Als we Junji Ito 's . zeggen mouw bewerking van Osamu Dazai's klassieke roman uit 1948 No Longer Human is zwaar leesvoer, we bedoelen dat zowel in letterlijke als figuurlijke zin. Viz' hardcover-editie van de serie is een van de dichtste manga-volumes op de markt, met 616 pagina's. Degenen die normaal gesproken door manga blazen, merken misschien dat ze hier de tijd voor nemen - minder vanwege de lengte en vooral vanwege de inhoud.
Dazai's origineel Niet langer menselijk was een semi-autobiografisch verhaal gebaseerd op het diepe gevoel van depressie en vervreemding van de auteur. Velen beschouwen het als zijn afscheidsbrief; Dazai en zijn geliefde Tomie Yamazaki verdronken zichzelf kort na de publicatie. Het is in het minst niet gemakkelijk te lezen, maar het is bewezen populair te zijn. Het werd aangepast aan het heden in Usamaru Furuya's manga-aanpassing (verkrijgbaar bij Vertical) en aan de toekomst in de animefilm mens verloren , en Dazai zelf is een populair personage in de Bungou Zwerfhonden franchisenemer.
Ito's bewerking is een meer getrouwe versie van het verhaal en de setting van het originele werk, hoewel Ito tegen het einde een nieuwe plotwending toevoegt waarin de werkelijke Osamu Dazai zijn fictieve surrogaat, Yozo Oba, ontmoet. Meestal zitten de bijdragen van Ito minder in het plot zelf en meer in de pure grafische horror van de presentatie.
Ito heeft gemakkelijk een van de meest herkenbare kunststijlen in de wereld van manga, zowel mooi als verontrustend. Niet langer menselijk is realistischer dan zijn gebruikelijke horrorfilm, maar het is niettemin passend materiaal voor zijn sterke punten. De hoofdpersoon Yozo is zelf een mangakunstenaar die gespecialiseerd is in monsters die 'zo hartverscheurend zijn dat ik mezelf zelfs verdoof'. Je kunt je afvragen in hoeverre Ito zich zou kunnen identificeren met zo'n hoofdrolspeler in hetzelfde werk, vooral omdat deze manga zich al bezighoudt met de relatie tussen personage en auteur.
Yozo is bang dat hij echt wordt achtervolgd door geesten, met name die van zijn overleden klasgenoot Takeichi. Ito's kunst zorgt ervoor dat zelfs de realistische scènes er zeer zenuwslopend uitzien (de lelijke Takeichi ziet er al uit als een horrorfilmmonster, zelfs als hij nog leeft), maar het schittert echt wanneer het Yozo's innerlijke psychologische onrust uitbeeldt. Het meest verbluffende hoofdstuk in dit verband is dat Yozo uitzettende massa's kronkelende lichamen uitbraakt, die elk zijn tegenslagen vertegenwoordigen.
maar ik was het, dio
Yozo is een psychologisch gecompliceerde hoofdpersoon, een die je voelt, ook al overschrijdt hij vele grenzen. Hij zou vandaag waarschijnlijk ergens in het autismespectrum worden gediagnosticeerd. De titel komt van hoe hij zich zo verward voelt door en losgekoppeld van andere mensen dat hij het gevoel heeft dat hij er zelf nauwelijks voor in aanmerking komt. Hij zou zeker gediagnosticeerd zijn met PTSS. Het misbruik dat hij als kind heeft meegemaakt, is moeilijk om over te lezen, vooral met hoe grafisch de kunst is. Als volwassene zijn Yozo's relaties met vrouwen op zijn best disfunctioneel, en hij is vaak virulent vrouwonvriendelijk.
Het kan niet worden onderschat hoe donker en potentieel triggerend Niet langer menselijk kan zijn. Als je zelfmoordgedachten hebt, is dit het laatste boek dat je zou moeten oppakken. Voor lezers die zich op een stabielere plek bevinden dan Yozo, is het een moeilijke maar meeslepende lezing, met beelden die je nachtmerries kunnen achtervolgen.
Junji Ito's Niet langer menselijk ligt op 17 december in de winkels.
