Het lijkt misschien een vreemde tijd om een spel als aan te bevelen Stille Heuvel 2 . Het is een game boordevol ellende, pijn en angst, dingen die haaks staan op het gevoel van escapisme waar de meeste gamers tegenwoordig naar op zoek zijn. Maar aangezien de overgrote meerderheid van ons veel meer vrije tijd heeft dan vroeger, is er echt geen beter moment om jezelf te onderwerpen aan dit genrebepalende meesterwerk.
In navolging van het succes van het baanbrekende origineel, Stille Heuvel 2 was, en is nog steeds, het beste voorbeeld van hoe je een vervolg kunt maken. In plaats van het origineel te repliceren of te wentelen in het origineel, zagen de genieën van Team Silent het potentieel dat het spookachtige stadje had. In plaats van het nogal verwarrende verhaal van Harry en Cheryl Mason op te volgen, besloten ze een andere richting in te slaan.
Vrij van de verhalende ketenen van de eerste game, realiseerde Team Silent zich al snel dat het niet de personages waren die de eerste keer echt in de spelers trokken, maar de gelijknamige stad zelf, met zijn onopgeloste mysteries en onvoorspelbare vervorming van de realiteit, die de echte ster van de tonen. Gewapend met dit besef benaderde het team team Stille Heuvel 2 vanuit het perspectief dat de stad zelf een kanaal zou zijn dat hen in staat zou stellen diep persoonlijke verhalen aan te pakken en taboe-onderwerpen aan te snijden die maar weinig andere ontwikkelaars zouden durven aan te raken.
Het klinkt misschien cliché, maar Stille Heuvel 2 is echt een spel als geen ander. Zelfs in vergelijking met de andere games in de franchise, is het verhaal van James Sunderland's noodlottige reis naar het mistige vakantiestadje een buitengewoon angstaanjagende ervaring waarvan de ijskoude vingers de komende jaren zachtjes langs je nek zullen glijden. Van de ontnuchterende openingsmomenten tot de hartverscheurende finale, Stille Heuvel 2 is zo ongelooflijk bedwelmend dat er een soort waarschuwingslabel op zou moeten komen. Zodra spelers de controle over James krijgen nadat hij naar zichzelf - of, zoals onlangs werd ontdekt, de speler zelf - in een smerige badkamerspiegel staart, kun je het verpletterende gewicht van het scenario op je voelen drukken. Ondanks dat je de open lucht in stapt, voelt het allemaal erg claustrofobisch aan, en het enige wat je kunt doen is de mist ingaan om de waarheid te ontdekken.
Een bijzonder lange wandeling door een mistig landweggetje geeft het plaatje perfect weer - je weet dat er gevaar op de loer ligt, maar terugdraaien is geen optie. Je moet door de mist gaan en de misvormde wezens trotseren die achter elke hoek op de loer liggen om James' vrouw Mary te vinden - een zoektocht waarbij James al snel de sluier van zijn psyche afpelt en de vreselijke waarheid onthult die de wereld om hem heen perverteert. Als je eenmaal je weg naar het Wood Side Apartment-gebouw hebt gevonden, valt alles op zijn plaats. De ervaring houdt vanaf daar nooit op, waarbij elke nieuwe locatie om te verkennen allerlei diep verontrustende angsten biedt die je altijd overrompelen, evenals hersenkrakende raadsels die net zo duivels zijn als de monsters die op zoek zijn naar James' bloed.
Van elke zoektocht door donkere gangen op zoek naar belangrijke items tot de gespannen en meedogenloze gevechten van dichtbij, Stille Heuvel 2 is een consequent sfeervolle en zenuwslopende ervaring die velen — inclusief de eigen sequels — hebben geprobeerd na te streven, maar ze zijn altijd ver onder de maat gebleven.
Ja, Stille Heuvel 2 De bedieningselementen en camerabewegingen voelen ongelooflijk archaïsch aan en zullen zeker een enorme afknapper zijn voor degenen die meer gewend zijn aan moderne game-interfaces, maar die gebreken zijn echt niet zo erg als ze worden beweerd. Binnen een goede twintig minuten spelen raak je snel gewend aan de manier waarop dingen werken, en het is slechts een zeer zeldzame gelegenheid dat deze problemen een domper op de ervaring zetten. Het is misschien de enige smet op wat een verder onberispelijke game is.
Afgezien van die beperkingen, Stille Heuvel 2 is een game die opmerkelijk goed standhoudt in het moderne tijdperk, met zijn graphics die er nog steeds helder en gedetailleerd uitzien, evenals zijn maagverscheurende geluidsontwerp dat veel recente releases te schande maakt. Zelfs degenen met slechts een voorbijgaande interesse in gamen als medium zijn het aan zichzelf verplicht om deze uit te proberen - op voorwaarde dat ze het daadwerkelijk kunnen kopen.
Helaas, ondanks alle lof die erover is uitgestort, Stille Heuvel 2 wordt steeds moeilijker te sourcen en daadwerkelijk te spelen. De originele PlayStation 2-, Xbox- en pc-versies worden nog steeds beschouwd als de beste manier om deze game in zijn volle glorie te spelen. Natuurlijk, je zou de kunnen ophalen Silent Hill HD-collectie , maar die beruchte kapotte poorten van beide Stille Heuvel 2 en 3 zijn ronduit beledigend voor iedereen die de originele versies heeft gespeeld.
Met Stille Heuvel 4: De Kamer een paar maanden geleden uit het niets op Good Old Games verschenen, kunnen we leven in de hoop dat Konami het stof zal afstoffen Stille Heuvel 2 (en Stille Heuvel 3 , trouwens) en laat de wereld zich opnieuw onderdompelen in het overweldigende gevoel van angst dat alleen dit spel kan bieden. Het is natuurlijk niet iets waar we allemaal onze adem voor moeten inhouden, maar we Stille Heuvel fans zien het zeker in onze rusteloze dromen.
spaten munchner hel
