De God van de middelbare school had het potentieel om op te vallen te midden van een zomers anime-seizoen met vertraagde releases en anderszins onopvallende concurrentie. En voor wat het waard is, de serie is er over het algemeen in geslaagd -- een van de meest besproken anime van de afgelopen maanden te worden. Niet al het discours rond de aanpassing van de webtoon was echter positief. Terwijl kijkers aanvankelijk geïntrigeerd waren door het uitgangspunt en de ongerepte animatie van het begin, begon de universele bewondering af te nemen omdat velen het oneens waren met de richting en het tempo van latere afleveringen.
Voor zover die laatste paar afleveringen gaan , was het belangrijkste probleem dat zich voordeed niet de enorme schaalvergroting. Veel van de meest geliefde gevechtsseries van anime, zoals drakenbal en Naruto, ontwikkelden veel verder dan hun eenvoudige wortels en bleven geliefd bij fans. Maar de fout dat De God van de middelbare school commits maakt deze sprong over zo'n kortere periode.
Met slechts 13 afleveringen is het debuutseizoen vrij kort. Met zo'n beperkte looptijd kan anime met zelfs de eenvoudigste premissen soms moeite hebben om een solide verhaal te vertellen en een verbinding te vormen tussen het publiek en de personages. Zelfs een deel van het leven anime komt dit probleem tegen en ontvangt vaak OVA's om te dekken wat een enkel kort seizoen niet zou kunnen. Overweeg nu: De God van de middelbare school , dat in zijn eerste seizoen het materiaal van meer dan 100 webtoon-hoofdstukken . Toegegeven, de anime probeert dit te compenseren door verhaallijnen te wijzigen en in te korten, maar dit bevordert alleen maar het punt van zijn overambitie.
Het eindresultaat van deze hoekuitsnede is een serie die ongelooflijk verwarrend is voor kijkers die alleen anime kijken. Niet alleen springt de schaal dramatisch van aflevering naar aflevering, maar de enorme hoeveelheid informatie en plotpunten die gewoon worden weggeveegd, is ongelooflijk schokkend. Dit wordt het best ingekapseld door de antagonisten van de laatste paar afleveringen die catastrofale, wereldbedreigende plannen uitvoeren die eenvoudigweg weinig tot geen opbouw hadden. Dit geldt met name voor Sang Mandeok, de poppenspeler achter het grote plan van Nox, die nauwelijks schermtijd kreeg voordat hij probeerde de mensheid te vernietigen. Taek Jegal was een beetje een verbetering omdat hij van relatief vroeg af een dreigende kracht in de anime was. Maar er was nooit enige aanwijzing dat hij de laatste tegenstander zou zijn in een climaxstrijd op het niveau van goden.
Dit gebrek aan opzet en ontwikkeling was ook niet alleen beperkt tot de schurken. Hoewel het in hun geval lang niet zo ernstig was, hadden de hoofdhelden ook last van het zinderende tempo. Naast de belangrijkste stukjes achtergrondverhaal, was de tijd die ze met hen doorbrachten gewoon niet genoeg om een echte band te kweken. Van het wisselen van perspectief tussen het Seoul-team en de juryleden tot de met een schoenlepel ingeladen laatste gevechtsopbouw, deze personages voelen zich over het algemeen losgekoppeld van het verhaal als geheel en kunnen zich soms in de steek gelaten voelen door het verhaal. Wat vreemd is, gezien hoe strak de eerste paar afleveringen op het trio waren gericht.
Wat betreft die eerste inzendingen, hun succes was gebaseerd op het gestage tempo dat ze voor de show hadden ingesteld. Ter vergelijking: de webtoon was nog steeds gehaast, maar het zorgde voor karaktermomenten om op tijd te spelen en interessante wereldopbouw om het publiek betrokken te houden. Zelfs de charyeok-krachten, die velen beschouwen als het begin van de ondergang van de show, complimenteren de wereld heel mooi en zijn gemakkelijk te integreren in het over-the-top verhaal, ondanks hoe snel ze worden geïntroduceerd.
In de huidige staat voelt het enkele seizoen alsof het genoeg materiaal had om op te splitsen in meerdere van dezelfde lengte. Voor deze eerste 13 afleveringen, De God van de middelbare school zou exponentieel hebben geprofiteerd van het vertragen en focussen op het toernooi dat zijn naam draagt. Niet alleen zou meer tijd met de hoofdcast een grotere gehechtheid voor kijkers creëren, maar het zou ook de meer tedere momenten, zoals Mori's verjaardag, meer emotioneel gewicht geven.
Hoewel het voor een minder klimatologisch en wild einde zou hebben gezorgd, zouden uitgebreide gevechten en meer focus op personages ervoor hebben gezorgd dat kijkers meer geïnvesteerd hadden en een tweede seizoen wilden. Zoals de zaken er nu voor staan, is de anime meer verwarrend dan intrigerend, waardoor de meeste kijkers waarschijnlijk alleen te goeder trouw doorgaan met het bronmateriaal. Als het meer succes wil hebben bij het grote publiek dat het heeft verzameld, De God van de middelbare school zou er baat bij hebben om te vertragen en het verhaal meer tijd te geven om te ademen.
