Ik was van plan dit ter sprake te brengen toen het probleem naar buiten kwam, dus ik plaats het nu opnieuw - BC. Vandaag is de release van het tweede nummer van de Jem and the Holograms-serie van IDW, geschreven door onze eigen Kelly Thompson (mede geplot door Sophie Campbell) en getekend door Campbell en M. Victoria Robado. Ik vond dat Campbell en Robado uitstekend werk hebben geleverd bij het eerste nummer (ik heb het beoordeeld hier ), maar ze brachten de zaken naar een heel ander niveau met dit tweede nummer, aangezien Campbell en Robado het waarschijnlijk het moeilijkste aspect van deze strip aanpakken, namelijk 'Hoe vertaal je muziek naar een geschreven werk?' Hun antwoord is door middel van een reeks zorgvuldig georkestreerde panelen van Campbell die barsten van de levendige kleuren van Robado. Een van de sterkste tools die een striptekenaar heeft, is hoe ze een pagina opmaken. Hoe ze de pagina opmaken, kan letterlijk bepalen hoe je het leest, en hier nemen de ontwerpen van Campbell je oog onder controle en dwingen je om mee te gaan met de 'muziek'. Ik vind het vooral leuk hoe Campbell traditionele paneelopstellingen schuwt en in plaats daarvan panelen heeft die in wezen zijn gemaakt van de personages zelf, de gemengde aard van het ontwerp bereikt ook de bovengenoemde 'drijvende' kracht. Zo krachtig als het werk dat Campbell en Robado op die pagina's doen, ze zouden alleen opvallen als geweldig uitziende decorstukken als ze niet waren ingeklemd rond een meeslepend verhaal met interessante personages. Gelukkig is dat precies wat er in dit nummer is gebeurd!
Snel, hier is een greep uit de bovengenoemde weergave van muziek van Campbell en Robado.
Zoals hierboven vermeld, ben ik echt dol op haar paneelarrangementen hier.
Er gebeuren drie belangrijke dingen in Jem and the Holograms #2. De belangrijkste is dat we kennismaken met de geweldigheid van de belangrijkste rivalen van de Holograms, de Misfits, en hun brutale leider, Pizzazz, maar ook hun bezorgdheid zien wanneer ze de videoclip voor Jem and the Holograms zien (die de wedstrijd om een 'Battle of the Bands' te doen tegen de Misfits)...
Ten tweede ontmoeten we muziekreporter Rio Pacheco, die Jerrica (het brein achter Jem) wil uitschakelen...
Ten derde, in een briljante knipoog naar de continuïteit van Jem, begint het aardige lid van de Misfits, Stormer, een relatie met Kimber (in de tekenfilmserie waren de twee vrienden - hier zijn ze bijna zeker meer dan alleen vrienden) ...
storm koning keizerlijke stout
Het laatste stukje zorgt voor een deal in Romeo en Julia-stijl, wat een geweldige verhalende haak is om meer diepte aan de spanningen tussen de twee bands toe te voegen.
Een groot deel van het probleem zijn de hologrammen die te maken hebben met hun hernieuwde roem, en Kelly doet geweldig werk door hun verschillende manieren te laten zien om op deze nieuwe roem te reageren. Kimber is natuurlijk dolgelukkig, maar Jerrica weet dat er een keerzijde is aan zoveel aandacht (vooral wanneer hun leadzanger niet echt een echt persoon is en in plaats daarvan een hologram is) en een nieuwsgierige verslaggever is geen goed nieuws voor zoiets . Maar Rio is ook charmant als iedereen eruit komt, dus hoe kan Jerrica hem afwijzen?
Campbell's ontwerpen voor de Misfits zijn net zo geweldig als haar ontwerpen voor de Hologrammen. Iedereen valt zo op, het is zo leuk om zo'n uitgesproken persoonlijkheidswerk te zien. Dat is echt het kenmerk van deze strip, tussen Kelly's dialoog en Campbell's karakterwerk, er is hier een diepte van karakterisering die je zelden te zien krijgt in een boek met zoveel personages.
Jem and the Holograms blijft schitteren. Ga een exemplaar halen! Aanbevolen!
