De klassieke heavy metal band Anthrax, die dit voorjaar uit Z2 Comics komt, werkt samen met een groot aantal stripboekmakers en populaire muzikanten om een graphic novel-aanpassing te maken van hun baanbrekende album uit 1987. Onder de levende als onderdeel van het 40-jarig jubileum van de band. Bandleden Scott Ian, Charlie Benante, Joey Belladonna en Frank Bello worden vergezeld door schrijvers en artiesten als Grant Morrison, J.G. Jones, Gerard Way en Eric Powell om elk van de klassieke nummers van het album aan te passen tot een kort verhaal.
nieuw belgië triple
De bewerking van het vierde nummer van het album, 'Efilnikufesin (N.F.L.)', brengt Rick Remender, Fall Out Boy-leadgitarist Joe Trohman en Roland Boschi samen voor een verhaal over de duistere prijs van geobsedeerd zijn door het verwerven van roem. In een exclusief interview met CBR vertelt Trohman over de inspiratie achter het verhaal, zijn wortels in het worden van Anthrax-fan en schrijven voor het stripboekmedium, en geeft hij een preview van het verhaal met enkele exclusieve previewpagina's geïllustreerd door Boschi.
CBR: Laten we bij het begin beginnen: hoe is de kans ontstaan om samen een kort verhaal voor deze graphic novel te schrijven?
Joe Trohman: Jarenlang ben ik langzaam overgegaan van muziek naar schrijven, voornamelijk tv. En een van mijn heel goede vrienden, die ook een van mijn schrijfpartners is, Brian Posehn (die toevallig ook een [verhaal] voor dit project doet), introduceerde Rick en mij. En sindsdien zijn we goede vrienden.
Ik was al een grote fan van Ricks werk en ik had waarschijnlijk, niet zo subtiel, laten weten dat ik interesse had in het schrijven van strips. Maar Rick is geweldig -- en in plaats van me te vertellen stront te eten -- hielp hij me om samen met hem wat ideeën te ontwikkelen. In de tussentijd kwam er dit Anthrax-boek, dus belde Rick me op, omdat hij dacht dat het heel leuk zou zijn om samen te werken. Bovendien ben ik bevriend met de Anthrax-jongens. Scott en ik hebben samen een band. Het was allemaal gewoon logisch.
Gegeven de echte inspiratie achter 'Efilnikufesin', hoe heeft dat het verhaal dat jullie vertelden beïnvloed, vooral gezien de voorliefde van Anthrax voor het vertellen van lyrische verhalen?
Trohmaan: Ja, de teksten van Scott zijn zo levendig; ze nemen je echt mee op reis. Met 'Efilnikufesin' gaat het over dit geweldige talent dat zijn leven verwoest met drugs, John Belushi. Het is een klassiek waarschuwend verhaal over de donkere kant van roem.
Dus, bij het ontwikkelen van onze take, gingen Rick en ik door de bewegingen, eerst met het voor de hand liggende, Ok, we kunnen hier het verhaal van Belushi vertellen. Maar dat voelde te op de neus. Het is niet zo dat Belushi's leven niet interessant was; we wilden gewoon een manier vinden die leunde in over-the-top fantasie en horror.
En aangezien 'Efilnikufesin' een faam-parabel is, dachten we om voorzichtig te zijn met wat je wenst voor de tragediehoek, en bestuif het met wat W.W. Jacobs' The Monkey's Paw, en schrijf over een aspirant-komiek die er alles aan zou doen om het groot te maken.
Herinner je je een bepaalde tekst die je als schrijver hielp het verhaal te kraken?
welke naruto-films moet ik kijken
Trohmaan: 'Je leven verspillen, geen toekomst rooskleurig, Dansen op je graf, Leven als een slaaf, had iemand moeten zeggen... En dan roepen ze eigenlijk: Lekker verdomd leven!
Ik weet waar dit specifiek naar verwijst, maar dit deed me ook denken aan alle mensen die hun leven verwoestten, gericht op een onbereikbare droom van het sterrendom toen het voor iedereen glashelder was dat deze persoon het zou moeten ophangen, in het belang van iedereen.
Hoe was het om met Rick als co-schrijver hieraan te werken?
Trohmaan: Ten eerste, elke kans die ik krijg om met mijn vrienden te werken, grijp ik aan. Maar ook, als fan van Rick's werk, was ik zo opgewonden om te zien wat ik met hem kon maken en of ik het zou spijkeren of verpesten. Maar we hebben het verhaal samen in minder dan een uur gekraakt, lachend ons erdoorheen. En toen we eenmaal wisten dat we de omtrek leuk vonden, was de rest heel eenvoudig. Eerlijk gezegd was het gewoon een heel soepel proces. We lijken behoorlijk op elkaar, beide workaholic-y, hypergefocuste jongens. Hij doet het gewoon al veel langer en is duidelijk veel beter dan ik. Maar ik heb het geluk dat ik op hem kan leunen en van kan leren. Ik ben dankbaar. Het heeft me beter gemaakt.
Hoe cool is het om met Roland Boschi te werken en die pagina's binnen te zien komen en je verhaal tot leven te zien komen?
oprichters melk stout
Trohmaan: Roland is een beest - geen andere manier om het te zeggen. Het is geweldig als iemand je woorden beter kan interpreteren dan jij ze kunt schrijven en dat is Roland. Hij heeft geen leiding nodig. Hij nagelde alles gewoon op de eerste pass. Maar zijn werk spreekt voor zich. [Hij is] een legende.
Een van de dingen die ik zo leuk vind aan Anthrax is dat ze altijd meer punkgevoeligheden hadden dan de rest van de thrash Big Four. Wat trok je het eerst in hen en hun geluid?
rawtail alles rijmt op oranje
Trohmaan: Dat is hetzelfde dat me ook naar Anthrax trok: het punkelement. Toen ik opgroeide in de hardcore scene van Chicago, was er een kloof tussen metalheads en hardcore kids. Als een metalband en een hardcore band een podium zouden delen, zou er bijna altijd ruzie zijn. Ik heb altijd van metal gehouden, maar moest mijn liefde semi-geheim houden.
Maar iedereen in de hardcore scene hield van Anthrax. Ze hadden legitieme mosh-onderdelen. Ze hadden liedjes over moshen. En ook, en ik weet dit voor een feit, de Anthrax-jongens houden van zoveel verschillende muziekgenres en zijn geen klootzakken metalpuristen. En daarmee bedoel ik dat ze door allerlei dingen worden beïnvloed, niet alleen metal en rock. En dat komt tot uiting in wat ze schrijven. Ik bedoel, ze waren een van de eerste bands die samenwerkten met een hiphopgroep. En dan zijn er ook nog de King-dingen, de stripboeken -- dat alles was zo aantrekkelijk voor mij.
Wat waren de dingen die je naar strips trokken en hoe heeft het verhalen gemaakt in die creatieve ruimte?
dat is de wet van gelijkwaardige uitwisseling
Trohmaan: Ik groeide op als Jood in een landelijk deel van het Midwesten en had te maken met virulent, direct antisemitisme. Dus strips waren een ontsnapping uit mijn dagelijkse hel. Zoals veel buitenstaanders voelde ik me meteen aangetrokken tot X-Men. Maar hoe meer ik in mijn klinisch depressieve neigingen leunde, hoe meer ik een zware Batman-man werd. Ik zei altijd dat Batman de meest depressieve superheld was omdat hij geobsedeerd is door zijn overleden ouders en zijn gelukkige plek een grot is.
Via die laan ontdekte ik Alan Mo0re, ging achteruit en kwam in Swamp Thing terecht, en van daaruit ging ik weg van superheldenverhalen en leunde meer in donkere en/of horror-themaboeken. Mijn moeder heeft me opgevoed om te houden van verhalen over horror, ellende en misdaad, en daar ligt mijn hart. Leuke dingen!
Hoe dan ook, ik hou van schrijven in de stripwereld en waardeer de mogelijkheid om dit te blijven doen zeer. Zoals ik kort al zei, ben ik al drie tot vier jaar in de tv-ruimte, en hoewel het maken van zelfs een goed tv-script heel, heel, heel moeilijk is, zijn strips misschien moeilijker. Maar ik hou van de uitdaging om alles duidelijk over te brengen, zonder de pagina vol te proppen met panelen. Het dwingt me ook om strips en tv te benaderen, meer vanuit het oogpunt van een regisseur, gewoon om te begrijpen welke opnamen waar nodig zijn, enzovoort.
Maar strips zijn geen tv. En wat geweldig is, is dat je meer ruimte hebt om donkere, vreemdere, verknipte thema's te verkennen, afhankelijk van de uitgever. Ik ben bezig met het werken aan verschillende andere boeken voor verschillende plaatsen, en ik vind het geweldig dat ze me allemaal mijn raarste verhalen laten ontwikkelen, die ik al heel lang vasthoud.
Anthrax: Among the Living bevat een hele reeks stripboekmakers die elk nummer van het album uit 1987 aanpassen. Het wordt naar verwachting dit voorjaar gepubliceerd door Z2 Comics.
