Met een beetje geluk, De overval 2: hooligan zal doen voor actiechoreografie wat? The Bourne Supremacy deed voor actiecinematografie: niet alleen de bestaande conventies met de grond gelijk maken, maar ze zo grondig opnieuw uitvinden dat andere filmmakers geen andere keuze hebben dan in de voetsporen van regisseur Gareth Evans te treden.
Een ingrijpend, Shakespeariaans opus dat uitbreidt en verdiept wat de schrijver-regisseur heeft bereikt in De overval: verlossing , kondigt het vervolg Evans aan als een van 's werelds meest vooraanstaande actiefilmers, die de dicht opeengepakte, zorgvuldig geconstrueerde kern van zijn verhaal combineert met een uitgestrekt ballet van geweld dat resoneert met emotionele betekenis, zelfs als het onweerstaanbare, viscerale sensaties biedt.
De onvermoeibare Iko Uwais ( De overval: verlossing ) keert terug als Rama, de One Good Cop wiens voortbestaan van de gebeurtenissen in de eerste film zijn veiligheid bij de politie in gevaar heeft gebracht en zijn gezin in gevaar heeft gebracht. Rama biedt een niet benijdenswaardige deal aan in ruil voor bescherming van zijn vrouw en zoon, en gaat undercover in de gevangenis om de loyaliteit te winnen van Uco (Arifin Putra), de zoon van een misdaadbaas genaamd Bangun (Tio Pakusodewo), wiens organisatie hij moet infiltreren. Maar wanneer Uco een deal sluit met de ambitieuze parvenu Bejo (Alex Abbad) om zijn vader te dwingen een territoriumoorlog met zijn Goto (Kenichi Endo) te beginnen, wordt Rama gedwongen te jongleren met de criminele eisen van zijn nepbazen terwijl hij informatie aan zijn echte bazen verstrekt. .
Na twee uur en 30 minuten, De overval 2 is bijna een uur langer dan zijn voorganger, en toch waait het bijna moeiteloos voorbij, dankzij de bekwame plot van Evans. Hoe expositie-zwaar de eerste 10 minuten ook mogen lijken, ze zetten letterlijk de hele film op - waar Rama vandaan kwam, met wie hij te maken heeft, wat zijn taak is en waarom hij het niet kan weigeren. Het is een riskante maar slimme zet, omdat de film geen verdere uitleg behoeft om begrepen te worden: elke nieuwe ontwikkeling ontvouwt zich als een direct gevolg van de vorige, en elke actiescène dient zowel de machinerie van het plot als de intensiteit van Rama's reis escaleert. En verbazingwekkend genoeg is het resultaat een film met ongelooflijke, uitgebreide vechtscènes, bijna van begin tot eind, en geen van hen lijkt overbodig of genotzuchtig.
Als De overval was een Indonesiër De hard , hooligan is zijn Helse zaken / de overledene , wat je een idee zou moeten geven van de complexiteit (en emotionele onderbouwing) van Rama's benarde situatie. Het verschil tussen het karakter van Uwais en bijvoorbeeld dat van Leonardo DiCaprio is dat zijn undercoveractiviteiten zijn persoonlijke woede uitdrijven - zijn eigen wraakzucht - in plaats van hem alleen maar te martelen, hoewel ze dat ook doen. Maar de acteur gaat net zo effectief om met het drama als met de actiechoreografie, en de wolk die neerdaalt over Rama's aanvankelijk heldere kijk op moraliteit, wordt een krachtige subtekst voor gevechten waarin zijn tegenstanders al dan niet zijn vijanden zijn.
Wat de actie betreft, er zijn in het afgelopen decennium maar weinig films geweest, inclusief zijn voorganger, die een energie behouden als in De overval 2 - een die zowel balletachtig als visceraal is. De volwassenheid van Evans is sinds de eerste film op prijs gesteld, en met elk decorstuk lijkt hij een meer comfortabele greep te hebben op het ritmisch opvoeren van gevechten, ze duidelijk vast te leggen en hun emotionele energie vast te leggen. Sommige sequenties zijn natuurlijk gewoon ademloos en meeslepend, maar andere zijn tragisch, aangrijpend, zelfs louterend. Er is een verbazingwekkend niveau van vaardigheid dat hij demonstreert - soms met behulp van snelle cuts en andere die lange takes creëren - wat Uwais' vaardigheid als vechter en choreograaf legitimeert, zelfs als het zijn eigen autoriteit als verhalenverteller versterkt.
Met nog een aflevering die nog binnen moet komen Inval serie, je kunt je alleen maar voorstellen wat Evans voor het publiek kookt, aangezien deze film ontworpen lijkt om ze op de best mogelijke manier zinloos te maken. Maar uiteindelijk is dat het geweldige aan zijn filmmaken, en De overval 2 in het bijzonder: waar de eerste film aanvoelde als een ruig, hardcore eerbetoon aan de krijgskunstenaars en films die hem inspireerden, bloeit deze meer volledig, niet alleen als een eigen entiteit, maar met veel spanning die aanzienlijk democratischer is.
Als je gewoon een deskundige choreografie vakkundig wilt zien uitgevoerd - down-and-dirty trappen en stoten, verhandeld met kracht en virtuositeit - de film levert. Als je grote personages en gedurfde ideeën wilt - mensen met speciale, eigenzinnige, zelfs iconische vaardigheden - zijn ze in het verhaal ingebouwd. En als je een avontuur wilt met een echte dramatische weerklank en persoonlijke intimiteit, dan is dat ook mogelijk. Uiteindelijk, hoe gewelddadig, bizar of verwoestend het uiteindelijk ook wordt, De overval 2: hooligan is een zeldzaam soort actiemeesterwerk, omdat het je in staat stelt om zowel emotioneel als fysiek van plaats te ruilen met zijn held - en net als hij voel je je aan het einde gehavend en uitgeput, en ben je nog steeds klaar voor meer.
The Raid 2: Rogues opent vandaag in geselecteerde steden.
