Als je een abonnement hebt op de horrorstreamingservice Shudder, is het je misschien opgevallen dat de service nu een film streamt genaamd La Llorona. Je denkt misschien dat je deze film eerder hebt gezien, maar de realiteit is dat er verschillende films zijn die het spookverhaal van La Llorona, de huilende vrouw die kinderen verdrinkt op zoek naar haar eigen vermoorde nageslacht, aanpassen en interpreteren. Het verhaal is een van de meest beruchte legendes in Latijns-Amerika en wordt een voorwerp van terreur voor veel kinderen.
2019's De vloek van La Llorona was een verrassende binnenkomst in de bezwering universum, maar fans waren grotendeels onder de indruk van de film. De nieuwe Llorona film is anders dan De vloek van La Llorona op zoveel manieren dat het moeilijk is om ze zelfs maar te vergelijken. Ze nemen echter allebei het iconische spookverhaal en verbeelden het op nieuwe manieren.
Een Amerikaans spookverhaal versus een Guatemalteeks menselijk verhaal
De vloek van La Llorona vertelt het verhaal van een caseworker wiens acties onbedoeld de huilende vrouw La Llorona, die kinderen vermoordt en verdrinkt, in haar leven trekken. Haar acties slagen er niet in om het leven van twee andere kinderen te redden, maar zetten ook haar eigen kinderen in het vizier van de kwaadaardige geest. De film is een spookverhaal dat de Latijns-Amerikaanse geest van La Llorona meeneemt naar de Verenigde Staten van Amerika. Het is een ander verhaal van een buitenlandse entiteit die ons huis binnenvalt, profiterend van de schadelijke stijlfiguur van de Ander.
Llorona , daarentegen, is een hedendaags verhaal van een enkele familie. De bejaarde patriarch van de familie is een voormalige Guatemalteekse generaal die decennia eerder verantwoordelijk was voor de massale genocide van inheemse volkeren. Nu een oude man, wordt de generaal geconfronteerd met constante protesten buiten zijn huis, terwijl zijn familie worstelt met de erfenis van de generaal, terwijl een raadselachtige dienstmeid in het huis begint te werken.
Beide films gaan over de botsingen van vreemde culturen die met elkaar in contact komen. Beide tonen buitenlanders die met elkaar omgaan in een samenleving die ze niet helemaal begrijpen, en in beide gevallen leiden de acties van de behandelaar en de generaal tot de dood van mensen. Het verschil hier is echter dat we verondersteld worden de hoofdpersonen leuk te vinden in De vloek van La Llorona . We zouden ze moeten willen zien overleven en ontsnappen aan de klauwen van de geest. Aan de andere kant, in Llorona , realiseren we ons dat de geest, als die er al is, de held van het verhaal zou kunnen zijn.
Wie is het Monster?
Beide films nemen het algemene verhaal van de huilende spookvrouw en passen ze op heel verschillende manieren toe. Terwijl De vloek van La Llorona gebruikt de geest als het monster, Llorona maakt de mensen tot monsters en negeert de pijnlijke en verontrustende geesten van zonden uit het verleden. We maken kennis met de huilende vrouw in De vloek van La Llorona als een moeder die eeuwen daarvoor haar eigen kinderen vermoordde. Echter, in Llorona , is de 'huilende vrouw' het slachtoffer van een zeer barbaarse, zinloze oorlogsmisdaad.
Beide geesten vertegenwoordigen de geschiedenis, maar terwijl De vloek van La Llorona bestaat bijna als een virus dat zich van familie tot familie verspreidt en het leven uit kinderen wegsnuift vanwege de pure wreedheid ervan, Llorona 's geest vertegenwoordigt de nationale identiteit en hoe, ondanks de vele pogingen om een einde te maken aan een cultuur, degenen die deze cultuur onderschrijven, nooit zullen verdwijnen en nooit de zonden uit het verleden zullen vergeten.
De bron van angst gedurende de hele film is nooit de geest. Het is de generaal, een menselijk monster dat wordt verzorgd en gekoesterd ondanks het jarenlang plegen van oorlogsmisdaden. Terwijl de wereld om hem heen hem verantwoordelijk probeert te houden, leeft hij er los van in zijn prachtige huis omringd door familie. Ondanks zijn pogingen om het verleden te negeren, blijven de herinneringen druk uitoefenen op de leden van zijn familie, die hem in de loop van de film gaan zien als het monster dat hij werkelijk is.
In een bijzonder verontrustende scène zien we de generaal turen naar zijn verpleegster, waarvan we beginnen te vermoeden dat het een geest uit het verleden is, terwijl ze zich aan het baden is. In plaats van de afschuw die van de geest komt, richt de camera zich echter op de generaal, terwijl we ons realiseren dat hij erover denkt zichzelf op het meisje te werpen - een vermoeden dat alleen wordt bevestigd wanneer zijn vrouw op het toneel verschijnt. Op dit moment zijn we bang voor La Llorona in plaats van van haar.
Manifestatie van het geheugen
Terwijl De vloek van La Llorona verandert de geest in een monster dat verslagen moet worden, Llorona gebruikt haar als een manifestatie van het geheugen. Ze is een personage wiens motivaties en gedrag logisch zijn. Een vroege scène toont de geest die schijnbaar een jong meisje verdrinkt, maar in werkelijkheid leert ze het meisje hoe ze haar adem moet inhouden. Ondanks dat hij consequent verraderlijk lijkt, probeert de geest het meisje gewoon te trainen zodat ze nooit zal verdrinken.
Horror neemt vaak twee vormen aan: externe horror waarbij monsters mensen komen aanvallen, en de innerlijke horror, waarbij de monsters de mensen zijn. Deze tweedeling bestaat perfect in deze twee bewerkingen van hetzelfde verhaal. Terwijl De vloek van La Llorona presenteert de geest als een grote onbekende uit een vreemd land, die verwoesting over de wereld brengt, Llorona gebruikt de geest als een herinnering aan hoe moderne samenlevingen huizen hebben gebouwd bovenop hun vermoorde slachtoffers.
