Once Upon A Time In Hollywood is misschien wel de grappigste film van regisseur/schrijver Quentin Tarantino. De methodische film offert een rechttoe rechtaan verhaal op om meer tijd te besteden aan het verkennen van de levens en interacties van vreemde mensen in een duidelijk tijdperk van de Hollywood-geschiedenis. Bewust traag en met veel meer nadruk op karakter dan op verhaal, is de film de meest genotzuchtige (en grappige) film tot nu toe van de regisseur.
Gesitueerd in Los Angeles in 1969, Er was eens in Hollywood de film volgt grotendeels de voormalige televisiewestern-ster Rick Dalton (Leonardo DiCaprio) en zijn stuntman/assistent/beste vriend, Cliff Booth (Brad Pitt). Dalton is een emotioneel wrak over de staat van zijn carrière, meestal op het punt van tranen en met een lichte stotter die alleen verdwijnt wanneer hij volledig in een scène springt.
GERELATEERD: Tarantino's Once Upon A Time In Hollywood kan superhelden bevatten - soort van
Evenzo is het werk voor Cliff opgedroogd. Hij haalt geen stunts meer uit (mede dankzij wellustige geruchten over de dood van zijn vrouw), waardoor hij in wezen wordt gedwongen als een verheerlijkte gopher voor Rick te dienen. Dalton is ook de nieuwe buurvrouw van Shannon Tate (Margot Robbie), een opkomende actrice die samenwoont met haar man Roman Polanski (Rafał Zawierucha). Tate zal historisch het doelwit worden van de Manson Family-sekte, die per ongeluk in aanraking komt met Booth, maanden voordat ze ooit van plan zijn om voor Tate te komen.
Voor een groot deel van de looptijd van de film is er geen echt rij-verhaal. Tarantino is meer geïnteresseerd in het dagelijks verkennen van de levens van deze personages en het presenteren van hun persoonlijke reizen en beproevingen. Dit is ook het moment waarop de film schittert, waarbij elke nieuwe sequentie zich richt op het leven van mensen die op de rand van een culturele verschuiving staan. DiCaprio is fantastisch als de opvliegende en emotioneel kwetsbare Dalton. Een wandelende bal van neurose over de staat van zijn carrière, veel van de grootste lachers van de film komen van zijn fragiele ego dat wordt veroorzaakt door een slechte lijn of een verkeerd begrepen minachting.
Booth en Tate verkennen op dezelfde manier Los Angeles met een duidelijk gevoel voor leuke karakterbeats, waarbij de film vaak door locatie en scène springt. Er was eens in Hollywood heeft een luchtig gevoel voor stijl, waardoor het script en de cast voldoende ruimte hebben om hun personages in verschillende, korte bursts te verkennen. De hele cast heeft sterk acteerwerk, hoewel aantoonbaar alleen Mike Moh zoveel indruk maakt als DiCaprio. Moh heeft alleen echt een uitgebreide cameo als Bruce Lee, maar het is misschien wel de beste sequentie in de hele film.
De film is ook gemakkelijk Tarantino's meest toegeeflijke film tot nu toe. Hele delen van de film worden bepaald door opnamen van mensen die auto's besturen en naar muziek luisteren. Karakterdiscussies die uit andere films zouden worden geknipt, zijn er nog steeds en bevatten hele scènes. Hoewel alles gepolijst en sterk geconstrueerd is, is niet alles strikt noodzakelijk, ook al positioneert de film zich meer als een bloemlezing over Los Angeles. Dit alles draagt bij aan een speelduur van bijna drie uur waarin veel personages worden geïntroduceerd voor een enkele reeks voordat ze uit de rest van de film verdwijnen. Tarantino is een begenadigd filmmaker, dus alle scènes zijn goed geschreven en met finesse geregisseerd. Maar soms sleept de film (vooral alle rij-sequenties, serieus.)
Fans die op zoek zijn naar een diepgaande en sensationele Tarantino-benadering van de Manson-familie zullen teleurgesteld zijn, aangezien de demente groep slechts een ondergeschikte rol speelt in de film voordat ze weer krachtig terugkeert in het derde bedrijf. De scènes waarin Booth de Manson Family-ranch verkent, zijn doelbewust verontrustend en boeiend, maar verliezen nooit het contact met de droge komedie die de toon van de film bepaalt.
Er was eens in Hollywood voelt als het antwoord van Tarantino op dat van Paul Thomas Anderson Magnolia , die erin slaagde een minder gewelddadige, maar bitterzoete en zelfanalyserende versie te zijn van Pulp Fiction . Beide films waren langzame, methodische verhalen over de mensen die in Los Angeles wonen, en hoe ze met elkaar omgaan en elkaars leven vormgeven zonder het zelfs maar te beseffen. Het maakt de film boeiender en interessanter dan het anders had kunnen zijn, en slaagt erin om veel van de mogelijke vastlopers van de film te vermijden.
Er was eens leunt op de meer komische elementen van Tarantino en raakt veel van zijn eerdere werk aan. Het is een verrassend introspectieve film, die de hoogten van ontdekt worden en de dieptepunten van vergeten worden verkent. Wetende dat het een van de waarschijnlijke laatste films van de regisseur is, is het niet verwonderlijk dat het zo introspectief is. Het trage tempo kan sommige kijkers afschrikken in de hoop op een meer rechtlijnige en snelle film. Maar door meer als een bloemlezing over een tijdperk te worden geconstrueerd in plaats van alleen maar een andere kijk op de Manson-familie, vindt Tarantino meer te zeggen over groeien en volwassen worden binnen de entertainmentindustrie dan hij waarschijnlijk alleen maar over Manson zou kunnen vinden.
Geschreven, geregisseerd en geproduceerd door Quentin Tarantino, Once Upon a Time in Hollywood sterren Brad Pitt, Leonardo DiCaprio, Margot Robbie, Burt Reynolds, Al Pacino, Tim Roth, Zoe Bell, Michael Madsen, Timothy Olyphant, Damian Lewis, Luke Perry, Emile Hirsch en Dakota Fanning. De release staat gepland voor 26 juli.
