In de afgelopen zes decennia, Spider Man was in het hart van enkele van Marvel's meest tragische verhalen , en Dag des oordeels is niet anders. Terwijl de hele wereld wacht op het hemelse oordeel, wordt Peter Parker achtervolgd door een van de donkerste hoofdstukken van zijn hele leven. Nog schokkender dan de aanblik van een spectraal Gwen Stacy, is echter de terugkeer van de echte Gwen die zoveel jaren geleden haar leven verloor. Helaas kan zelfs een wonder als de terugkeer van een lang verloren liefde snel hartverscheurend worden, en dat is precies de les die Spider-Man opnieuw heeft geleerd.
Geweldige Spider Man #10 (door Zeb Wells, Nick Dragotta, Marcio Menyz en Joe Caramagna van VC) vindt dat Peter, net als bijna elke andere persoon ter wereld, op de Dag des Oordeels wordt gevolgd door een onheilspellend spook uit zijn verleden. In dit specifieke geval is dat spook niemand minder dan Gwen Stacy, een aanblik die veel meer zenuwslopend is dan troostend. Terwijl Peter zijn dag doorbrengt met het controleren van de mensen van wie hij houdt, bepaalt de stamvader die de vorm van Gwen heeft aangenomen dat Spider-Man inderdaad het voortbestaan waard is. Meer nog, de Progenitor besluit dat hij het ook waard is om waardig afscheid te nemen, en daarmee de echte Gwen lijkt hem vaarwel te zeggen .
Vanaf het moment dat ze in 1965 werd geïntroduceerd Geweldige Spider Man #31 (door Stan Lee en Steve Ditko), is Gwen een onveranderlijk onderdeel geweest van het leven van de titulaire held. Behalve dat ze een van Peters eerste liefdes was, was Gwen een licht in het donker tijdens enkele van Peters meest turbulente verhalen. Tussen het aan zijn zijde blijven tijdens meer dan één angst voor tante May's welzijn en de zorg voor Peter toen hij op zijn slechtst was, leek het alsof Gwen er altijd zou zijn om hem in de goede richting te duwen.
Tenminste, dat was het geval tot de tragische dood van Gwen door toedoen van de Groene Kobold in 1973's Geweldige Spider Man # 121 (door Gerry Conway en Gil Kane). Hoewel het leek alsof Peter's poging om Gwen te redden was wat een einde maakte aan haar leven , zou de aanval van de Green Goblin haar hebben zien sterven, wat er ook gebeurde. Het daaruit voortvloeiende verdriet dreef Spider-Man er bijna toe om op zijn beurt het leven van de Green Goblin te nemen, en het heeft hem sinds die nacht bij elke stap gevolgd. Pijnlijker dan het verlies van Gwen onder zulke tragische omstandigheden was het feit dat Peter nooit de kans kreeg om haar echt te vertellen hoeveel ze voor hem betekende, of hoeveel pijn het deed dat ze geen deel meer uitmaakte van zijn leven.
Dankzij de onverwachte gratie van de Progenitor, en niet te vergeten Peters eigen eindeloze liefde voor de wereld om hem heen, is die kans eindelijk aangebroken. Hoewel de twee maar een moment samenkomen voordat Gwen in de ether verdwijnt, is het meer dan genoeg tijd voor haar en Peter om hun gevoelens voor elkaar te verzoenen en alle pijn die het gescheiden zijn heeft veroorzaakt. Het kan hartverscheurend zijn om te zien hoe dit ene moment bijna net zo snel uit elkaar valt als het begon, maar het lijdt geen twijfel dat de opluchting die Peter heeft gevonden meer dan de moeite waard was.
Gwen nog een keer zien was al wonderbaarlijk, en de echte catharsis die door haar korte terugkeer werd geboden, is meer waard dan alles wat de stamvader Peter ooit had kunnen geven. Dit wil niet zeggen dat hem waardig achten geen onschatbare beslissing was om te nemen, maar eerder dat de dreiging van vergetelheid is er een waar Spider-Man al mee te maken heeft gehad vaker dan hij kon tellen. Het einde van de wereld is gewoon niets nieuws voor hem, terwijl een echte kans om afscheid te nemen iets is dat hij zelden of nooit heeft gekregen.
