Videogames bestaan al zo lang dat het niet langer controversieel is om ze kunstwerken te noemen. De enorme reikwijdte van de verschillende soorten genres, gameplay-stijlen en verhalen geven ontwikkelaars zoveel om mee te spelen en van te genieten. Gamemakers hebben het medium de afgelopen dertig jaar naar nieuwe hoogten gebracht. Ze hebben ervaringen en verhalen gecreëerd die spelers lang na het verschijnen van de credits bijblijven. Degenen die in de hoofden van spelers blijven hangen, zijn vaak de games die trouw blijven aan een diepe, filosofische kern.
De Finale fantasie franchise is geen onbekende in het feit dat berichten in hun games verborgen zijn onder de gordels en stekelig haar. Het zou moeilijker zijn om een inzending in de serie te bedenken die niet een diepgaand thema had als verbindend principe in de plot. Final Fantasy IX werd vaak over het hoofd gezien vanwege de verandering in kunststijl, waarbij de supervervormde esthetiek een beetje onaangenaam was voor fans van de serie. Die afkeer zorgde er echter voor dat veel gamers deze prachtig filosofische reflectie op de dood en de aard van sterfelijkheid misliepen.
zuidelijk pecannootbier
De dood is overal Videogames, weinigen maken het centraal
De dood is altijd een onderdeel geweest van videogames. Iedereen die een FromSoftware-game heeft gespeeld, is zeer bekend met het 'You Died'-scherm dat rood en beschuldigend over het scherm flitst terwijl gamers in stilte klagen over de reeks fouten die hen tot dat lot hebben geleid. Er zijn maar heel weinig games die daadwerkelijk over de existentiële realiteit en de angst voor de sterfelijkheid zelf gaan. Het is beslist een zwaar onderwerp, een onderwerp waar de mensheid al mee worstelt zolang het bewustzijn van de dood bestaat, en het is niet een onderwerp waarvan gamers verwachten dat ze verwikkeld raken in de schijnbaar schattig pakket van Final Fantasy IX . Hoewel dit concept overal in het spel en de personages terug te vinden is, onderstrepen twee personages in het bijzonder het belang van het in het reine komen met de sterfelijkheid en de gevaren van het vechten tegen het onvermijdelijke.
Vivi is het personage uit Final Fantasy IX waar de meeste mensen het meest bekend mee zouden zijn, aangezien hij in games als Koninkrijksharten ook. Vivi is een zwarte magiër die het ontwerp van de 16-bit zwarte magiërs voor hem aanroept. Hij is een verlegen, jong personage dat zich hecht aan Zidane (de hoofdpersoon van het spel) en een soort deuteragonist wordt. Vivi heeft geen idee wat zijn afkomst is en heeft er niet veel gezien die op hem lijken. Naarmate het spel vordert, ontdekt het gezelschap een dorp met zwarte magiërs, allemaal zoals Vivi en geen enkele met een naam. In plaats daarvan hebben ze cijfers. Ze ontdekken dat de zwarte magiërs kunstmatige creaties zijn met een vervaldatum. Het dorp is een van de weinige plaatsen in het spel met een kerkhof.
De magiërs zelf hebben geen echt idee van de dood, verwijzend naar hun broeders die 'niet meer bewegen' en hopen dat ze snel wakker worden. Deze ervaring schudt Vivi tot in zijn kern, maar uiteindelijk moet hij zichzelf herpakken en verder gaan zonder echte tijd om de informatie in zich op te nemen. Het komt allemaal tot een hoogtepunt wanneer later in het spel de Zwarte Magiërs hun krachten bundelen met Kuja en Vivi hulpeloos is om te voorkomen dat zijn kameraden door hun eigen angst worden overmand. Het spel eindigt met Vivi blij, een erfenis van zijn 'kinderen' die buiten hem bestaat, en hij is bijna dood. Die angst die er uiteindelijk voor zorgde dat andere zwarte magiërs naar duistere plaatsen kwamen, kwam niet voor Vivi, maar hij is allebei berustte in en accepteerde zijn lot en besluit een leven te leiden dat zo betekenisvol mogelijk is.
Kuja, de slechterik van het verhaal, bevindt zich in een soortgelijke maar toch andere situatie als Vivi. Kuja is ook een kunstmatige mensachtige, een genoom, waarvan zijn bestaan een vervaldatum heeft, terwijl hij een van de weinige genomen is met bewustzijn. Hij is geschapen zonder kindertijd en zonder het vermogen om complexe emoties te leren verwerken – dit maakt deel uit van wat uiteindelijk tot zijn vernietiging leidt. Hij had ook een hand bij de creatie van de zwarte magiërs die zijn lot delen omdat ze weinig tijd hebben. Kuja raast tegen zijn lot, vernietigt zijn schepper en doet er alles aan om het ontsnappende zand in de zandloper vast te houden. Pas na zijn nederlaag leert hij wat het is om te leven, maar hij stelt dat het 'te laat' is voordat hij Zidane en zijn vrienden nog een kans op het leven geeft. Uiteindelijk zorgt Kuja's verlangen naar chaos en om de permanente Engel des Doods te worden ervoor dat zijn leven onvervuld blijft en blijft hangen van spijt voordat hij wegglijdt.
Beide personages belichamen zeer verschillende filosofieën die terugverwijzen naar hetzelfde hoofdthema: ze hebben allebei sterfelijkheid in de kern en als een bepalend kenmerk van hun persoonlijkheid. Het vermogen of onvermogen om te accepteren wat de dood betekent als de tijd hen niet is beloofd, bepaalt uiteindelijk de voldoening die ze hebben als ze met dat doel worden geconfronteerd.
guinness diepgang procent
Verlies en betekenis
Het leven kan het beste geleefd worden met een zelfbepaalde betekenis. Dit is geen bijzonder nieuw concept en filosofen hebben gedebatteerd over de aard van leven en dood sinds mensen konden nadenken. De menselijke geest zoekt troost en begrip die met kennis gepaard gaan. Omdat de dood zo onkenbaar is, is het aan degenen die een carrière van herkauwen maken om hun standpunten te geven en anderen te helpen die die begeleiding misschien nodig hebben in hun strijd met hun eigen existentiële angst. Final Fantasy IX De verschillende verhalen van Vivi en Kuja doen denken aan de discussies van Socrates en de zelfmotivaties van Nietzsche.
Socrates, een oude Griekse filosoof, sprak over het idee dat de ziel en het lichaam twee afzonderlijke dingen zijn. De ziel komt ter wereld met enige kennis die niet met een fysiek lichaam is verzameld en moet dus op haar eigen manier kunnen bestaan. De ziel is slechts zwak verbonden met het lichaam en als zodanig leidt het verwarren van het 'zelf' met het lichaam tot corruptie en is de dood feitelijk wat iemand in staat stelt vrij te zijn van fysieke beperkingen. In veel opzichten heeft dit het beste betrekking op Vivi's reis.
Terwijl hij wordt geconfronteerd met de dood en het feit dat hij nu een tijdslimiet heeft, neemt Vivi de controle over zijn lot over en verlangt hij ernaar de wereld zo goed mogelijk te ervaren zolang hij kan. Aan het einde van het spel zegt zijn laatste stukje dialoog dat zijn 'herinneringen zich bij de hemel zullen voegen', gerelateerd aan het idee dat Vivi iets in zichzelf ziet als volledig gescheiden van zijn lichaam. Vivi's nalatenschap gaat door zonder zijn fysieke aanwezigheid en zijn bestaan heeft een stempel gedrukt op de wereld om hem heen. Vivi kan eindigen zonder spijt, alleen met de wens om meer tijd te hebben om verbindingen te hebben in de fysieke wereld. Vivi kan tijdens het spel gracieus groeien, tot aan zijn dood.
Nietzsche, een Duitse filosoof uit een veel latere periode, had een benadering die inhield dat je de controle over je leven moest nemen en betekenis moest creëren in een wereld die inherent zinloos is. De enige manier om verder te gaan dan de sterfelijkheid is door een erfenis na te laten, grootsheid te creëren en te begrijpen dat grootsheid intern wordt gedefinieerd door de persoon die ernaar streeft. De dood wordt daarom minder een ongemak. Hij stelt ook de vraag: als iemand zijn leven opnieuw zou moeten leiden, precies zoals het was, zouden ze er dan blij mee zijn? Het doel was om te streven naar het vermogen om dat leven opnieuw te willen leven, omdat het daardoor goed geleefd werd.
Kuja belichaamt dit bijna, maar zijn verlangen om zich vast te klampen aan de fysieke wereld en er altijd deel van uit te maken, leidt tot zijn spijt. Kuja streeft naar die erkenning, hij is een edelman en een leider, maar hij heeft weinig autonomie. Het is uiteindelijk te laat voor hem als hij die autonomie ontdekt en blijkt dat hij vervuld is van spijt en wroeging. Nietzsche zei dat het tijdstip van overlijden ongelooflijk belangrijk was en dat bij 'je sterven je geest en deugd nog steeds als een zonsondergang rond de aarde moeten gloeien: anders is je sterven slecht afgelopen'. Dit is uiteindelijk wat er met Kuja gebeurt als gevolg van zijn ontkenning en het voortdurend vluchten voor de dood.
Final Fantasy IX heeft nog veel meer personages die strijden voor het leven en de betekenis. Kuja en Vivi bevinden zich aan tegenovergestelde kanten van het spectrum als het gaat om wat het betekent om te sterven en hoe de omarming van de sterfelijkheid het verschil maakt.
thermometer toevoegen aan cooler mash tun
