De Metal Gear serie staat bekend om zijn filmlengte tussenfilmpjes, actie met een hoog octaangehalte, grafische verbeteringen en uitstekende stemacteurs. Toch staat het ook bekend om de vreemde bovennatuurlijke en sci-fi gekheid die zich goed leent voor de vreemde persoonlijkheden van de vijanden die op het pad van Big Boss staan, Stevige slang , of Raiden.
Metal Gear De baasgevechten worden terecht geprezen om hun creativiteit, leuke gameplay en het toevoegen van karakter aan wat anders simpele obstakels zouden zijn. Maar dit zijn enkele vreemde met onorthodoxe opstellingen of oplossingen -- en daardoor zijn ze het meest memorabel.
Psycho bidsprinkhaan
Het eerste bizarre baasgevecht waar fans aan denken wanneer ze dat moeten doen Metal Gear Solid is de strijd tegen Psycho Mantis. Hij is berucht om zijn vermogen om gedachten te lezen - dat wil zeggen, de vierde muur doorbreken door opslagbestanden te reciteren en de knopinvoer van de speler te lezen. De telekinetische vaardigheden van Mantis zijn zo groot dat hij niet alleen kan zweven, mensen als poppen kan besturen en psychisch objecten van een afstand door de kamer kan gooien, maar hij kan ook de controller van de speler bewegen via trillingen.
Een van de weinige manieren om hem te verslaan is om een manier te vinden om te voorkomen dat Mantis de bewegingen van Snake leest. De beste manier om dit te doen is dat de speler fysiek opstaat, naar de PlayStation gaat en de controller naar de aansluiting van de tweede speler verplaatst - een kant-en-klare manier om een videogame te spelen, vooral in 1998. hierdoor is de strijd tegen Mantis eenvoudig, omdat hij de invoer van de speler niet langer kan lezen en de aanvallen van Snake kan ontwijken.
Het einde
Metal Gear Solid 3 wordt vaak beschouwd als het magnum opus van de serie en een van de beste games ooit gemaakt, waarmee next-gen graphics naar de to Playstation 2 en het toevoegen van realistische interactiviteit aan de wereld van Naked Snake, de toekomstige Big Boss. Het dient ook als een evolutie van de Metal Gear beroemde baasgevechten uit de serie, die exponentieel gekkere oplossingen bieden voor even krankzinnige vijanden met bovennatuurlijke vermogens.
De plantachtige Cobra Unit-sluipschutter, bekend als The End, staat bekend als de 'vader van het moderne snipen' en daagt Snake uit voor een groots sluipschutterduel dat meerdere kaarten omvat. De speler moet goed op zijn omgeving letten, heimelijk de ongelooflijke zintuigen van The End vermijden en tegelijkertijd proberen zijn goed gecamoufleerde silhouet in de bosbouw te lokaliseren. Maar naast het gebruik van traditionele snipmethoden of hem besluipen, is er nog een andere, minder conventionele manier om deze strijd aan te gaan: verhoog de timer op de PS2 met een week en wacht tot hij van ouderdom sterft.
De spijt
Metal Gear Solid 3 was zo innovatief in zijn verhalen dat het simpelweg noemen van één baasgevecht dit meesterwerk niet genoeg lof zou geven. Er zijn maar weinig games die spelers actief straffen of uitdagen voor het vermoorden van vijanden links en rechts tijdens hun avontuur. Maar MG3 spelers zouden laat in het spel met de gevolgen van hun acties te maken krijgen wanneer Snake het Cobra Unit-lid, The Sorrow, confronteert. Snake ontdekt dat de Sorrow een geest is - hij is al dood en zijn gezondheidsbalk is leeg.
Er is geen manier om tegen het Verdriet te vechten, en de enige optie van de speler is om vooruit te sjokken door de rivier van de doden, wat min of meer moeilijk is, afhankelijk van het aantal vijanden dat de speler heeft gedood. Alle verslagen vijanden, inclusief bazen, worden vertegenwoordigd door geesten, die langzaam de gezondheid van Snake leegmaken. De enige manier om levend uit deze ontmoeting te komen, is door het itemmenu te openen en de opwekkingspil te gebruiken - nog een andere kant-en-klare oplossing voor een onorthodoxe baas.
Vloeibare ocelot
Metal Gear Solid 4 is de ultieme zwanenzang voor de hoofdrolspeler van de serie Solid Snake, met callbacks en verwijzingen naar personages en momenten uit eerdere delen van de serie. Als een einde aan het laatste avontuur van Old Snake, neemt hij het op tegen zijn oude aartsvijand Liquid Ocelot in een gewelddadig vuistgevecht bovenop een klein platform, vergelijkbaar met het laatste gevecht tegen Liquid Snake in de eerste Metal Gear Solid . Het wildste aan deze strijd is niet per se de gameplay zelf, maar eerder de presentatie eromheen.
De muziek, gezondheidsbalken en vechtstijlen van zowel Snake als Liquid veranderen in de loop van de tijd en komen overeen met die van een bepaald spel in de serie. De eerste fase repliceert Metal Gear Solid 1 's interface en 'Encounter' muziek, de tweede fase speelt Metal Gear Solid 2 's 'Tanker Incident' en de derde speelt 'Snake Eater' uit Metal Gear Solid 3 . De emotionele momenten komen uit tussenfilmpjes, de pijn die beide personages voelen tijdens het vechten en Liquid verandert langzaam weer in Ocelot, weerspiegeld door de naam in zijn gezondheidsbalk.
senator Armstrong
Als een volledige toon- en gameplay-verschuiving van de vorige Metal Gear titels, Metal Gear Rising: Revengeance is een hakken en snijden actiespel met in de hoofdrol MGS2 hoofdpersoon Raiden, en heeft als zodanig even over-the-top baasgevechten om te evenaren. Hoewel de game wilde momenten bevat, zoals judogooien met een Metal Gear RAY en vechten tegen een cyborg die zichzelf in stukken snijdt, is misschien wel het gekste moment het laatste gevecht.
Nadat hij zichzelf heeft onthuld als de dader achter de gebeurtenissen in het spel, vecht de Amerikaanse senator Steven Armstrong tegen Raiden in een gigantische experimentele Metal Gear genaamd Metal Gear Excellus, die op zichzelf al episch is voor een eindbaas. Maar daarna wordt onthuld dat Armstrong niet alleen een normale man is, aangezien nanomachines hem bovenmenselijke kracht en duurzaamheid hebben gegeven die meer dan een match voor Raiden blijken te zijn. De strijd tegen Armstrong is zeker climax en brutaal, maar zijn extreem hammy dialoog en over-the-top gedrag maakt hem tot een van de vreemdste en meest memorabele bazen in de hele serie, al was het maar vanwege hoe onverwacht hij is.
