Ongeacht de acteur die het pak draagt, heeft James Bond altijd zijn voorliefde voor martini's getoond. Natuurlijk zijn die, in zijn iconische woorden, bedoeld om te worden 'geschud, niet geroerd'.
Toen de roman van Ian Fleming voor het eerst werd uitgebracht in de jaren vijftig, was het echter een vreemde keuze. Een heer die een shaken martini bestelt, kan op zijn best als onconventioneel en in het slechtste geval als lichtgewicht worden beschouwd. Het is niet de aanbevolen manier om een martini te drinken . De smaak heeft niet zoveel pit en de alcohol wordt afgezwakt. Door een martini te schudden, wordt het ijs ook gelijkmatiger verdeeld, waardoor de drank kouder wordt. Elke slok van een geroerde martini is sterker. Daarom lijkt een geroerde martini meer in overeenstemming met de persoonlijkheid van Bond. Dus waarom kiest de spion opzettelijk een versie van zijn favoriete drankje dat schijnbaar zwakker is en als minder wenselijk wordt beschouwd?
De shaken martini was een onderwerp van gesprek in een recente reddit-thread waar gebruiker TheVileFlibertigibet presenteerde de theorie Bond kiest bewust voor een zwakker drankje om scherp te blijven, terwijl hij tegelijkertijd dronkener overkomt dan hij is voor waarnemers. Op die manier kan de spion tegenstanders verrassen als hij ooit snel moet denken of handelen.
Dit is creatief en zou een geweldige theorie zijn, ware het niet dat een verwaterd drankje technisch gezien niet minder alcohol bevat. Elke slok is minder krachtig, maar als iemand zijn drankje zou opdrinken, zouden ze nog steeds dezelfde hoeveelheid drank consumeren. Dus, tenzij Bond van plan is om elk drankje onafgemaakt te laten, houdt deze theorie niet veel water vast. De Bond uit de romans, waar het schudden voor het eerst werd geïntroduceerd, is ook een zware drinker die zich niet bezig lijkt te houden met het beperken van zijn alcoholgebruik.
Andere reddit-gebruikers voegden hun eigen geloofwaardige theorieën toe aan de discussie, waaronder het idee dat Bond zijn drankjes liever kouder heeft, of dat hij zijn martini's geschud bestelt als een manier om wodka's van slechtere kwaliteit te verdunnen die niet helemaal aan zijn normen voldoen. Er moet rekening worden gehouden met de specificiteit van de bestelling. Bond is een personage dat precies weet wat hij wil en is afgestemd op zijn eigen smaak. Er moet een reden zijn voor zijn keuze die verder gaat dan alleen een gril of eigenzinnigheid.
De maker van Bond, Ian Fleming, was ook erg gepassioneerd en specifiek als het om cocktails ging. Elke keer dat hij een drankje in een van de boeken schreef, was het bedoeld om iets te betekenen over het personage dat het dronk. Een van de beste geruchten over waarom Ian Fleming ervoor koos om van Bond een geschokte, niet geroerde man te maken, was omdat hij zelf heb ooit een martini geprobeerd die op die manier werd geserveerd? en vond het best gezellig. Zo benoemde hij die voorkeur tot zijn hoofdpersoon en de held van zijn verhalen.
Terwijl filmversies van Bond trouw zijn gebleven aan wodka, experimenteert het personage in de romans veel meer met zijn martini's. Soms worden ze geschud, maar niet altijd. Gin, die slechter reageert op schudden dan wodka, komt af en toe voor. Er is ook de beroemde Vesper-martini, die in de roman voorkomt Koninklijk Casino en bevat zowel gin als wodka. De boekversie van Bond verwerkt ook champagne, whisky en andere cocktails in zijn drinkrotatie.
De films zijn minder avontuurlijk met de drankjes van Bond. De kans is groter dat hij zich aan die geschudde martini houdt. En bij films is het logisch om vast te houden aan één, extreem citeerbare drankbestelling. Het heeft tenslotte 58 jaar lang redelijk goed gewerkt.
Geregisseerd en mede geschreven door Cary Fukunaga, No Time to Die sterren Daniel Craig, Ralph Fiennes, Naomie Harris, Rory Kinnear, Léa Seydoux, Ben Whishaw, Jeffrey Wright, Ana de Armas, Dali Benssalah, David Dencik, Lashana Lynch, Billy Magnussen en Rami Malek. De film komt op 25 november in de bioscoop.
