Sinds het midden van de jaren 2000 is er een toestroom van verontrustende, nagebootste kinderprogramma's. Ten eerste, die van David Firth Salade vingers doodsbang publiek in 2004 met zijn post-apocalyptische setting en crypticiteit. In 2009, Lama's met hoeden tegelijk verstoorde het publiek en kietelde hun grappige botten met zijn ongemakkelijke droge humor afgewisseld met gewelddadige beelden. In 2011 kwam een Britse webserie genaamd Don't Hug Me I'm Scared op YouTube terecht en raakte een grote snaar bij het publiek.
Getiteld 'Creativiteit' Knuffel me niet, ik ben bang 's eerste aflevering begint met Muppet-achtige poppen aan tafel in een huis van papier-maché. De poppen lijken kindvriendelijk en niets voelt misplaatst. Plots komt een notitieblok tot leven en begint voor de poppen te zingen over creativiteit terwijl ze rond een potlood zwaaien. In eerste instantie lijkt dit misschien een gewone gang van zaken Sesam Straat knock-off, maar de dingen nemen al snel een subtiel griezelige wending wanneer het notitieblok woorden en zinnen begint te zingen die niet in een standaard kinderprogramma zouden moeten worden gezegd. Dingen beginnen gewoon verkeerd te voelen, en al snel realiseert het publiek zich dat dit programma iets veel sinister is dan welke show dan ook die imiteert De Muppets .
De aflevering werd een virale sensatie. 'Creativity' was oorspronkelijk bedoeld als een korte film, maar het onverwachte succes leidde ertoe dat de makers van de serie, Rebecca Sloan en Joseph Pelling, nog vijf afleveringen maakten. Elke aflevering bevat een nieuw levend object, zoals een klok of een gigantische biefstuk, die een educatief lied zingt dat al snel een nachtmerrie wordt. Het ding dat onderscheidt Knuffel me niet van andere webseries alsof het zo rechtstreeks speelt. Met zoiets als Salade vingers , het is vanaf het begin duidelijk dat het publiek iets angstaanjagends en wilds te wachten staat, maar hier is er geen indicatie dat dit ongewoon is totdat het te laat is. Er zit een surrealistisch verrassingselement in deze show, waar het rondhangt alsof het voor kinderen is en dan toeslaat wanneer het het minst verwacht wordt. De show lijkt verrassend veel op: Twin Peaks en het werk van David Lynch in hoe het speelt met genreverwachtingen. Met Twin Peaks , lijkt het alsof de show een procedurele who-dun-it is, totdat hij omslaat en zijn ware vorm onthult als een nachtmerrie-horrorverhaal.
Een ander ding dat maakt Knuffel M niet Het is zo iconisch hoe ontwikkeld het wordt naarmate de serie vordert. De meeste webseries van deze aard zijn er echt om te choqueren. Met deze show is er echter een verborgen verhaal dat droomlogica gebruikt om de kijker te verwarren en in sommige opzichten te martelen. Het einde van elke aflevering geeft de kijker een beetje meer inzicht in wat er werkelijk aan de hand is. Er is hier een echt mysterie dat veel concurrenten gewoon niet hebben, wat fantheorieën en conversatie inspireert.
dos xx amber
Wanneer een webserie wordt uitgezonden, wordt deze meestal vrij snel vergeten. Knuffel me niet, ik ben bang is een zeldzame uitzondering. Afleveringen nog steeds een gemiddelde halen meer dan 200k views per dag, en de laatste aflevering werd uitgezonden in 2016. Dit betekent dat mond-tot-mondreclame en herhaalde bezichtigingen nog steeds redelijk hoog moeten zijn. Mensen houden ervan om hun vrienden te shockeren en elkaar uit te dagen met verontrustende YouTube-video's, en Knuffel me niet, ik ben bang heeft het voordeel dat het eigenlijk een serie is die de kijker met een cliffhanger achterlaat en hen dwingt om de volgende aflevering te kijken.
Hoewel er geen afleveringen van zijn geweest Knuffel me niet, ik ben bang sinds 2016 zijn er nieuwe afleveringen in ontwikkeling. Wanneer ze zullen vrijgeven is niet helemaal duidelijk, maar als een kijker een vreemd konijnenhol nodig heeft om in te ontsnappen, Knuffel me niet, ik ben bang misschien wel degene die naar beneden gaat.
