Te midden van de wervelwind van blockbusters zoals Logan, King: Skull Island en Beauty and the Beast, zou het je kunnen worden vergeven dat je de Amerikaanse release van de low-budget Britse horrorfilm The Girl with All the Gifts hebt gemist. Dit post-apocalyptische drama, gemaakt voor slechts $ 5 miljoen, komt misschien het dichtst in de buurt van een aanpassing op groot scherm van de veelgeprezen survival-horror-videogame The Last of Us.
Als je nog nooit van The Last of Us hebt gehoord, betekent dat waarschijnlijk dat je geen toegewijde gamer bent. Uitgebracht in 2013, heeft de titel een sterke claim als de definitieve game van de laatste consolegeneratie.
GERELATEERD: Raimi zegt dat de film 'The Last of Us' nog steeds 'gewoon daar zit'
The Last of Us speelt zich af in een post-apocalyptische wereld waar een pandemie van schimmelinfecties heeft geleid tot een maatschappelijke ineenstorting. The Last of Us overstijgt alleen de mechanica van het survival-horror-genre - de schrikreacties en brute momenten, de puzzels om op te lossen, kaarten om te navigeren en overmeesterde vijanden die vaak zoveel planning en middelen vergen om te overwinnen dat ze vaak het beste vermeden kunnen worden.
De laatste van ons
Het leverde ook iets op dat verrassend weinig videogames nodig lijken te hebben: goed afgeronde karakterisering voor zijn twee hoofdrolspelers, Joel (ingesproken door Troy Baker), een 40-jarige smokkelaar en vader die zijn tienerdochter verliest bij het uitbreken van de infectie, en Ellie (Ashley Johnson), een slimme 14-jarige van wie Joel wordt beschuldigd door de Verenigde Staten te leiden naar een groep die bekend staat als de Fireflies.
De diepgang van hun karakterisering, samen met het meeslepende verhaal van de ouderlijke hoop en plichten in een post-apocalyptische wereld, hielp The Last of Us om lovende kritieken en bijval te winnen van zowel fans als critici, en leidde tot speculatie dat het verhaal ook zou kunnen werken als een speelfilm, waar het potentieel een breder publiek zou kunnen bereiken.
Maar na wat opgewonden gepraat en een aanvankelijke vlaag van activiteit, waaronder Evil Dead en Spider-Man-filmmaker Sam Rami die zich aanmeldden om een film te produceren op basis van een script van co-regisseur Neil Druckman, zakte het project al snel af in een ontwikkelingshel. waardoor fans alleen maar kunnen speculeren over hoe een Last of Us-aanpassing eruit zou kunnen zien.
Voer veteraan stripschrijver Mike Carey in.
Vooral bekend om zijn veelgeprezen runs op titels als DC/Vertigo's Hellblazer en Lucifer en Marvel's X-Men, schreef Carey zijn eigen verhaal over post-apocalyptische horror en schimmelinfecties, The Girl with All the Gifts, (een titel die verwijst naar de Griekse mythe van Pandora) tegelijkertijd als roman en scenario.
Het meisje met alle gaven
Hoewel ze volledig gescheiden zijn, hebben de roman uit 2014 en de daaropvolgende film veel gemeen met The Last of Us; ze hebben zelfs een vergelijkbare visuele esthetiek in vervallen gebouwen die begroeid zijn met wijnstokken, grassen en bomen terwijl de post-menselijke wereld langzaam terugkeert naar de natuur. Misschien is het onvermijdelijk dat in een post-apocalyptische setting alles snel overwoekerd wordt door het gedeelde contrasterende palet van rode baksteen en groen groen.
The Last of Us en The Girl with All the Gifts putten beide inspiratie uit de levenscyclus van dezelfde schimmel, Ophiocordyceps Unilateralis . In beide werken is de schimmel gekomen om mensen te infecteren, ze te transformeren in zombie-achtige wezens met een besmettelijke beet en die zich tegoed doen aan vlees. De mechanica en levenscyclus van deze fictieve schimmelinfecties lopen echter uiteen tussen de twee verhalen.
GERELATEERD: 'The Last of Us II' aangekondigd met eerste trailer
In The Last of Us blijft de schimmel groeien in de gastheren, wat hun cognitie en redeneervermogen en uiteindelijk hun zintuigen aantast, met in een laat stadium geïnfecteerde, zogenaamde clickers, effectief blind en gedwongen om te jagen op geluid. Zodra de The Last of Us-schimmel zijn gastheer heeft verteerd en niet meer kan bewegen, reproduceert hij door het vrijkomen van sporen in de lucht.
In het verhaal van The Girl with All the Gifts groeit alleen de eerste generatie van de geïnfecteerden totdat de gastheer is geconsumeerd. De geïnfecteerden worden hier hongerigen genoemd vanwege hun lust naar vlees. Ze produceren niet rechtstreeks sporen, maar zodra de schimmel zijn gastheer volledig heeft verteerd, produceert de schimmel sporenbevattende zaaddozen met een harde schaal die alleen afbreekt bij vuur of extreme vochtigheid.
De laatste van ons
Er is ook een tweede generatie hongerigen die besmet is geraakt in de baarmoeder en zich uiteindelijk een weg uit hun gastheer heeft gevreten. In tegenstelling tot de eerste generatie zijn hongersnoden van de tweede generatie geen hersenloze zombie-achtige wezens: ze behouden hun intelligentie en lijken in staat te leven in een soort commensale symbiose, hoewel ze nog steeds de allesverslindende honger naar vlees bezitten die de schimmel teweegbrengt.
Het titulaire meisje in het verhaal van Carey, Melanie (gespeeld door Sennia Nanua), is een van deze geïnfecteerden van de tweede generatie. Melanie is jonger dan Ellie en is ongeveer 12 jaar oud, maar hoewel ze bijzonder slim overkomt, is ze niet uniek: wanneer we aan haar worden voorgesteld, maakt Melanie deel uit van een klasse van 20-geïnfecteerden van de tweede generatie voor wie de schimmel niet dodelijk. Daarentegen is Ellie in The Last of Us, voor zover het verhaal ons doet geloven, volkomen uniek in haar immuniteit.
lagunitas kleine sumpin sumpin
Voor beide meisjes bevatten hun lichamen iets dat de sleutel vormt tot het isoleren van een remedie voor de infectie en, cruciaal voor beide verhalen, wordt het verkrijgen van die remedie afgeschilderd als iets dat ten koste zou gaan van het leven van elk meisje. Het is de manier waarop elk verhaal dit centrale dilemma benadert dat aanzienlijk verschilt. Ellie maakt pas ongeveer een half uur na de openingsact van de game kennis met het verhaal, terwijl Melanie in de film de eerste stem is die we horen en die we zien.
De late komst van Ellie helpt de ontwerpers de verwachtingen van de speler subtiel te manipuleren door middel van de structurele conventies van het medium. In videogames is de speler gewend aan de hoofdrolspeler als held of, af en toe, als een openlijke schurk. Maar The Last of Us introduceert Joel als een sympathieke ouderfiguur - de letterlijke vader van de gedoemde Sarah - en het eerste door een speler bestuurde personage in het spel.
Het verhaal laat later zien, en stelt soms openlijk, dat hij een gewelddadige smokkelaar en een overlevende is; hij doodt mensen net zo gemakkelijk als de geïnfecteerden. Een hoog aantal mensen wordt zo vaak ingebakken in de structuur van videogames dat reguliere gamers er vaak niet over nadenken, maar hier is het een belangrijke indicator van de inherent egoïstische drijfveren van het spelerspersonage.
Het meisje met alle gaven
Een ander hoofdbestanddeel van het medium is de escortmissie, waarbij de speler een niet-spelerpersonage door een kaart van punt A naar punt B moet leiden. Hoewel de speler in latere stadia de controle over Ellie overneemt, is haar keuze als de NPC grotendeels irrelevant. Als Joel in eerste instantie de taak heeft om Ellie naar haar bestemming te loodsen, zijn de redenen daarvoor bijna irrelevant. Het is pas kort nadat de missie begint dat Ellie zowel geïnfecteerd als immuun is, en de overkoepelende plot van haar belang voor het ontwikkelen van een genezing wordt onthuld.
Zelfs dan wordt het idee dat Ellie zich volledig bewust is van de persoonlijke gevolgen van haar missie - dat ze zal moeten sterven om een geneesmiddel uit haar te halen - overboord gegooid met het geselen van actie, schieten en activiteit die de vlees van een videogame. Dat maakt ook de weg vrij voor de dramatische afloop van de game, waarin Joel, nadat hij Ellie's lot verneemt door toedoen van de artsen waaraan hij haar heeft afgeleverd, prompt begint aan een missie om zijn surrogaatdochter uit de medische faciliteit van Firefly te redden.
GERELATEERD: Trailer 'The Girl with All the Gifts' belooft een nieuw soort zombiefilm
Na hun ontsnapping verzint Joel een leugen tegen Ellie dat de Fireflies eigenlijk niet meer op zoek zijn naar een remedie. Het is een uiterst egoïstische zet, meer gemotiveerd door zijn gehechtheid aan Ellie als vervanging voor de dochter die hij verloor dan vanwege haar welzijn. Bovendien probeert het Ellie actief elke keuze te ontzeggen in haar beslissing om zichzelf op te offeren voor het vinden van een remedie. De mate waarin Ellie gelooft dat Joel is, wordt overgelaten aan de speler, of het onvermijdelijke vervolg, om te beslissen.
Daarentegen is de centrale zorg in The Girl with All the Gifts niet alleen of Melanie bereid is zichzelf op te offeren om een remedie voor de mensheid te vinden, maar of zij en haar mede-broers en zussen van de tweede generatie wel menselijk zijn. Dat is een sterk terugkerend thema in een verscheidenheid aan zombiefilms, met name die van George Romero, die vaak de dreigende, onredelijke andersheid van de wandelende doden gebruiken als een metafoor voor de houding van de samenleving ten opzichte van haar onderklasse, of het nu niet-blanken zijn, arbeidersklasse consumenten of de armen.
In het geval van Melanie is de angst van een jongere generatie, anders dan wij, in staat om vreselijke daden te plegen. Mogelijk vormen ze zelfs een bedreiging voor ons voortbestaan, maar zijn ze ook de sleutel tot onze toekomst. Haar menselijkheid wordt in twijfel getrokken en ontkend terwijl ze vastzit in een rolstoel, een verdomde abortus wordt genoemd en een klaslokaal binnenrijdt in een testfaciliteit waar blind wordt gezocht naar een remedie.
Het meisje met alle gaven
In de film is Melanie ook zwart, een schril contrast met alle andere gezagsdragers in de film. Paddy Considine's Sgt. Parks, Dr. Caroline Caldwell van Glen Close en zelfs de geliefde lerares van Gemma Arterton, Miss Justineau, zijn allemaal blank.
De hongerigen van de tweede generatie bewijzen uiteindelijk hun menselijkheid door hun intelligentie, en leren vallen te maken voor niet-geïnfecteerde mensen met uitvluchten en sluwheid. Ook Melanie leert de kracht van haar intelligentie kennen, waardoor ze de leider van de verwilderde tweede generatie te slim af kan zijn, die, net als Negan in The Walking Dead, een honkbalknuppel draagt die zowel als wapen als symbool van autoriteit dient. om Parks en Justineau te redden.
Maar in tegenstelling tot Ellie, kiest Melanie op het hoogtepunt van de film niet het pad van zelfopoffering - in plaats daarvan confronteert ze de stervende Dr. Caldwell en vraagt ze: Waarom zouden wij het zijn die voor jou sterven? Melanie neemt dan het heft in eigen handen en steekt een massa zaaddozen in brand, waarbij de sporen vrijkomen die de niet-geïnfecteerden zullen verdoemen, hoewel ze ervoor zorgt dat haar dierbare leraar zal overleven om haar te helpen haar opkomende generatie te onderwijzen.
Uiteindelijk is Melanie's verhaal het hare. En terwijl zowel Ellie als Melanie groeien in hun ervaring en vertrouwen in hun capaciteiten, heeft Melanie meer keuzevrijheid. Ze neemt de verantwoordelijkheid voor haar daden en haar leven, terwijl Ellie vasthoudt aan de leugens van haar vreemde, gewelddadige en enorm gebrekkige vervangende vader.
Een dergelijke situatie is misschien geen geweldig instappunt in de jonge volwassenheid, maar het dient zeker als een fantastische opzet voor een zeer angstaanjagend vervolg.
Ondertussen erft Melanie, in The Girl with All The Gifts, de aarde en plaatst ze er definitief haar eigen stempel op, en op het complot van een jonge vrouwelijke hoofdrolspeler op een met schimmel geïnfecteerde post-apocalypsplaneet. Of, zoals Melanie zelf tegen The Last of Us zou kunnen zeggen: It's not over. Het is gewoon niet meer van jou.
