Op papier klinkt het idee van een satire op countrymuziek alsof het een geweldige film zou zijn. Het tegenovergestelde gebeurt echter met Mickey Reece's Land Goud , een film die niet lijkt te weten wat hij wil worden. De film gaat ogenschijnlijk over Nashville, maar er zit nauwelijks muziek in en het voelt niet als een film over Nashville, Tennessee. Een personage verwijst op een gegeven moment zelfs naar 'de staat Nashville', waardoor het onduidelijk is of de schrijvers überhaupt veel weten over de stad waarin ze hun film willen afspelen. Als het volledig zou gaan met zijn satire, zou het niet relevant zijn of Land Goud voelde authentiek of niet. De film probeert echter nog steeds een herkenbaar verhaal te zijn over muziek en vriendschap, wat de haperende muzikale achtergrond naar huis drijft. Sommige absurdistische sequenties werken op zichzelf, maar er zijn er maar weinig tussenin, en omdat ze zo verspreid zijn, maken ze de film uiteindelijk nog rommeliger dan hij al is. Land Goud probeert verschillende ideeën te mixen en esthetiek ineen, maar het centrale verhaal lijdt daaronder.
Land Goud Reece speelt Troyal, een opkomende countrymuziekster in 1994. Op een dag ontvangt Troyal een brief per post van een van zijn idolen, countrylegende George Jones (Ben Hall). In zijn brief nodigt George Troyal uit voor een avondje stappen met hem in Nashville. Ondanks dat zijn twee kinderen hem smeken om meer in de buurt te zijn, accepteert Troyal de uitnodiging. Terwijl hij in Nashville is, legt George aan Troyal uit dat hij... van plan om cryogeen te worden ingevroren de volgende dag. Tijdens George's laatste hoera ontmoet Troyal een cast van kleurrijke personages en realiseert hij zich dat zijn jeugdidool niet is wie hij dacht dat hij was.
Land Goud vertrouwt op de relatie tussen Troyal en George, die helaas niet geloofwaardig is. Het is nooit duidelijk hoe George Troyal's informatie vond of waarom hij vriendschap met hem wil sluiten, en niet op een dubbelzinnige manier, maar meer op een onderontwikkelde manier. Hun ontluikende vriendschap is de basis voor de hele film, en aangezien het duo nooit samen op het scherm verschijnt, wordt het onmogelijk om in de filmwereld te worden gezogen. Hall geeft alles en is waarschijnlijk het beste aan de film, maar de chemie tussen hem en Reece is er amper.
Land Goud slaagt met kleine korte sequenties die suggereren dat deze film voor een komische Lynchiaanse sfeer gaat, maar het bindt nooit volledig. Sommige kortstondige geanimeerde sequenties en vreemde dromerige scènes zijn intrigerend, maar ze eindigen nergens. De film probeert in plaats daarvan alles terug te koppelen aan een geloofwaardig Nashville-verhaal, maar dat levert het nooit op. De zwart-wit esthetiek en gloeiende cinematografie helpen de film kijkbaar te voelen, maar de film is een mash-up die nooit ter zake lijkt te komen.
Land Goud is op zijn eigen manier goed gemaakt, maar concentreert zich nooit op één bepaalde sfeer, waardoor hij grillig en ongericht aanvoelt. Willekeurige passages over George's jongere jaren onderbreken het verhaal en dienen niet alles, waardoor het steeds moeilijker wordt om betrokken te blijven. Een flashback direct aan het einde van de film blijkt bijzonder irritant te zijn, het lijkt alsof het erin is geschoven om de film op lengte te krijgen. Wat hier werkt, zijn de vreemde willekeurige sequenties die doen denken aan zwemschoenen voor volwassenen. Als de film was een volslagen absurdistische komedie met alleen een achtergrond in Nashville die de grap nog meer maakte, had het een goede tijd kunnen zijn. In plaats daarvan bevindt deze film zich op vier verschillende golflengten tegelijk die nooit samenvloeien. Algemeen, Land Goud bindt zich nooit aan een idee of genre, en raakt in de war ondanks sporen van intriges.
Country Gold ging dit jaar in première op Internationaal Filmfestival Fantasia op 21 juli.
