De Star Wars saga is uitgegroeid tot een centrum van talloze verhalen vol helden en schurken die hun eigen meeslepende oorsprong hebben. Een goed voorbeeld zijn personages als Anakin Skywalker en Darth Maul, die hun eigen groei hebben doorgemaakt in meerdere films en shows. Maar een held die veel meer verdiende dan hij kreeg, was Han Solo. Terwijl zijn avonturen werden verkend in de originele trilogie en zelfs de vervolgfilms, bleven zijn vroege jaren een mysterie tot Solo: een Star Wars-verhaal .
Bedoeld om de basis te leggen voor hoe Han de held werd die fans kennen en waar ze van houden, was de film van Ron Howard een serieuzer verhaal dat aanvankelijk was bedacht. In feite, Howard geloofde in die nostalgie kan hebben geleid tot de matte reactie van de film, aangezien het publiek misschien niet geïnteresseerd was in een ander oorsprongsverhaal. Echter, nieuwe shows zoals Andor hebben bewezen dat afkomst en nostalgie nooit de problemen waren. In plaats daarvan was het probleem een ernstig gebrek aan plezier in een zee van hedendaagse verhalen die meer naar de ernst leunen.
Solo: een Star Wars-verhaal was serieuzer dan nodig was
Solo: een Star Wars-verhaal vormden het toneel voor Han's vroegste avonturen als hij won de Millennium Falcon en vormde een sterke band met zijn beste vriend, Chewbacca. Hoewel de film erin slaagde deze elementen op te nemen, concentreerde het verhaal zich helaas meer op zijn afkomst als smokkelaar en het langzame besef dat de melkweg een wrede en meedogenloze plek is. Deze elementen hadden gemakkelijk aan het publiek kunnen worden overgebracht, ongeacht de richting, maar bij verdere uitvoering bleef het verhaal meer bij de negatieve aspecten hangen dan nodig was.
Het opzetten van een verhaal over de gevolgen van verraad en het gevaarlijke leven als smokkelaar is belangrijk voor Han. Bovendien beweerde het verhaal dat Han, wat er ook gebeurde, in niets op hen leek. Maar zoals zijn toekomstige optredens zouden laten zien, heeft hij nooit een van zijn vrienden verraden. Sterker nog, hij haatte degenen die hem bedrogen. Daarom was er geen reden voor de film om zo sterk op deze thema's te focussen, aangezien ze dienden om het verhaal in een serieuze zin te onderbouwen in plaats van het plezier te omarmen waarop de film zou kunnen voortbouwen.
Plezier had Solo kunnen scheiden van zijn tijdgenoten
Toen Phil Lord en Chris Miller werden toegevoegd om het project te regisseren, geloofde men dat humor de film zou doordringen en scheiden van andere die eraan voorafgingen. Door dit leukere verhaal zou het publiek ook zien hoe Han en Chewie's relatie groeide in zo'n korte tijd en vormde zelfs de ruggengraat van het verhaal. Hoewel hun relatie nog steeds een prominent onderdeel van de film was, was het helaas duidelijk dat het grotere geheel centraal stond boven kleinere karaktermomenten. Maar keuzes als deze, evenals het gebrek aan gedurfde opwinding, waren wat de film pijn deed.
De Kessel Run was een groot deel van het verhaal en stelde het verhaal, de cast en Howard in staat om de spannende aspecten van Han . Maar dit was uiteindelijk maar één moment dat een enorm decorstuk had moeten zijn in een grote film van dezelfde toon. Solo: een Star Wars-verhaal had op dezelfde manier moeten passen bij het plezier en de opwinding van galactische avonturen piraten van de Caraïben deed voor piraterij. In plaats daarvan was het een serieuzere film die paste in de mal van zijn tijdgenoten. Maar nu, jaren later, is het duidelijk dat de sleutel tot succes was om jezelf af te scheiden en plezier te hebben in plaats van in de massa te passen.
