Laten we het eerst hebben over 3D. De 3D-secties van deze strip, die ongeveer een derde van de totale pagina's beslaan, hebben een in-verhaalreden voor hun bestaan. Ze maken deel uit van de '4-D'-wereld terwijl Superman (en zijn metgezellen) door de Bleed reizen, buiten het multiversum. Maar ze zijn nog steeds een mislukking. Ik begrijp dat de 3D-secties een alternatieve visie op de werkelijkheid moeten bieden, en ik begrijp dat de 3D-secties een eerbetoon zijn aan de gekke sci-fi-strips van weleer. Maar afgezien van de eerste twee pagina's (die niet eens deel uitmaken van het verhaal dat in dit nummer wordt verteld), zijn de 3D-effecten niet erg indrukwekkend en maken ze de strip fysiek moeilijk leesbaar. Ze zijn een grote afleiding in plaats van een verbetering. Dus het 3D-aspect van deze strip haalt het naar mijn mening naar beneden. Als je een fan bent van 3D-effecten, zullen ze je misschien niet storen, maar als je 3D altijd al een beetje vervelend hebt gevonden, zal deze strip je mening niet veranderen.
Als je eenmaal voorbij de 3D-afleiding bent, valt er zeker veel te waarderen aan 'Final Crisis: Superman Beyond' #1. In veel opzichten lijkt het op 'Final Crisis' issue #3.5 of zoiets. Het maakt zeker deel uit van Morrisons algemene visie op de serie, en het biedt een link (een historische link, niet alleen een thematische) tussen 'Crisis on Infinite Earths' en wat Morrison dit jaar met zijn evenement doet. Het is ook een groot deel van Morrison's zelfverklaarde 'afscheid' van DC Universe. Het leest een beetje als een laatste aflevering van een televisieserie van een paar jaar geleden, waar de oude favorieten nog een laatste keer zouden worden uitgedraafd voor het laatste doek. Als je een Morrison-fan bent, zie je hier enkele van zijn klassieke stukjes: de Ultraman uit de graphic novel 'Earth 2', het idee van levende fictie en het bestaan van Limbo, compleet met de Merryman van de Inferior Five. Vooral zijn versie van Limbo is een favoriet van mij, gevuld met lang vergeten, belachelijke personages die geen plaats hebben kunnen vinden in het stripwerelduniversum van na de 'crisis'. En Merryman's zielige pleidooi: 'Ik zou met je mee kunnen liften. Ik heb een echt talent voor ruig drama waarvan niemand ooit had gedacht dat ik het zou exploiteren', steekt de draak met de grimmige n' gruizige superhelden van de moderne tijd en geeft ons inzicht in zijn pathos. Maar meestal is het gewoon een metafictieve grap, en dat vind ik prima. Ik hou van dat spul.
De plot van dit verhaal is in de kern vrij eenvoudig: een vrouwelijke monitor belooft Lois Lane te genezen -- belooft Superman een zegen te bieden -- als hij haar zal vergezellen in een zoektocht om al het bestaan te redden. Hoe kon Superman weigeren? En hij voegt zich bij een team van Supermen uit het hele multiversum: Ultraman, Nazi Superman, Captain Marvel, Captain Atom (hier Captain Adam genoemd, een toevluchtsoord van Earth-4, die meer dan een oppervlakkige gelijkenis vertoont met die andere Captain Atom-analoog : Dr. Manhattan). Het superteam opperste reist naar de bibliotheek van Limbo, die slechts één boek bevat: het verhaal van het universum, met een oneindig aantal pagina's.
We ontdekken wat er in dat boek staat en leren over de Ur-Monitor die de hele schepping heeft voortgebracht, en we leren over de verhalen in die schepping die leidden tot de 'Crisis op Oneindige Aarde' en daarbuiten. Maar het is allemaal fragmentarisch, alsof we stukjes van een verhaal zien die te uitgebreid zijn voor zelfs ons 4-D-begrip. Eén ding is zeker, de Ur-Monitor heeft een platonische vorm van het bovenmenselijke vastgesteld als verdediging tegen de oprukkende duisternis, en die platonische vorm, die superman, wordt vertegenwoordigd door de onvolmaakte duplicaten uit het hele multiversum.
Het is een ambitieuze, onstuimige verkenning van de geschiedenis van het DC-universum en de plaats van Superman daarin, maar voor een strip die gaat over de kracht van verhalen, is hier waarschijnlijk niet genoeg van een begrijpelijk verhaal voor iedereen die geen regelmatige lezer is van Morrison's ander werk. Het is een dicht opeengepakte metatekst en ik geniet ervan op dat niveau, maar ik denk dat veel lezers verbijsterd zullen zijn. En nogmaals, de 3D helpt niet om deze strip leesbaarder te maken.
Als je van 'Final Crisis' hebt genoten, zal dit nieuwe facetten van de strijd tussen licht en duisternis belichten. Als je 'Final Crisis' moeilijk te begrijpen hebt gevonden, denk ik dat je aan het einde van dit nummer geen idee hebt wat er aan de hand is.
