Verantwoordelijk voor de creatie van het found-footage horror-subgenre, Ruggero Deodato's Kannibaal Holocaust is een van de meest verontrustende maar tot nadenken stemmende horrorfilms aller tijden. Hoewel het door sommigen als een horrormeesterwerk wordt beschouwd, is de film berucht geworden vanwege het feit dat de regisseur werd beschuldigd van de moord op verschillende castleden.
Kannibaal Holocaust vertelt het verhaal van een groep documentairemakers die vermist wordt nadat ze een trektocht door het Amazone-regenwoud hebben gemaakt om een film te maken over kannibaalstammen. Nadat hun beelden zijn ontdekt, besluit een Amerikaanse tv-nieuwszender de banden uit te zenden, en de rest van de film volgt de herstelde beelden. Deze film vond niet alleen het idee uit van een found footage-horrorfilm, maar creëerde ook een nieuw soort exploitatiefilm die verschillende recente films beïnvloedde, zoals Eli Roth's De groene hel .
Deodato heeft verklaard dat hij het niet ziet Kannibaal Holocaust als een horrorfilm, maar als zijn, 'weergave van de werkelijkheid.' Dit is logisch, aangezien hij bij het maken werd beïnvloed door pseudodocumentaire Mondo-films Kannibaal Holocaust . Om een zeker gevoel van authenticiteit te krijgen, beval Deodato elke acteur die in de film stierf een contract te ondertekenen waarin stond dat ze uit alle media zouden blijven en gedurende ten minste een jaar geen interviews zouden geven om het publiek ervan te overtuigen dat misschien de doden op het scherm waren echt. Toen de film werd uitgebracht, leek het erop dat dit plan te goed werkte.
In 1980, tien dagen nadat de ultragewelddadige film in première ging in Milaan, Italië, Kannibaal Holocaust werd bevolen om door de wet te worden geconfisqueerd en Deodato werd uiteindelijk beschuldigd van obsceniteit. Een jaar later werd de film in de bioscoop uitgebracht in Frankrijk, en de media begonnen te speculeren dat de sterfscènes misschien zo grafisch waren omdat ze echt waren.
Omdat alle acteurs die brute sterfscènes in de film hadden, minstens een jaar niet in de publieke schijnwerpers stonden, werd Deodato ook beschuldigd van moord in Italië. Tijdens de gerechtelijke procedure leken mensen ervan overtuigd dat de film inderdaad een snuff-film was, aangezien er geen media-optredens waren van een van de acteurs waarvan Deodato beweerde dat ze in leven waren. Uiteindelijk, Deodato nam contact op met acteur Luca Barbareschi , die Mark speelde in de film en op het scherm werd onthoofd.
Barbareschi kon in contact komen met de andere drie acteurs die de ogenschijnlijk overleden cameraploeg speelden en bewees dat ze nog leefden door ze allemaal op een Italiaanse tv-show te laten verschijnen. Er was echter meer overtuigingskracht nodig om te bewijzen dat de beruchte scène waarin een inheems meisje aan de paal werd genageld ook in scène was gezet en dat het meisje niet daadwerkelijk werd vermoord.
Deodato kon voor de rechtbank uiteenzetten hoe hij het gruwelijke praktische effect bereikte door een fietsstoeltje te versmelten met een paal van ijzer en de actrice op de stoel te laten zitten. Ze hield ook een kort stuk hout in haar mond, om de illusie te wekken dat ze door een grote spijker werd gespietst. Deodato voorzag de rechtbank vervolgens van foto's waarop de actrice te zien was die met de bemanning communiceerde, waaruit bleek dat ze zich volledig bewust was van wat er om haar heen gebeurde; ze leek ook niet in gevaar te zijn. Nadat het bewijs had uitgewezen dat niemand werd vermoord op de set van Kannibaal Holocaust , Deodato werd vrijgesproken van alle aanklachten; hoewel de film in verschillende landen nog steeds verboden was vanwege de weergave van echte dierensterfte en de algehele verontrustende aard van de film.
