Regisseur Zack Snyder's verfilming uit 2009 van wachters -- de baanbrekende grafische roman van DC Comics van Alan Moore en Dave Gibbons -- is op zijn zachtst gezegd een interessant stuk media om over te discussiëren. Afhankelijk van wie je het vraagt, is het ofwel een ondergewaardeerd meesterwerk van superheldencinema of een kolossaal treinwrak dat je maar beter kunt vergeten. In werkelijkheid is het echter geen van beide uitersten. Het is eerder een film die het best kan worden omschreven als 'gewoon oké'.
Ondertussen is de nieuwe Watchmen-televisieserie van HBO, ontwikkeld door Verloren mede-bedenker Damon Lindelof -- is tot nu toe een absoluut fantastisch stuk televisie. En met het eerste (en misschien enige) seizoen van de serie nu meer dan halverwege, is het nogal duidelijk - vooral voor fans van de originele strip - dat deze nieuwe afbeelding op het scherm van wachters is superieur aan zijn voorganger, ook al is het zeker meer een vervolg dan een aanpassing (of een 'remix', zoals Lindelof het uitdrukt).
Krediet waar het moet, er is veel leuks aan 2009 2009 wachters . Eerst en vooral de fantastische cast, met Jackie Earle Haley's optreden als Rorschach alleen al, dat maakt de film het kijken meer dan waard. Verder is het duidelijk dat er veel liefde is gestoken in het zo getrouw mogelijk nabootsen van de meest iconische panelen van Gibbons uit het stripboek uit de jaren 80 -- wat in principe behoorlijk bewonderenswaardig is. Daarin schuilt echter een van de grootste problemen van de film: terwijl Snyder onmiskenbaar houdt van wachters , hij lijkt het ook niet echt te snappen wachters .
De film van Snyder is zo bezig met het minutieus vertalen van de stripkunst naar live-actie -- evenals het maken van uitgebreide vechtscènes en een te lange seksscène -- dat het werkelijke intellect en politieke commentaar dat ook in de strip aanwezig is, jammerlijk ondervertegenwoordigd is op het scherm. En dat zeggen is niet bepaald vergezocht, gezien een citaat van de regisseur zelf.
'Je zou het 'high-brow' strips kunnen noemen, maar voor mij is dat stripboek [ wachters ] was gewoon behoorlijk sexy', zei Snyder in een interview in 2008 met Wekelijks amusement -- negen maanden eerder wachters theatrale release. 'Ik had een vriend die probeerde me in 'normale' stripboeken te krijgen, maar ik dacht allemaal:' Niemand heeft seks of vermoordt elkaar. Dit doet het niet echt voor mij.' Ik was een beetje gebroken, op die manier. Dus wanneer wachters kwam langs, ik was: 'Dit is meer mijn scène.'
Moore en Gibbons' wachters is een diep politiek werk. Een deel van wat de graphic novel zo indrukwekkend maakte, was de politieke urgentie. Het pakte politieke problemen aan, namelijk de spanningen in de Koude Oorlog tussen de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie, terwijl deze zich in realtime ontwikkelden. Als je leest wachters toen het voor het eerst uitkwam in de jaren '80, kreeg je waarschijnlijk de indruk dat Moore en Gibbons onze samenleving een spiegel voorhielden -- en dat ze zich niet verontschuldigden over dat feit.
De film speelt zich ook af in de jaren 80. Maar dit is waar obsessieve trouw aan het bronmateriaal uiteindelijk faalt in de film. Als een periodestuk, Snyder's wachters mist volledig de politieke urgentie die de graphic novel had. Want tegen de tijd dat de film in 2009 in de bioscoop verscheen, was de Koude Oorlog al bijna 20 jaar voorbij. Combineer dat met de creatieve prioriteiten van Snyder die duidelijk ergens anders liggen, en je blijft zitten met een film die — hoewel goed geacteerd en esthetisch aantrekkelijk — eigenlijk niets te zeggen heeft.
Dit is waar HBO's wachters bewijst dat het zijn naam meer waardig is. Ongeacht je mening over zijn antwoorden op interviewvragen, het is duidelijk dat Lindelof op zijn minst begrijpt hoe politiek en complex de tekst van Moore en Gibbons is. Bovendien begrijpt hij ook dat om zijn serie net zo bijtend te laten zijn als de originele strip, een verandering van omgeving (en tijdsperiode) nodig was.
Door in het heden te spelen, kan de televisieserie de sociaal-politieke onderwerpen behandelen die er echt toe doen in 2019. Van de heropleving van blanke suprematie tot de twijfelachtige ethiek die wordt gehanteerd door wetshandhavers, tot het algemene gevoel van huiselijk ongemak, wachters voelt weer als een weerspiegeling van onze huidige realiteit.
Wat meer is, terwijl de wachters film heeft een fenomenale cast die de personages tot leven brengt, net als de HBO-serie. Bovendien lijken Lindelof en zijn medewerkers iets te begrijpen van het bronmateriaal dat Snyder niet begrijpt: de personages zijn niet te bewonderen.
Een ander voorbeeld van het feit dat Snyder's visie lijnrecht tegenover die van Moore staat, is het feit dat, hoewel Snyder duidelijk houdt van wachters 's personages, Moore was veel minder dol op hen. Moore wilde dat je zag wat voor vreselijke of anderszins gebrekkige mensen wachters 'helden' waren dat wel, terwijl Snyder er alles aan deed om diezelfde personages 'cool' te laten lijken.
Neem bijvoorbeeld Rorschach. De film van Snyder probeert het personage te laten overkomen als een antiheld met een ruige rand, of het nu gaat om ingewikkelde actiescènes of onronisch toegeeflijk zijn melodramatische monologen. Ondertussen erkent Lindelofs tv-serie veel sneller de harde feiten die zijn vastgesteld door Moore en Gibbons: Rorschach is niet alleen een moorddadige psychopaat, maar ook een reactionaire extremist die geabonneerd is op kranten die de Ku Klux Klan verdedigen. En hoewel fictieve personages nooit de schuld mogen krijgen van de acties of overtuigingen van echte mensen, is het niet bepaald moeilijk om te zien hoe Rorschach een nieuwe blanke supremacistische beweging inspireerde -- de 7e Cavalerie -- in het universum.
HBO's wachters , op objectief niveau, is tv van het hoogste niveau. Het biedt geweldige uitvoeringen van een geweldige cast, meeslepende beelden en een boeiend verhaal dat kijkers laat klauteren naar de volgende aflevering. Maar wat maakt het beter? wachters dan de versie van Snyder is het feit dat, als een moderne kijk op de geliefde graphic novel, het een serie is die zo ongeveer alles goed doet.
Terwijl Alan Moore zelf niets te maken wil hebben met de serie (hetzelfde als alle bewerkingen van zijn werk), heeft het team achter HBO's 2019-versie van wachters lijken een vrij sterke greep te hebben op het politiek geladen perspectief van hem en Gibbons toen het universum van de strip voor het eerst werd gebouwd. Ze weten ook wanneer ze trouw moeten blijven en wanneer ze moeten afwijken, de setting veranderen en personages focussen om relevant te zijn in de 21e eeuw, terwijl ze zich ook wortelen in de canon van de strip -- in sommige gevallen zelfs door dingen aan te passen die de film niet deed, zoals de beruchte inktvis.
Op visueel niveau is de filmversie van 2009 misschien wel de perfecte aanpassing van wachters -- met een aantal sterke optredens om op te starten. Op een filosofisch niveau echter, Snyder's wachters slaat de plank volledig mis. Het biedt weinig tot geen hedendaags relevant commentaar en geniet van het geweld, het melodrama en de giftige karaktertrekken waarvan de makers van de strip wilden dat de lezers ineenkrimpen. Als zodanig is de film gemiddeld - zoals eerder gezegd - 'gewoon oké'.
Aan degenen die niet alleen lazen, maar ook echt begrepen wat Moore en Gibbons' wachters probeerde te communiceren, zou het duidelijk moeten zijn dat de televisieserie - naast dat ze goed gemaakt is - een veel sterkere greep heeft op de thema's en de geest van de bron dan de film.
Ontwikkeld door Damon Lindelof, HBO's wachters hoofdrollen Jeremy Irons, Regina King, Don Johnson, Tim Blake Nelson, Jean Smart, Louis Gossett Jr., Yahya Abdul-Mateen II, Tom Mison, James Wolk, Adelaide Clemens, Andrew Howard, Frances Fisher, Jacob Ming-Trent, Sara Vickers , Dylan Schombing, Lily Rose Smith en Adelynn Spoon. De serie wordt uitgezonden op zondag om 21.00 uur. ET/PT.
