De ouders van Yukiharu Izumi zijn dood, maar hij mist zijn vader geen moment. Zijn vader was afwezig in zijn leven, en schijnbaar een verontrustende aanwezigheid in dat van zijn moeder. Nu is het huis van Yukiharu afgebroken, gaat hij gebukt onder de schulden van zijn familie... en heeft zijn huisbaas hem een sleutel gegeven van een huis dat wordt bewoond door vijf vormveranderende bakeneko-kattenmonsters. Het blijkt dat de afwezigheid en schulden van zijn vader te wijten waren aan het feit dat hij al zijn tijd besteedde aan het dienen van deze kattenheren. Tegen het einde van Ik ben de dienaar van de Catlords In het eerste hoofdstuk van het eerste hoofdstuk zit Yukiharu nu vast aan de grillen van zijn nieuwe meesters - ze zijn gewoon te schattig om af te wijzen.
Square Enix's Maandelijkse G Fantasy magazine is gespecialiseerd in titels die technisch goed zijn, maar vaak neigen naar meer shojo- of fujoshi-achtige stijlen; Zwarte butler , Saiyuki en Horimiya zijn enkele van de grootste hits van het tijdschrift. Ik ben de knecht van de Catlord past bij deze trend van shonen in contact met zijn vrouwelijke kant, die meer dan wat dan ook lijkt op een bovennatuurlijke draai aan de shojo-klassieker voor alle jongens Ouran High School Host Club .
Leuk vinden Ouran , Catlord's dienaar volgt een sjofele arme protagonist die door schulden wordt meegesleurd om te werken voor een excentrieke 'harem' van soorten bestaande uit (meestal in Catlord 's geval) van mensen met wie ze naar school gaan. Een van de bakeneko-kattenheren, de chique kat Kyou, is zelf zelfs een professionele gastheer. Hoewel dit niet expliciet romantiek/Boys Love is, is er een duidelijke fujoshi-vriendelijke scheepsplaag en chemie tussen Yukiharu en zijn bakeneko-klasgenoot Akira, wiens schattigheid als kattenjongen misschien enkele duistere geheimen verbergt die op de laatste pagina's van dit boek worden geplaagd.
De humor in Ik ben de knecht van de Catlord is goed. Niemand zal dit de grappigste manga van het jaar noemen, maar het is zeker een lach waard om te lezen. Er is veel geschreeuw en op ergernis gebaseerde humor die zou kunnen schuren, maar het werkt omdat het past bij hoe irritant katten zich zouden gedragen als ze mensen waren. De grap met Akira die niet begrijpt waarom Yukiharu dat doet niet leuk vinden als hij hem muizen in de klas brengt, is misschien wel het grappigste deel van dit eerste deel.
Ik ben de knecht van de Catlord is over het algemeen in het solide OK-bereik voor zover manga gaat - het doet precies wat het wil doen zonder ooit echt ergens in uit te blinken. Yen Press's Volume 1-release voelt ook een beetje krap aan bij het drukken; het plaatsen van de bonusstrips in de omslagen is op zijn minst logisch voor zover het gaat om het opslaan van papierlogica, maar vertaalnotities voor latere hoofdstukken die verschijnen na het eerste hoofdstuk is nogal verwarrend. Kortom, als je wilt glimlachen naar sommige katten die er soms uitzien als mooie jongens, kun je veel erger doen dan dit volume.
beste bewakers van de Galaxy-strips
Ik ben de knecht van de Catlord Vol. 1 is nu verkrijgbaar bij Yen Press.
