Soms kijk je een film, en tussen de schijnbaar eindeloze schermtijd van crimineel saaie personages die onzin-dialogen uitspugen, verwonder je je hoe iets zo kreupel en duur gemaakt. Er zijn veel mensen nodig om een film te maken die zo groot is als Paramount's 'Ghost In The Shell', die naar schatting meer dan 110 miljoen dollar heeft gekost. Er zijn ook veel slechte keuzes nodig om een film zo onverbiddelijk saai en uiteindelijk verbazingwekkend aanstootgevend te maken.
Gebaseerd op de manga geschreven en geïllustreerd door Masamune Shirow, volgt 'Ghost In The Shell' majoor Mira Killian (Scarlett Johansson), een baanbrekende cyborg die een robotlichaam (dat op Scarlett Johansson lijkt) combineert met een menselijke geest. De geest is haar geest, haar ziel, haar menselijkheid. Het omhulsel is een robotschip, dat haar hersenen vasthoudt en Major ertoe aanzet haar identiteit te begrijpen in een wereld waar mensen racen om zichzelf te upgraden met cybertechnologie zoals röntgenogen en drink-all-you-want-levers, maar robots worden behandeld als slaven . Bij het opsporen van een terroristische hacker genaamd Kuze (Michael Carmen Pitt), wordt Major gedwongen te confronteren met het feit dat ze in geen van beide werelden thuishoort. Dit stuurt haar op een pad om haar menselijke verleden te ontdekken.
GERELATEERD: Ghost in the Shell Anime Regisseur Noemt Johansson ‘Best Mogelijke’ Major
De grote ironie van de film is dat terwijl het plot draait om de zoektocht naar ziel, 'Ghost In The Shell' een en al stijl is, geen ziel - of liever, allemaal omhulsel, geen geest.
Regisseur Rupert Sanders maakte naam met reclamespotjes, waarvan de meest bekende voor de videogame 'Halo 3: ODST'. Maar als het op zijn filmografie aankomt, heeft hij alleen 'Sneeuwwitje en de jager' te bieden, een sprookje vol strijd dat opnieuw wordt bedacht, waarbij de prinses in een spijkerbroek werd gepropt en haar in een koud CGI-landschap werd gegooid om een stijlvol maar hoogdravend avontuur. Die film werd kritisch gepand en beschouwd als slechts een bescheiden kassucces. Toch kreeg Sanders op de een of andere manier een tweede kans. En wat hij ons gaf was hetzelfde oppervlakkige showmanschap.
'Ghost In The Shell', dat zich afspeelt in een futuristisch Tokio, hult de stad in gigantische hologrammen van robotgeisha's, lachende bodybuilders en een kwijlende corgi. Een skeezy bar biedt hologrammen van strippers (glitchy genoeg om de PG-13-classificatie te sussen) en boksers die vechten (vermoedelijk het pay-per-view fight night-systeem van de toekomst). Hoewel een deel van het productieontwerp prachtig is - de robo-geisha die in trailers wordt geplaagd, is een hoogtepunt - lijken de meeste ontwerpen geen andere functie te hebben dan er cool uit te zien. Ze vertellen ons weinig over deze wereld.
Met alle hologrammen en cyberpunkflare van 'Ghost In The Shell' dacht ik aan de esthetiek van de Wachowski-zussen, die rijke sci-fi-werelden hebben gecreëerd met 'The Matrix'-trilogie, 'Cloud Atlas' en 'Jupiter Oplopend.' Maar er is een enorm verschil tussen hun ontwerpen en die van Sanders, in die zin dat de ontwerpen van de Wachowski's hun wereldcontext, leven en diepte geven. Elk detail lijkt te passen en te functioneren, en geeft het publiek enig inzicht in dit fictieve universum. Het spul van Sanders ziet eruit als CGI-stickers die rond zijn oogverblindende Hollywood-ster zijn gegooid, zonder enig doel buiten de wow-factor. Het zorgt voor een holle kijkervaring, vooral in combinatie met speelstijlen die verloren gaan in de vertaling.
mac en jacks afrikaanse amber abv
Van de Marvel-films tot het trippy actie-avontuur 'Lucy', Johansson heeft een duizelingwekkend charisma gegeven aan heldinnen die hun ongelooflijke vaardigheden gebruiken - of het nu gaat om scherpschieten of telekinese - om tirannen omver te werpen en legers van gewapende slechteriken neer te halen. In 'Ghost in the Shell' draagt ze een amper gedragen bodysuit en klimt ze tegen muren terwijl ze een pistool afvuurt in de hersenstam van iedereen die zich tegen haar zou keren. Ze slaat terroristen uit en haalt eigenhandig een tank neer, zelfs als die haar granaat dreigt te scheuren. En toch voelde ik niets. Johanssons charme lijkt in de slaapstand te staan terwijl ze afwezig door deze vervelende reis loopt die meer technische praatjes bevat dan interessante actie. Sanders heeft op de een of andere manier de sterrenkracht die Johansson zogenaamd zou leveren, weggezogen. En dat brengt ons bij het schandaal dat de film volgde sinds de eerste castinggeruchten: ja. Dit is een voorbeeld van witwassen.
Dit probleem woedt al jaren online, voordat de film zelfs maar in productie ging. De ene kant drong erop aan dat, omdat de Manga — en de daaruit voortvloeiende anime uit 1995 — Japans was, dat ook de heldin zou moeten zijn van de live-action, in Amerika gemaakte aanpassing. Anderen beweerden dat omdat het personage slechts een brein in een robotlichaam is, iedereen zou de rol kunnen spelen, dus waarom niet Johansson, die een grote schare fans en een legendarische geschiedenis in het actiegenre heeft? Voordat ik de film zag, begreep ik beide kanten. Maar daarna?
Dit is zonder twijfel Aziatisch wissen.
Het is niet alleen dat Major werd omgedoopt tot de witgecodeerde 'Mira Killian' in plaats van de originele Japanse naam Motoko Kusanagi, 'Ghost In the Shell' speelt zich af in Tokio. De film is druipend in elementen van de Japanse cultuur, van de anime-iconografie tot geisha's, en koivissen tot traditionele sushi-restaurants met lage tafels en bezoekers in uitgebreide gewaden en obi's. En toch zijn de meeste hoofdpersonen wit; niet alleen Major, maar ook haar beste vriend Batou (Pilou Asbæk), haar moederfiguur Dr. Ouelet (Juliette Binoche), haar vijandige baas (Peter Ferdinando) en de eerder genoemde terrorist die ze moet opsporen (Pitt).
Dus zelfs als iemand zou theoretisch gecast kunnen zijn om de volledig robo-figured Major, Paramount Para te spelen ding om een film te casten die zich afspeelt in Japan, een Japans verhaal vertelt en doordrenkt is van de Japanse cultuur met voornamelijk blanke acteurs. Dat stuurt een bericht over wie wordt gewaardeerd en niet, en het is een behoorlijk beledigende boodschap die alleen maar duidelijker en aanstootgevend wordt naarmate de film vordert. Er zijn gekleurde mensen in de film, die het team van Major vullen. Maar afgezien van haar handler (Takeshi Kitano), krijgen ze amper vijf lijnen om met zijn drieën te delen. Ik zou je geen van hun namen kunnen noemen, omdat de film alleen om hen geeft in de zeldzame gevallen waarin Major en Batou ondersteuning nodig hebben. Het zijn niet zozeer personages als wel gemakken.
Een andere schokkende scène is dat Major een sekswerker inhuurt zodat ze mensenvlees kan aanraken. In plaats van de kortsluitingsscène uit de strip, huurt majoor -- die absoluut leest als een blanke vrouw -- een zwarte vrouw in zodat ze haar kan porren en kan experimenteren. De optiek is slecht, vooral in het kielzog van zo'n succesvolle en wakkere film als 'Get Out'.
En dan wordt het nog erger!
Spoilers voor het derde bedrijf van 'Ghost In The Shell'.
hert licht bier
Ik kom zelden in de onthullingen van de derde akte. Maar zoals het geval was met 'Passengers', is het nodig om het gemene verhaal te bespreken dat schuilgaat onder de gelikte advertentiecampagne. Wanneer Major haar verleden ontdekt, ontdekt ze dat ze eigenlijk Japans is. Haar naam was Motoko Kusanagi. Ze heeft een levende moeder die Engels spreekt met een zwaar Japans accent. Haar kinderkamer is versierd met Japanse prullaria, alsof het een souvenirwinkel voor toeristen is. Majoor is stiekem Aziatisch! En toch voelden de filmmakers zich helemaal op hun gemak om haar als blank te casten. Deze onthulling hits in golven van 'nee dat deden ze niet' die niet piekeren wanneer Kuze ontdekt dat hij ook echt Japans is ('Your name is Hideko!'), maar wanneer Major haar eigen graf bezoekt en haar moeder omhelst alsof ze zeggen: 'Het is cool. Ik ben je opnieuw opgestarte blanke dochter! Ik test wereldwijd beter.'
Einde spoilers.
Als de sociale politiek van dit pand je verveelt, zal de film zelf dat ook doen. Sanders lijkt de hele cast te hebben aangespoord om in dezelfde uitgestreken aflevering te spreken, waardoor elke regel als een bijzaak aanvoelt. En met dialogen als: 'Ik zie haar niet als een machine. Ze is een wapen', had het script wel wat energie kunnen gebruiken. In plaats daarvan worden de acteurs, de Japanse cultuur en het verhaal allemaal ingezet om tot actiescènes te komen die soms visueel verbluffend zijn, maar nooit hard aankomen omdat Sanders niet de moeite heeft genomen om de wereld op te bouwen of boeiende personages te ontwikkelen.
Ik kijk zelden op mijn horloge tijdens films, maar deze film is zo slopend traag dat ik moest, al was het maar om mezelf ervan te verzekeren dat het bijna voorbij was. Het was niet. Toen ik het controleerde, nam ik aan dat we bijna twee uur onderweg waren. Het was 72 minuten. Ik had er nog 35 te gaan, en elk - of het nu ging om snelle actie, flauwe scherts of loerende shots van Johansson in dat hightech turnpakje - voelde als een uniek stukje marteling; flauw, maar zelfverheerlijkend.
Door slechts een beetje trouw te blijven aan de esthetiek van het bronmateriaal, creëerde Sanders een film met spektakel en actie, maar zonder opwinding. Hoe hij een tweede kans kreeg op een remake met een groot budget na de middelmatigheid van 'Snow White and The Huntsman', ontgaat mij. Hoe Paramount zoveel geld heeft gestoken in een script dat leest als een slordige vertaling, en actiescènes die zo CGI-verbeterd zijn dat ze eruitzien als videogames, ik kan niet eens beginnen. Ik sta echt versteld van een studiofilm in het tijdperk van ongelooflijke aanbiedingen zoals 'Logan', 'John Wick' en het komende 'Atomic Blonde' kan dit totaal, absoluut en volkomen onzin zijn.
'A Ghost In The Shell' opent vrijdag 31 maart.
