WAARSCHUWING: Het volgende bevat spoilers voor Men in Black: International, nu in de bioscoop.
Na films zoals Slechte Jongens en Onafhankelijkheidsdag zet hem op de radar, 1997's Mannen in zwart gecementeerd Will Smith als een Hollywood-leidende man, wat aantoont dat hij het gezicht van een franchise zou kunnen zijn. Met Tommy Lee Jones op sleeptouw hielp Smith de buitenaardse trilogie van Barry Sonnenfeld vorm te geven als een van de grappigste comedyfranchises ooit. Fans waren sceptisch of Mannen in het zwart: internationaal regisseur F. Gary Gray zou zonder hem dezelfde interstellaire magie kunnen bereiken. Helaas kon hij dat niet, en de film benadrukt hoe hard dit pand Smith echt nodig heeft om op te vallen.
Sommige acteurs zijn zo verbonden met hun franchises dat het moeilijk is om ze te scheiden. Enkele voorbeelden zijn Jim Carrey met Ace Ventura , Bruce Willis met De hard , en Sylvester Stallone met Rambo . Heck, wanneer de Rotsachtig franchise omgezet in Geloven , Stallone bleef rondhangen als Rocky Balboa, omdat hij zo geassocieerd is met de franchise.
Een pluim voor Sony voor het proberen een nieuwe koers uit te zetten met MiB , omdat de studio duidelijk creatief wil zijn en frisse verhalen wil vertellen voor een modern publiek. Maar zonder Smit, MiB: Internationaal voelt op zijn best lauw aan. Naast het brengen van charisma in de franchise, is hij al meer dan twee decennia zijn hart en ziel. Na drie films is het bijna onmogelijk om echt te bevatten hoe diepgeworteld hij is met de Mannen in zwart franchisenemer. De punchlines, het drama en de emoties in Gray's film komen gewoon niet aan zoals toen Smith het schip bestuurde.
Dit is geen klop op Chris Hemsworth als H en Tessa Thompson als M, want hun chemie is geweldig en we krijgen een solide buddy-cop/pseudo-romantische dynamiek van hen a la Thor: Ragnarok . Maar ze beheersen het scherm niet en hebben niet de uitstraling die deze film nodig heeft, wat Smith in het verleden bood toen hij een zonnebril droeg, terwijl het bureau er 'er goed uitzag'. Deze charme maakt een groot verschil, want hij voegt een zachte stijl, persoonlijkheid en zijn eigen flair toe aan de rol, waardoor we het gevoel hebben dat het Smith is met een neuralizer in plaats van een acteur die een rol speelt. Kortom, hij is zichzelf in plaats van iemand te spelen, en na drie films, MiB: Internationaal is, zonder gebrek aan respect voor de optredens van Hemsworth en Thompson, een stap terug.
Dit is tenslotte een karaktergedreven franchise en Smith heeft er een enorme portie authenticiteit aan toegevoegd. Hij had pit, rebellie en humor als J, en kwam er eigenlijk uit als de... Fresh Prince Of Bel Air in kosmische debacles geworpen. En daarbij resoneerde zijn karakter echt, vergelijkbaar met hoe Robert Downey Jr. Iron Man bezat door ons te laten zien dat hij de houding en uitstraling van Tony Stark belichaamde. Met andere woorden, het draait allemaal om geloofwaardigheid, en als het gaat om: Mannen in zwart , Smith's J is het best te omschrijven als het gezicht dat de zaak runt.
Dat gezegd hebbende, in termen van vervangingen, zal het altijd moeilijk zijn om iemand te vinden die adequaat genoeg is om het over te nemen van iemand die synoniem is met MiB als Smit. Hopelijk zien we Smith op een gegeven moment aan het werk met Hemsworth en Thompson, want zelfs als Jones' K niet terugkomt om de zaken af te ronden, is dit absoluut een trio dat we kunnen zien slagen en de serie op grote schaal vooruit helpen.
Maar zoals het er nu uitziet, mist het laatste hoofdstuk de algehele uitstraling die Smith naar de tafel bracht. Als er iets is, zoals Aladdin illustreert, kan Smith nog steeds helpen een tentpole-franchise te creëren, dus laten we hopen dat Sony een plan heeft om hem terug te lokken, want MiB is een concept dat nog veel meer potentie heeft voor een tijd waarin grenzen en vluchtelingen integrale vraagstukken zijn.
In theaters in het hele land, regisseur F. Gary Gray's Men in Black: International sterren Chris Hemsworth, Tessa Thompson, Rebecca Ferguson, Kumail Nanjiani, Rafe Spall, Laurent Bourgeois en Larry Bourgeois, met Emma Thompson en Liam Neeson.
