Horrorklassieker A Nightmare On Elm Street werd deze maand 35 jaar. De inaugurele inzending in de legendarische franchise wordt tot op de dag van vandaag als geweldig beschouwd, en bracht niet alleen nieuw bloed (geen woordspeling bedoeld) naar het slasher-genre, maar bracht ook verschillende sequels voort, waarvan er vele op zichzelf succesvol waren. Een inzending die echter absoluut niet hoog aangeschreven stond, was A Nightmare On Elm Street 2: Freddy's Revenge .
Het eerste vervolg in de serie werd met een beetje haast gemaakt, aangezien zijn voorganger een van de weinige films in de vroege catalogus van New Line Cinema was die daadwerkelijk vervolgpotentieel had. De resulterende film verdiende goed geld, maar werd door fans en critici beschouwd als enorm inferieur aan de eerste. Gezien als een van de slechtste films in de serie, is het toch berucht geworden om hoe erg het is en hoe flagrant het (voor die tijd) taboe-thema was. Het is echter ook vanwege dat laatste dat het ook als een baanbrekende horrorfilm wordt beschouwd.
gebod van liefde zeven hoofdzonden
NIET BIJ HOREN
Het uitgangspunt van de film was dat Freddy Krueger probeerde toegang te krijgen tot de fysieke wereld door het lichaam van tiener Jesse Walsh te bezitten, wiens familie is verhuisd naar het voormalige huis van Freddy's aartsvijand, Nancy Thompson. Dit plan van Freddy is voor het grootste deel niet in overeenstemming met hoe hij in de rest van de serie opereert.
Het is ook, in tegenstelling tot de andere sequels, bijna geheel los van de mythologie van de serie. Het is geen wonder dat de film in wezen wordt genegeerd door de rest van de serie, omdat de gebeurtenissen anders overbodig zijn. Jesse vindt wel Nancy's oude dagboek, maar verder verbindt niets de film echt met de andere films.
HOMOEROTISCHE 'SUBTEKST'
De film staat niet alleen los van de rest van de serie, maar staat meer bekend om zijn homo-erotische elementen, die steeds duidelijker worden naarmate het verhaal vordert. In het middelpunt van dit alles zou Jesse's verwarring en onzekerheid over zichzelf gemakkelijk kunnen worden opgevat als verwarring over seksuele identiteit. Hoewel dit op zichzelf misschien een stuk is, rechtvaardigt de rest van de film deze lezing meer dan.
In één scène bezoekt Jesse een leren bar uit de jaren 80 waar hij zijn coach van school ontmoet (wiens eigen seksuele identiteit in deze setting in twijfel zou kunnen worden getrokken). De coach wordt later vermoord door Freddy nadat hij naakt is doodgeslagen en zijn kont met handdoeken is geslagen. Dat wil nog niets zeggen over het feit dat de lockers tijdens de scène de ballen van de coach verliezen. In een andere, Freddy, wanneer hij probeert Jesse te bezitten, vermeldt hij dat Jesse 'het lichaam heeft, en hij heeft de hersens'. Freddy's daaropvolgende treiteren van Jesse door een mes in zijn mond te plaatsen was aanvankelijk ook: veel meer erotisch dan wat werd neergeschoten, volgens de acteur van Jesse , Mark Patton. Andere opmerkelijke momenten zijn regels als 'Hij wil in mij komen', evenals Jesse die wegrent van het vrijen met een meisje om in plaats daarvan in hetzelfde bed te slapen als zijn mannelijke beste vriend.
Er is ook de seksueel dubbelzinnige omkering van het 'laatste meisje' in de film - Nancy ruilt voor Jesse. Deze trope beschrijft het laatste vrouwelijke personage dat ontsnapte aan de woede van de moordenaar, en vanwege hun voorliefde voor oorverdovende kreten, worden ze ook wel 'scream queens' genoemd. Jesse is in wezen de eerste 'laatste jongen' en mannelijke schreeuwkoningin, en wordt aan het einde zelfs gered door zijn vrouwelijke liefdesbelang.
Scenarist David Chaskin merkte onlangs in een interview op dat hij opzettelijk homo-erotische ondertonen in de film heeft aangebracht, vermoedelijk in een poging pathos toe te voegen gezien de homofobie van die tijd. Maar gezien het late uur van deze bekentenis plus de vele jaren die hij van tevoren heeft ontkend, is het een beetje moeilijk om te weten of dit waar is of niet. Men zou echter kunnen stellen dat als de queer ondertoon — nou ja, boventonen , om eerlijk te zijn -- opzettelijk waren, dat Freddy in de film kon worden gezien als een retroactieve allegorie voor hiv/aids.
LEVEN IN INFAMY
Een andere reden voor de campy-cultstatus van de film is de pure verschrikkelijkheid van veel van zijn scènes. Deze omvatten de eerder genoemde naakte coachscène, evenals Jesse die smeekt om met zijn vriend te slapen. De meest beruchte hiervan is echter een scène waarin Jesse, nog steeds zijn spullen uitpakkend, een vreselijke dansroutine aangaat, zelf doorspekt met geseksualiseerde bewegingen. De scène was duidelijk geïnspireerd door Riskante zaken, maar terwijl de meeste andere hommages aan die film op dit moment gewoon banaal zijn, was Jesse's dansnummer zelfs in die tijd verschrikkelijk. Patton zelf had er een hekel aan en vond dat veel van de gebaren bedoeld waren om zijn karakter opnieuw negatief te coderen als queer.
Er is ook de scène waarin Freddy zich eindelijk in de echte wereld manifesteert, in wezen de grootste schrikfactor van de eerste film overtredend. Dit wordt geïllustreerd door hoe volledig niet-bedreigend het personage wordt wanneer het uit zijn droomdomein wordt gehaald. Omringd door nogal gespierde tieners en gewoon rondsluipend als een kind op Halloween, verliest Freddy elk gevoel van angst. Het zou voor een van de vele gespierde jongens in de buurt vrij gemakkelijk zijn om Freddy uit de weg te ruimen, vooral omdat zijn idee om het zwembadfeest van de jeugd te terroriseren is om gewoon te grommen en stoelen in het water te gooien.
EEN GECERTIFICEERDE CULT HIT
De combinatie van campy scènes en bijna lachwekkend voor de hand liggende homo-erotische 'symboliek' maakt de film gemakkelijk uit elkaar te halen en uit te lachen voor zowel horrorfans als niet-fans. Er is echter misschien een serieuzere reden voor de gunstigere ontvangst van de film in de afgelopen jaren.
krachtigste schip in star trek
Hoe slecht het ook was, de queer-codering voor Jesse's personage gaf LGBTQ-kijkers een vorm van representatie die anders zelden werd uitgezonden in die tijd, laat staan in het vervolg op een zeer succesvolle film. Hierdoor is Patton zelf een soort homoheld geworden, iets dat blijkbaar zelfs hem schokt. Pas toen hij naar horrorfilmconventies ging en de verhalen hoorde over hoe homofans positief reageerden op Jesse's karakter, realiseerde hij zich hoeveel de film, met wratten en al, de homogemeenschap had beïnvloed door simpele inclusie.
Patton had eigenlijk jaren geleden Hollywood verlaten, met het gevoel dat de productie van Freddy's wraak was eigenlijk homofoob en mogelijk schadelijk voor zijn carrière. Pas met de positievere reflectie op de film is Patton weer enigszins teruggekeerd naar acteren. Scream Queen, My Nightmare On Elm Street, een documentaire die het tumultueuze effect beschrijft dat de film op Patton had, die onlangs in première ging in het Alamo Drafthouse.
Hoewel het zeker niet de beste van de is Elm Street franchise, en gemakkelijk genegeerd door fans die gewoon de continuïteit van de serie willen volgen, A Nightmare On Elm Street 2: Freddy's Revenge valt op onder de franchise voor het aanpakken van (hoe slecht ook) kwesties met betrekking tot seksualiteit en homofobie. Het is een onderwerp dat nog niet eerder of daarna in het genre is behandeld, en het maakt deel uit van wat ervoor heeft gezorgd dat de film zijn eerste ontvangst overtreft.
Het kan echter nog steeds niet leven in de dansscene.
