazz en elkaar en de wereld tegelijk, en het redt en ruïneert hen. Hun leven is misschien beladen, maar ze hebben tenminste muziek om hen er doorheen te helpen.
8Kekkai Sensen is cooler dan het recht heeft om te zijn
Kekkai Sensen wordt crimineel onderschat, maar het lijkt niet erg te zijn. De serie is geschreven door niemand minder dan Trigun auteur Yasuhiro Nightow. Beide seizoenen van de anime-aanpassing werden geproduceerd door Studio Bones, maar fans aarzelden over het tweede omdat de serie in de tussentijd van regisseur wisselde.
Hoe dan ook, beide aanpassingen worden opgeluisterd door een opvallende soundtrack. De soundtrack, voornamelijk gecomponeerd door Taisei Iwasaki, bevat jazz, hiphop, reggae, wereldmuziek en orkestwerken. De muziek van Kekkai Sensen blijkt net zo divers als de cast van personages en de setting, het transdimensionale New York City. Iedereen die op zoek is naar een prachtig stukje loungemuziek moet luisteren naar 'White Beyond'.
7Durarara!! Vergelijkt chaotische muziek met een chaotische cast
Durarara!! fans weten dat elke keer dat Izaya verschijnt, er een krijsend trompetgeluid zal volgen. De soundtrack van de show, voornamelijk geschreven door Makoto Yoshimori, is jazzy, lo-fi en psychedelisch, en weerspiegelt perfect de ongebruikelijke grootstedelijke achtergrond waar de show zo hard aan werkt.
Jazz wordt soms als heel individueel gezien: elk instrument krijgt de kans om te schitteren en afzonderlijke melodieën verstrengelen zich. Op dezelfde manier zijn de karakters in Durarara!! stuiteren op elkaar en in elkaar en hebben hun momenten om te stijgen en te dalen. 'Ikebukuro West Exit Five-Way Intersection' vat de essentie hiervan samen, en hoewel jazz niet het enige genre is dat wordt getoond, is het het genre dat de serie het beste illustreert.
6Showa Rakugo's OST legt een vervagend tijdperk vast
Showa Rakugo is in bijna alle opzichten een kwaliteitsshow en vanaf Episode 3 kondigt het zich aan met een moordende jazzopening. De serie, gecomponeerd door relatieve nieuwkomer Kana Shibue, heeft een van de meest klassieke jazz-soundtracks van alle anime, maar af en toe breekt er een prachtig stuk orkestmuziek door, versterkt door de integratie van traditionele Japanse muziek. 'Gei No Asubare' is een echte en tijdloze knaller. Het is ook een slimme keuze om een soort muziek te kiezen dat als zo retro en verdeeldheid zaait, als de kunst van rakugo bewijst ook retro en verdeeldheid zaaiend voor de personages .
5Baccano's setting en soundtrack zijn verbod-chic
Om eerlijk te zijn, opschudding speelt zich af tijdens het verbod, een tijdperk waarin jazz onvermijdelijk was. Elk ander genre zou diep misplaatst zijn. Geschreven door dezelfde auteur als Durarara! en aangepast door dezelfde studio en crew, zij het een paar jaar eerder, Luidruchtig! hielp regisseur Takahiro Omori op elke anime-radar te plaatsen.
De serie deelt zijn componist ook met Durarara! : Makoto Yoshimori, die maakte deze magisch realisme mob caper een levendig genot, dat elke scène verbetert. Zoek niet verder dan de serie-opener, 'Guns and Roses', die inkapselde ' Tank!' niveaus van pit en charme.
4Darker Than Black's soundtrack is het beste eraan
Yoko Kanno is de gouden standaard voor anime-soundtracks, en het is niet verwonderlijk dat ze hier zo sterk aanwezig is. Terwijl Donkerder dan zwart heeft zowel toegewijde fans als gefrustreerde tegenstanders, een aspect dat het vieren waard is, is de soundtrack.
Hoewel jazz en sciencefiction niet altijd hand in hand gaan, weet Yoko Kanno vrijwel alles te scoren en te verbeteren. Hoewel haar werk aan andere sci-fi-klassiekers, zoals Ghost in the Shell: alleenstaand complex, leunt vaak meer op elektronische, synth- en psychedelische muziek, Donkerder dan zwart 's OST is ongeveer net zo jazz-heavy als ze komen.
3Trigun heeft een stevig aandeel aan jazzmomenten
Het is bijna onmogelijk om herinneringen aan te scheiden Trigun uit herinneringen aan zijn muziek. Hoe slecht andere aspecten van de klassieke serie ook zijn verouderd, de soundtrack verheft de show bij bijna elke andere beurt.
Geschreven door Tsuneo Imahori, die ooit in de leer was bij Yoko Kanno, benadrukt de soundtrack vaak een kale gitaar, maar duikt ook in rock, country en jazz, en creëert muziek die perfect is voor een ruimtewesterse achtergrond. Jazz is niet het enige genre in de show, maar het steelt nog steeds de schijnwerpers. Neem bijvoorbeeld het bruisende 'Permanente Vakantie'.
tweeDeath Parade maakt liftmuziek zo cool als wat dan ook
Lobbymuziek is, net als liftmuziek, meestal niemands favoriet. En toch de coole lo-fi jazz-achtergrond van de Quindecim, de hotelbar in het hiernamaals die dienst doet als Death Parade's instelling, is uiterst effectief. Componist Yuuki Hayashi, bekend van zijn werk aan meer mainstream titels zoals Mijn Held Academia en Haikyuu!! , heeft zichzelf hier echt overtroffen.
Vanaf het gelijknamige openingsnummer 'Death Parade' is de muziek afwisselend inventief en klassiek, met een verlaten saxofoonthema dat eeuwig aanvoelt. Maar net als de show zelf, blijft de soundtrack tijdens de show evolueren, waarbij de muziek wordt gelaagd met etherische zang en orkestrale bloei.
1De soundtrack van ACCA-13 is, net als de show zelf, een onderschat juweeltje
In overeenstemming met de traditie van het werk van Natsume Ono, Acca-13 is een serie waar te veel anime-fans op hebben geslapen. Toch heeft het een eigenaardig gevoel van klasse dat in veel moderne seinen-series ontbreekt. Ono, misschien het best bekend voor het schrijven Restaurant paradijs en Huis van Vijf Bladeren , heeft een unieke tekenstijl, en Acca - 13' zo soundtrack is net zo perfect eigenaardig.
De muziek, gecomponeerd door Ryo Takahashi, bestaat uit laidback jazz en stevige funk. 'Oudejaarsavond' klinkt als een kerstklassieker uit een andere wereld, en 'Kiss Me' is het soort muziek waar mensen verliefd op worden. Net als elk ander aspect van deze serie wordt de soundtrack onderschat.
