Ocarina of Time en andere titels vertrouwen op muziek - maar toegankelijkheid is een probleem

Muziek is al lang een enorm en welkom onderdeel van videogames. Van opvallende soundtracks van games zoals Reis om spelletjes te ritme zoals Rockgroep , er zijn zoveel manieren waarop muziek zijn weg vindt naar games. Een geweldige soundtrack van een game wekt veel liefde voor klassieke games op en is een van de dingen waar gamers op een diep emotioneel niveau contact mee kunnen maken, ongeacht het genre.

Een van de meest interessante manieren waarop muziek wordt gebruikt, is echter als een monteur. Weefgetouw en The Legend of Zelda: Ocarina of Time laat de enorm interessante maar vaak onsuccesvolle en problematische manieren zien waarop videogames muziek als monteur hebben gebruikt.

Hoe muziek het verhaal stimuleert

In 1990, hetzelfde jaar dat Lucasfilm Games het bekende Apen eiland , het bracht ook het veel kleinere en meer obscure spel uit, Weefgetouw . Speelt zich af in een fantasiewereld, Weefgetouw vertelt een flauw verhaal dat vertrouwt op substantiële karakterkennis waar de speler in de laatste momenten niet veel over te vertellen heeft. Waar Weefgetouw kan spelers teleurstellen als een verhaal, het biedt een intrigerende monteur voor een ouderwets avonturenspel. Spelers zijn misschien gewend aan een klein vocabulaire om te definiëren hoe ze kunnen omgaan met de spelwereld - 'oppakken', 'lopen', 'praten', enz. - maar in Weefgetouw, het vocabulaire bestaat niet uit woorden, maar uit kleine melodieën.

zomer liefdesbier

Spelers veranderen de wereld van Weefgetouw door deze melodieën te spelen op een magische notenbalk, met lagere noten aan de linkerkant en hogere noten aan de rechterkant. De vier tonen waarmee ze een bos wol grasgroen kunnen verven, stellen de speler in staat een kudde schapen te verven en ze te verbergen voor een naderende draak. Het meest interessante is dat het achteruit spelen van de melodie de actie ongedaan maakt; een lied dat een watertuit opdraait, zal het losdraaien als het omgekeerd wordt gespeeld, en een lied dat stro in goud verandert, kan de horde van een draken in brandbaar stro veranderen.

De muziek in Loom laat een nieuwe manier van denken zien over hoe spelers kunnen omgaan met de in-game wereld, maar de melodieën zijn helaas oninteressant. Het is misschien zelfs wat ver om de thema's van vier noten 'muziek' te noemen. Het is een leuke verkenning, maar uiteindelijk een die niet succesvol is.

trappistes rochefort 8

Gerelateerd: Fuser-demo: het nieuwe ritmespel van Harmonix biedt vrijheid, muziek en corgi's

Misschien wel het bekendste voorbeeld van muziek als monteur is: De legende van Zelda serie. Ocarina of Time is een geliefde klassieker met veel echt nieuwe mechanica die verder gaat dan alleen de toevoeging van muziek. in tegenstelling tot Weefgetouw maar het bevat ook een mooi en gedenkwaardig verhaal.

Naast het hanteren van een zwaard en boog, zwaait Link met de titulaire ocarina. Terwijl spelers padvindende puzzels oplossen en bazen bevechten, omvat een deel van het spel ook het spelen van het juiste nummer op het juiste moment. Sommige nummers zijn alleen bedoeld om toegang te krijgen tot een tempel, terwijl andere bruikbaar zijn in het spel, zoals het oproepen van het paard van een speler of het bevriezen van ondode vijanden. De speler communiceert net als in andere games met de rest van de wereld, maar met de werkwoorden 'lopen' en 'vechten' in de game die zijn gekoppeld aan gewone knoppen.

Gerelateerd: Voedsel voor gamers: de 8 beste plaatsen om recepten voor videogames te vinden

Ocarina of Time en andere Legende van Zelda spellen slagen waar Weefgetouw mislukt omdat ze het spelen van muziek toevoegen aan de standaard spelmechanica, in plaats van ze te vervangen. Terwijl deze vervanging gaf Weefgetouw een echt nieuw gevoel, het maakte de besturing van het spel ook niet intuïtief en frustrerend. Beide spellen demonstreren echter de potentiële waarde van het gebruik van deze auditieve signalen als echt integrale spelcomponenten.

Hoe dit toegankelijkheidsproblemen oplevert

Het koppelen van de mechanica van een game aan geluid kan problemen opleveren voor de toegankelijkheid. Voor doven en slechthorenden kan dit aspect van de games volledig ongenaakbaar zijn. Zonder begeleidende visuele aanwijzingen is geluid alleen geen bruikbare monteur.

Dirtwolf dubbele ipa

Gerelateerd: Cadence Of Hyrule: waarom je dit indie-made Zelda-spel een kans zou moeten geven

Weefgetouw probeert dit tegen te gaan door de visuele component van de musicerende staf. Noten bevinden zich niet alleen in verschillende fysieke ruimtes op de notenbalk, maar wanneer erop wordt geklikt, gloeien ze een andere kleur op. Hoewel dit spelers in staat kan stellen een deuntje te reproduceren op basis van locatie of kleur en niet op geluid, reduceert het de op melodie gebaseerde mechanica tot visuele patronen.

Ocarina of Time probeert zijn muzikale mechaniek toegankelijker te maken dan Weefgetouw . Noten worden gepresenteerd op een notenbalk, maar kennis van het formeel lezen van muziek is niet vereist. In plaats daarvan zijn de noten kleurgecodeerd en gelabeld volgens de knoppen van de controller. Een dergelijke notatie betekent dat de nummers in Ocarina of Time kunnen worden gespeeld, zelfs als ze niet kunnen worden gehoord, maar voeg alleen aanvullende auditieve informatie toe voor spelers die bekend zijn met deze notatie.

Experimenteren met muziek als een integraal spelonderdeel biedt zowel spelers als ontwikkelaars een geheel nieuwe reeks interface-opties en gameplay-aanwijzingen. Maar als het zonder de nodige aandacht wordt geïmplementeerd, kan het games ontoegankelijk maken. Deze nieuwe mechanica kan de gameplay ongelooflijk interessant maken, maar het is belangrijk dat ze voor iedereen interessant zijn.

klein iets iets bier

Blijf lezen: Vier op tekst gebaseerde avonturengames die het genre moderniseren