Magie: The Gathering staat als 's werelds eerste ruilkaartspel en lanceert zijn eerste reis met de Alfa speelt zich af in augustus 1993. Hoewel het vroege spel naar de huidige maatstaven nogal onhandig en grillig was, heeft het sindsdien zijn problemen opgelost - en dat geldt ook voor de 'Legend Rule'. Nieuwe spelers vragen zich misschien af waarom sommige wezens als legendarisch worden beschouwd en wat dat betekent voor de gameplay.
Legendarische wezens zijn niet alleen belangrijke figuren in de overlevering, zoals Ajani Goldmane of Sorin Markov, maar ze zijn ook belangrijke kaarten in het spel. De meeste legendes zijn wezens, maar er zijn ook legendarische landen en artefacten, en zelfs een paar legendarische betoveringen en tovenarij. Omdat het legendarisch is, wordt het spel spannender en evenwichtiger.
De evolutie van de legenderegel
De legenderegel was niet aanwezig in de Alfa set, of zelfs de eerste paar sets die volgden, zoals Arabische nachten of oudheden . In 1994 bracht Wizards de Legenden set, en inderdaad, dit was de set die het 'legende' schepseltype lanceerde. Destijds was 'legende' het hele type van het wezen en verving woorden als 'mens', 'krijger' of 'elf'. Bovendien kan een kaartspel maar één exemplaar van een bepaald legendarisch wezen hebben, en als dat wezen het slagveld betrad, zou de tegenstander zijn eigen exemplaar niet kunnen casten als ze er een hadden.
Het duurde niet lang voordat deze regel werd gewijzigd. Na enige tijd, dekken kon meer dan één exemplaar van een bepaalde legendarische kaart hebben, maar zodra een legende op het slagveld was, konden er aan geen van beide kanten meer exemplaren worden uitgebracht. Toen veranderde de regel weer: als nu een tweede exemplaar van een bepaalde legende wordt gegoten en het slagveld betreedt, worden alle exemplaren van dat legendarische wezen meteen opgeofferd, als een op de staat gebaseerd effect. Er kon 'in reactie' hierop niets worden gedaan, zoals een legendarisch wezen aftappen voor een geactiveerde vaardigheid. In die tijd gebruikten spelers dit effect zelfs als een soort verwijdering. Als een speler bijvoorbeeld Emrakul had, de Aeons Torn, zou de andere speler zijn eigen Emrakul kunnen casten en beide zouden verdampen.
De huidige iteratie van de regel is meer vergevingsgezind. Tegenwoordig betekent het casten van een tweede exemplaar van een legendarische kaart dat op één na alle worden opgeofferd, en alleen voor een bepaalde speler. Als een speler Akroma, Angel of Wrath heeft en een spreuk heeft gebruikt om vijf token-kopieën te maken, dan gaan op één na alle Akroma verloren (token of anderszins). Ook mag elke speler in een spel één exemplaar van dezelfde legende hebben, dus nu mag elke speler elkaar aanstaren met hun respectieve Emrakuls. Hetzelfde geldt voor elke legendarische permanent, zoals land- en planeswalkers.
Waarom kaarten legendarisch zijn
Er zijn een paar redenen voor de legenderegel. Ten eerste is het gewoon heel leuk (en meeslepend) om opvallende wezens zoals deze te hebben - beruchte krijgers en tovenaars die de annalen van de in-lore-geschiedenis zijn binnengegaan. Het is cool om ridders en tovenaars te zien vechten in deze veldslagen, maar hoe zit het met een legendarische riddercommandant wiens aanwezigheid of naam het tij van de strijd kan veranderen met hun reputatie? Dat is gewoon cool, en deze legendarische wezens vertegenwoordigen unieke, beruchte wezens of locaties in het spel.
Sommige blokken staan bekend om het hebben van veel legendes, met de Kampioenen van Kamigawa blok als voorbeeld. Het beschikt over tal van samoeraien, geesten, heiligdommen, landerijen en meer die een permanent onderdeel zijn van de wereldgeschiedenis. En, om de echte Griekse heldendichten te weerspiegelen, de Theros blok heeft ook veel legendes, van koningen in Spartaanse stijl tot beruchte hydra's en unieke meervolk. Alle sets gebaseerd op het vliegtuig van Ravnica bevatten legendarische gildeleiders en luitenants, van de Ghost Council van het Orzhov-syndicaat tot de sluwe draak Niv-Mizzet van de Izzet League.
In het spel zorgt de legenderegel ervoor dat er slechts één exemplaar van een bepaalde kaart per speler mag bestaan, waardoor de kaarten in evenwicht zijn en ze ongelooflijk krachtig kunnen zijn. Een legendarische kaart kan verbluffende, unieke effecten hebben die het spel een nieuwe vorm geven, en ze kunnen ermee wegkomen omdat een speler niet een hele ploeg tegelijk kan hebben.
Dit creëert opvallende wezens in een set, mythische legendes die boven en buiten gaan. Stel je bijvoorbeeld voor dat een speler drie exemplaren van Sheoldred, Whispering One op zijn slagveld had staan. Dat zou volkomen oneerlijk zijn, maar de legenderegel houdt het onder controle. Met die failsafe konden Wizards het zich veroorloven om Sheoldred zo krachtig te maken als hij is.
Tot slot heeft het legendarische supertype geleid tot de creatie van het Commander-formaat, ooit bekend als EDH. De legenderegel is niet gemaakt met dit formaat in gedachten (Commander werd rond 2011 gelanceerd), maar laat eerder zien hoe impactvol en leuk de legenderegel kan zijn in termen van gameplay en smaak. Wie kan er beter een singleton-deck van 100 kaarten leiden dan een legendarisch, beroemd wezen wiens naam de aandacht kan trekken en ontzag kan wekken? Geen wonder dat Wizards of the Coast dit door fans gemaakte formaat al snel onderschreef. Nu is het een van de belangrijkste formaten van het spel, allemaal dankzij legendarische wezens.
