De Wii U-generatie verdiende over het algemeen niet de woede die ze ontving. Het laatste deel van het leven van de Wii U verdiende echter absoluut alle kritiek die het kreeg. Het grootste deel van Nintendo's inspanningen in de laatste jaren van de Wii U waren gericht op de op handen zijnde lancering van Nintendo Switch. Dit resulteerde in halfslachtige spelletjes van Animal Crossing: Amiibo-festival naar Mario Tennis: Ultra Smash . Het resulteerde ook in een kaal 2016, gekenmerkt door releases als Star Fox Zero , een titel die grotendeels werd gepand - en grotendeels over het hoofd werd gezien.
Star Fox Zero is een eigenaardigheid en een duidelijk voorbeeld van Nintendo's ontwerpfilosofie die fout is gegaan. zoals velen van Nul 's vernietigende kritische recensies opgemerkt, de omslachtige en niet-intuïtieve GamePad-besturingsgimmick de ervaring vernietigd. Nintendo's vasthoudendheid aan innovatie boven organisch ontwerp en iteratie begroef een anders veelbelovende titel.
Star Fox Zero had een doorslaand succes moeten zijn. Het spel was Star Fox 's eerste thuisconsole-avontuur sinds de GameCube, en het was een gezamenlijk project tussen Nintendo en PlatinumGames, ontwikkelaar van titels zoals De prachtige 101 en Bayonetta 2 . Nul was een thuiskomst-evenement, geholpen door uitstekend talent, maar het potentieel ervan werd grotendeels verspild als Nul kreeg een reputatie als een van Nintendo's meest ondergebakken games.
Kona bruin bier
Toch, hoe bergachtig de problemen ook zijn, Star Fox Zero is een waardevol spel. Om de verdienste ervan in te zien, moeten de controles worden overwonnen, wat een onnodige oefening is. Had Nintendo gewoon gegeven Nul traditionele controles, zou het veel beter zijn gegaan. Helaas, bij het nastreven van vermoeide GamePad-integratie en een zelfdestructieve toewijding om iets nieuws te proberen, gebruikte Nintendo een bizarre opstelling met twee schermen.
In wezen toont de tv een traditionele Star Fox perspectief van een derde persoon, terwijl de GamePad een cockpit-weergave van de eerste persoon toont. Het spel dwingt de speler om constant te schakelen tussen de twee schermen, wat een onnatuurlijke manier van spelen is. In tegenstelling tot games zoals Splatoon die de GamePad organisch gebruikten, Nul 's gebruik was storend en onnodig. Hoewel spelers zich kunnen aanpassen aan deze bedieningselementen en ze uiteindelijk een niveau van acute precisie bieden wanneer ze onder de knie zijn, is dit deel van Nul 's ontwerp is grotendeels onverdedigbaar.
Als Nintendo deze controles gewoon had laten liggen, Nul 's successen zouden doorschijnen. De game heeft een aantal werkelijk uitzonderlijke set-piece-niveaus. In veel opzichten, Star Fox Zero is een moderne realisatie van Star Fox 64 jaren 90 ontwerp. De reikwijdte van de missies op de rails en de algemene presentatie hebben een opera-element. De game pusht de Wii U-hardware niet, vooral omdat het de game twee keer over de tv en GamePad moet weergeven, maar een sterke art-direction ondersteunt de omgevingen.
Nul 's gameplay is ook hetzelfde, geweldige score-jagen tarief Star Fox fans zijn gaan houden van. Het is zelfs aangevuld met een aantal nieuwe mechanica. The Walker, die voor het eerst werd geconceptualiseerd in de geannuleerde (maar uiteindelijk herrezen) Star Fox 2 , maakte hier zijn debuut. De Walker is een wendbaar, tweebenig grondvoertuig dat dynamisch kan transformeren van de Arwing en weer terug. Dit opende een aantal geweldige mogelijkheden voor levelontwerp, terwijl het gewoon leuk was om te besturen.
Over het algemeen begraven onder Star Fox Zero 's onhandige gimmicks is een echt solide, herspeelbare on-rails shooter. Van zijn bombastische ruimtegevechten tot zijn meer persoonlijke luchtgevechten tegen Star Wolf, Nul heb veel kunnen heroveren Star Fox 64 is magie. Er is alleen wat graafwerk voor nodig om de nostalgische, boeiende gameplay-loop en presentatie te ontdekken.
dragon ball kai vs dragon ball z
Dat gezegd hebbende, Star Fox Zero wordt slechts tot op zekere hoogte onderschat. De grootste fout van de game is eigenlijk niet de GamePad-integratie, maar een algemeen gebrek aan voorwaarts momentum dat de ervaring schaadt. Nostalgie drijft beide Star Fox Zero 's verhaal- en gameplay-structuren voor een groot deel. Aan de ene kant is de nostalgie vertrouwd en uitnodigend; aan de andere kant is er niet veel innovatie hier buiten het controleschema, wat een wankele toevoeging aan het spel is. Op veel manieren, Star Fox Zero voelt als een vernieuwing.
Voor lange tijd Star Fox fans, meer van hetzelfde met de productiewaarde uit het Wii U-tijdperk en een handvol nieuwe gameplay-ideeën was genoeg. Voor de meesten echter Star Fox Zero belichaamde de identiteitscrisis van de serie en Nintendo's onvermogen om de status-quo te handhaven met bepaalde franchises die het hard nodig hebben. Voor Star Fox vooruit gaan , het moet zijn arcade-aantrekkingskracht behouden en tegelijkertijd dat ontwerp op slimme manieren moderniseren. uiteindelijk, Star Fox Zero was een solide railshooter die symptomatisch was voor grotere problemen.
