Ik denk dat ik geen enkele keer adem heb gehaald tijdens het lezen van het eerste deel van Miwa Shirow's Honden: kogels en bloedbad . Het doet zijn naam zeker eer aan (d.w.z. veel kogels en bloedbad), maar je moet zeker de titel 'Prelude: Volume 0' lezen, die essentiële achtergrondverhalen voor de vier hoofdpersonen bevat.
twee x beoordeling
De rustige reflectieve toon van het prelude-volume van de titel is opgegeven voor een intens gewelddadig en bijna, maar niet helemaal, onbegrijpelijk verhaal. Korte samenvatting: Honden speelt zich af in een werkelijk verontrustende post-apocalyptische toekomst. 'Overheid' (waar het zelfs bestaat) is een grote grap, en het lijkt alsof gangsters en geweld de boventoon voeren. De belangrijkste aanwijzing dat dit niet de wereld is die we kennen, is echter het bestaan van mensen met zichtbare mutaties, elk op de een of andere manier uniek in hun mutatie en schijnbaar onschuldig in deze verontrustend donkere wereld.
In deze bundel wordt het werk-for-hire duo Heine en Badou in de schijnwerpers gezet. Hoewel hun bedoelingen zeker goed zijn -- hun missie in dit boek is het redden van misbruikte kinderen (de zogenaamde 'verloren kinderen', of kinderen met een genetische mutatie) van kwaadaardig uitschot dat geen scrupules heeft over het omgaan met mensenhandel -- hun methoden zijn evenredig met het kwaad waarmee ze worden geconfronteerd. Vooral de zwaar lijdende Heine, die een wandelend menselijk experiment is. Hij is dankzij zijn genezende krachten van de dood verlost, maar lijkt genoeg pijn te hebben voor 1000 mensen. De 'hond' in de titel lijkt meerdere betekenissen te hebben - de opstandige werk-voor-huurders zijn zelf honden - maar het verwijst ook naar een grote, grote zwarte hond die in Heine woont en hem waarschijnlijk is toegebracht door nazi- zoals artsen (hun representatieve figuur heeft zelfs een Duitse naam) die menselijke experimenten uitvoerden met Heine als een van hun belangrijkste exemplaren.
Dit eerste deel toont ons een sombere wereld met heel weinig menselijk medeleven of uitstel van horror. Zelfs de doorgaans gemeen grappige Badou lijkt een beetje in bedwang te worden gehouden door het geweld dat hij zelf verdraagt. Ik voelde me meegesleurd door de kracht van Heines verhaal en de gruwel waarmee hij dagelijks lijkt te leven, maar het boek heeft zeker veel van de meer verleidelijke contemplatieve toon van de prelude verloren. Het moet worden vermeld dat de kunst zelf dit boek de toegangsprijs waard maakt. Shirow gebruikt witruimte en fijn lijnwerk op fantasierijke en meeslepende manieren. Als ik zijn actiescènes lees, is het alsof ik een wervelwind van binnenuit meemaak, en zelfs als ik word afgestoten door de weergave van brutaal geweld, verwonder ik me nog steeds over de vaardigheid die nodig was om die reactie van me af te dwingen.
Review-kopie geleverd door Viz Media.
