We spotten allemaal met de stomme titel Hot Tub Time Machine in 2010, maar het is moeilijk te ontkennen dat de maffe tijdreiskomedie een ongegeneerd dwaze en leuke rit was. Dus er was een punt waarop ik een tweede draai had verwelkomd met zijn cast van fouten en 'niet te moeilijk nadenken, gewoon genieten'-premisse. Maar dat was voordat ik eigenlijk zag Tijdmachine voor bubbelbaden 2.
De trailers beloven een reeks hilarische escapades, met stops in koloniaal Amerika, een trippy toekomst met bewuste auto's en een jaren zestig waarin onze helden (op de een of andere manier) de Beatles zijn. De plot richt zich echter op de toekomst, terwijl helaas enkele stukjes uit de eerste film worden vernieuwd.
Nick (Craig Robinson) en Lou (Rob Corddry) maken gebruik van hun kennis van hun vorige avontuur en zijn moguls geworden op de rug van gestolen ideeën, van popsongs tot technische vooruitgang. Maar al dat waanzinnige succes heeft hen geen goede echtgenoten gemaakt, en opnieuw staan beide op het punt hun ware liefdes te verliezen. Lou's zoon Jacob (Clark Duke) is de ziedende butler van zijn rockster/tech-innovator/idioot vader. Maar het is een mysterieuze man in een smoking die het plot inluidt door Lou in het kruis te schieten en het trio aan te sporen om in de tijd te reizen om deze dodelijke beproeving te stoppen. Om niet besproken redenen is Adam (John Cusack) op wonderbaarlijke wijze MIA van dit alles. In zijn plaats krijgen we Adam Scott als zijn toekomstige zoon Adam Jr.
Dat is juist. De held van de vorige film is weg, en met hem de chemie die Hot Tub Time Machine deed werken. Cusack was de heteroseksuele man van deze groep en speelde een verwarde tegenhanger van de bizarre komedie van Robinson, Corddry en Duke. Tijdens zijn afwezigheid krijgt Duke een nieuwe bestemming, maar een succesvolle hetero is hij niet. In plaats daarvan zeurt hij -- meestal over hoe hij het mikpunt van grappen is -- en wordt hij belast met vermoeiende uiteenzettingen. Scott wordt erin gegooid als een vleugje iets nieuws, een strak gesneden, rok-sportieve, altijd chipper dweeb. Uiteindelijk is het een vreemd viertal dat nooit echt klikt.
Geregisseerd door Steve Pink, zit Hot Tub Time Machine 2 vol met grappen, maar er komen er veel te veel niet. Het is ongelijk, gedomineerd door Robinson en Corddry's schijnbaar geïmproviseerde oneliners en running gags die eerder haveloos dan schandalig aanvoelen. Waar de eerste film kilometers maakte door de spot te drijven met de huiveringwekkende trends van de jaren tachtig, wordt de toekomstige verhaallijn niet gedolven op dezelfde soort snark of dwaasheid. Toekomstige grappen zijn beperkt tot een iPad die je kunt gebruiken als een Fleshlight, en tv gaat naar een veel donkerder - maar grotendeels onontgonnen - entertainmentmerk.
Terwijl de humor razend lukraak aanvoelt, wordt de dynamiek van het tijdreizen pijnlijk overschreven. De personages gebruiken niet alleen een actuele tijdlijnkaart om de ins en outs te verduidelijken, maar herhalen de details ook keer op keer om ervoor te zorgen dat het publiek kan volgen hoe de gebeurtenissen van de toekomst hun heden/verleden beïnvloeden. Maar dat is allemaal zinloos als schijnbare paradoxen schaamteloos worden genegeerd. Hoe kan Nick bijvoorbeeld 'Stay (I Missed You)' stelen van Lisa Loeb in 2014 toen ze dat nummer in 1994 uitbracht? Verwacht geen uitleg. Het enige wat je krijgt is een shot van de droevige Lisa Loeb als kattenjager.
Er is een misselijkmakende sensatie die begint als je kijkt naar een slapdash die naar geld grijpt en je realiseert dat je bent betrapt. Dat is hoe ik me voelde toen Hot Tub Time Machine 2 zijn nonchalante waren van popcultuurreferenties, vermoeide seksgrappen (je weet wat raar is, kerels doen het!) en casual borsten uitspoelde. Deze film is misschien prima voor een luie zaterdag op HBO, maar niemand zou een kaartje moeten kopen voor deze vervelende rit.
