Tegen het einde van Netflix's Het achtervolgen van Bly Manor , iemand observeert dat het verhaal dat zich in de loop van de negen afleveringen ontvouwt geen spookverhaal is, maar eerder een liefde verhaal, en ze heeft grotendeels gelijk. Oh, er zijn geesten, zoals iedereen die de trailer heeft gezien kan bevestigen, maar dat is het niet werkelijk over hen. Het gaat over liefde, herinnering en het soort hartverscheurend, botpijnlijk verlies dat te veel voelt om te dragen.
Losjes gebaseerd op de Gothic-horrornovelle van Henry James uit 189898 De draai van de schroef , Het achtervolgen van Bly Manor is de opvolger van Mike Flanagan op The Haunting of Hill House (zelf een hervertelling van de gelijknamige roman van Shirley Jackson). Maar terwijl die serie van 2018 werd gevierd vanwege de disfunctie van het gezin, de angstaanjagende angsten en ondraaglijke spanning, Bly Manor is iets anders; iets beter . Het vereist gewoon geduld, en misschien een tweede bezichtiging, om het publiek volledig te kunnen waarderen.
Gezien het grote aantal aanpassingen van De draai van de schroef , is het uitgangspunt bekend, althans in de breedste zin van het woord. Flanagan verplaatst de gebeurtenissen naar 1987, maar de basisdetails blijven hetzelfde: de Londense zakenman Henry Wingrave (Henry Thomas) huurt een verontruste Amerikaanse leraar, Dani Clayton (Victoria Pedretti), in om au pair te spelen voor zijn verweesde nichtje en neefje bij de familie. landgoed, Bly Manor. Te popelen om te ontsnappen aan een trauma uit haar eigen verleden, negeert Dani moedwillig de waarschuwingssignalen, van zwaar drinkende Henry's desinteresse in het welzijn van de kinderen tot de duistere omstandigheden achter de verwijdering van de jongen van kostschool, en accepteert de baan met plezier.
Het imposante Bly Manor is precies zoals je zou verwachten, met een uitgestrekt huis, een familiekapel en begraafplaats, een lange geschiedenis en een onmiskenbaar gevoel van angst. En hoewel de kinderen niet bepaald de standaardpersonages zijn die typisch zulke verhalen bevolken, zijn ze onmiskenbaar ... uit . De jonge Flora (Amelie Bea Smith) is zo lief als een au pair zou kunnen hopen - haar herhaalde decreten van 'perfect magnifiek' zouden de basis kunnen vormen voor een onverstandig drinkspel - tenminste totdat ze strenge waarschuwingen geeft over haar poppen , of na het slapengaan door het huis lopen. Precocious Miles (Benjamin Evan Ainsworth), de oudste van de twee, schommelt tussen wereldmoe en subtiel dreigend. Ze worden gecompenseerd door een huishoudelijk personeel dat de conventies van het genre tart: Hannah Grace (T'Nia Miller), de afwisselend warme en felle huishoudster die net zo beschermend is voor het landhuis als voor de bewoners; Owen (Rahul Kohli), de kokkin die van woordspelingen houdt en die vanuit Parijs naar huis verhuisde om voor zijn zieke moeder te zorgen; en Jamie (Amelia Eve), de ruige tuinman.
Maar voordat Dani zelfs maar kan uitpakken, wordt ze meegezogen in de mysteries, van haar nieuwe huis, en van haar nieuwe vrienden en aanklagers, die allemaal worden belast en gevormd door verlies - of het nu gaat om geliefden of om zichzelf. Terwijl Hill House handhaafde een gestage dreun van angst, belichaamd door verschrikkingen zoals de Bent-Neck Lady, Bly Manor is veel terughoudender en verdeelt zijn verschijningen al vroeg, in flitsen in spiegels en ramen, voordat ze de deuren opengooit.
Dat komt omdat viscerale angsten niet het doel zijn van maker Mike Flanagan, die keer op keer heeft bewezen daar bedreven in te zijn, in werken zoals oog , Voordat ik wakker word en The Haunting of Hill House . In plaats daarvan, Het achtervolgen van Bly Manor spoelt langzaam af, waardoor een opmerkelijk effectieve, en beïnvloeden , meditatie over verdriet, trauma en, ja, liefde. De serie onderzoekt meerdere facetten van herinneringen, als welkome toevluchtsoord voor een onaangenaam cadeau, als de vervagende eerbetonen aan degenen die we hebben verloren, en als hun eigen soort rondspoken. Dat komt vaak tot uiting in een herhaling die in eerste instantie geruststellend is, maar dan, als de herinneringen zich naar zichzelf terugplooien, brengt het weinig meer dan verwarring en, uiteindelijk, angst met zich mee.
Hoewel Het achtervolgen van Bly Manor heeft alle attributen van een traditionele horrorserie, het is allesbehalve traditioneel. Kijkers die zich schrap zetten voor de volgende sprong, of anders 'count the ghosts' spelen, zullen waarschijnlijk een beetje teleurgesteld wegkomen. Hier, het zijn de scènes tussen de verwachte angsten die hun vruchten afwerpen.
Er zijn momenten in Bly Manor zo emotioneel verwoestend, waarin personages de bodemloze diepten van hun hartzeer onthullen, dat kijkers misschien in tranen uitbarsten ... ja, terwijl ze kijken naar wat in naam een bovennatuurlijk horrordrama is.
The Haunting of Bly Manor is vanaf vrijdag te zien op Netflix en heeft hoofdrollen voor Victoria Pedretti, Oliver Jackson-Cohen, Amelia Eve, T'Nia Miller, Rahul Kohli, Tahirah Sharif, Amelie Bea Smith, Benjamin Evan Ainsworth en Henry Thomas, met Kate Siegel, Katie Parker , Alex Essoe en Matthew Holness.
