Als het gaat om de werken van Nicolas Cage, hoe beter hoe beter.
Ik heb van hem genoten als detective/boef, als tovenaar en heksenjager, als wannabe Batman, holbewoner en Wicker Man. Ik ben er onvoorwaardelijk dol op wanneer deze scène-kauwende acteur emotioneel plaatsen gaat waar anderen niet zouden durven. Het is misschien campy, het is misschien wild, maar het is zelden saai.
blauwe maan belgië wit
Dus toen ik hoorde dat 'Pay the Ghost' Cage probeert zijn ontvoerde zoon terug te vorderen van een wraakzuchtige geest, verwachtte ik dat 'Taken' en 'National Treasure' een vleugje 'Ghost Rider' zouden bevatten. Ondanks het concept en de ster heeft 'Pay the Ghost' er echter geen belang bij om gestoord te zijn, wat prima is. Wat jammer is, is hoe saai en onhandig het in plaats daarvan is.
Mike Lawford (Cage) woont in een stad in New York die bestaat uit voor de hand liggende locatie-opnames in Toronto en CGI-gewijzigde skylines. Mike Lawford (Cage) is een literatuurprofessor die zo bezig is met het verdienen van een vaste aanstelling dat hij zijn belofte breekt om zijn zoon Charlie (Jack Fulton ) trick or treat. Terwijl Mike het goedmaakt met ijs op een Halloween-carnaval, wendt hij zich even af. En zomaar, Charlie is weg. Het verlies doodt Mike's passie voor zijn beroep en zijn huwelijk, maar naarmate de eenjarige verjaardag van de verdwijning van de jongen nadert, beginnen Mike en zijn ex (Sarah Wayne Callies) signalen van de andere kant te krijgen dat Charlie niet onherstelbaar is. Zijn belofte om zijn zoon te redden is een belofte waar Mike alles aan zal doen, zelfs als dat betekent dat hij zijn eigen ziel op het spel zet.
Er zijn hier goede verhaalwortels, en de Duitse filmmaker Uli Edel probeert het griezelige aanbod (gebaseerd op de roman van Tim Lebbon) te aarden in een spookachtige sfeer met griezelige VFX-gieren, griezelige glimpen van deze kindergrijpende geest en een sluw decorontwerp die gewone stedelijke omgevingen in helse valstrikken verandert. Edel vertoont zelfs een handvol succesvolle jump scares. Maar 'Pay the Ghost' wordt nooit dreigend, mede door het kronkelende verhaal.
In plaats van hardnekkig te focussen op Mike's hectische zoektocht naar zijn zoon, gaat 'Pay the Ghost' vaak over op het vastgelopen onderzoek van toegewijde rechercheur Reynolds (Lyriq Bent). Terwijl Bent een welkome intensiteit en ernst brengt, bieden zijn scènes weinig informatie en worstelen ze met het opzetten van de idiote suggestie dat Mike misschien verantwoordelijk is voor wat er aan de hand is. Niet alleen de verdwijning van zijn zoon, let wel, maar ook de dood van een paranormaal begaafde door schijnbare spontane ontbranding.
goedemorgen | boomhut brouwerij
Door de draad van het verhaal verder te rafelen, geeft het dwaze script van Dan Kay Mike's intellectuele discipline geen enkele relevantie op zijn zoektocht. Betreed een ingeklemde collega-professor (Veronica Ferres) die ondersteunend glimlacht en dient als spreekbuis voor al het ongemakkelijke historische achtergrondverhaal. Ondertussen doet Mike's vrouw niet veel meer dan hem volgen en huilen, waardoor de meeste hoofdpersonages van de film flagrante manieren lijken om de speelduur te vullen.
Dat misbruik van de cast en personages verprutst een veelbelovend uitgangspunt voordat de film in een griezelige maar verwarrende conclusie rommelt. Maar misschien was dit alles middelmatigheid niet te redden geweest door een gonzo Cage-uitvoering. Helaas probeert hij het niet eens.
Meer dan wat dan ook, de Oscar-winnaar en meme-koning is hier gewoon verward, ziet er onwel en afgeleid uit, zelfs voordat Charlie vermist wordt. Cage levert plichtsgetrouw een belachelijke dialoog, en af en toe brul en schiet hij door verlaten pakhuizen die wanhopig op zoek zijn naar aanwijzingen. Maar net als zijn achtervolgde zoon op het scherm, lijkt Cage alsof hij slaapwandelt. Hij is ronduit saai -- en dat is helaas de grootste schok die deze thriller teweegbrengt.
Nu al beschikbaar op iTunes en op aanvraag, 'Pay the Ghost' opent vandaag in de bioscoop.
