Paul Rudd is zo geweldig dat het moeilijk is om te klagen dat je meer van hem hebt, en inderdaad het beste van het middelmatige Netflix-sci-fi-drama Leven met jezelf is zijn dubbele dosis Rudd . Rudd speelt Miles Elliot, reclameman van middelbare leeftijd, die zijn enthousiasme voor elk aspect van zijn leven is kwijtgeraakt, van zijn zielloze baan tot zijn passieloze huwelijk tot zijn letterlijk grijze huis in een buitenwijk. Op zoek naar een boost neemt hij de aanbeveling van zijn doorzetter-collega Dan (Desmin Borges) aan om een mysterieuze spa te bezoeken met vermeende wonderbehandelingen (voor maar liefst $ 50.000). Voor hij het weet komt hij weer bij bewustzijn in een letterlijk graf, in plastic gewikkeld en ergens in het bos begraven, voor dood achtergelaten.
Dat horrorfilmbeeld, waarmee de eerste aflevering wordt geopend, belooft echter een veel donkerder en verontrustender show dan zich in werkelijkheid ontvouwt. De reden dat Miles levend is begraven, is dat bij de behandeling van de spa een volledig identieke kloon wordt gecreëerd met alle herinneringen van de cliënt en een veel positievere, enthousiastere levenshouding. Normaal gesproken wordt de oorspronkelijke klant dan regelrecht vermoord en begraven in het bos, maar er was een hapering in het proces voor Miles. Dus hij staat al snel oog in oog met zijn eigen dubbelganger, en hij is veel beter in het leven van Miles dan Miles ooit was.
Het probleem is dat Miles ook zijn leven wil blijven leven. Dus originele Miles en nieuwe Miles vormen een relatie die half symbiotisch en half antagonistisch is. De originele Miles laat de nieuwe versie de leiding nemen op het werk, terwijl de oude Miles weer toneel gaat schrijven en probeert opnieuw contact te maken met zijn vrouw Kate (Aisling Bea).
Vooral tijdens de vroege periodes waarin de Milesen hun dubbele bestaan geheim proberen te houden, is het uitgangspunt van Leven met jezelf lijkt op een high-concept sitcom uit de jaren 90, of misschien de komedie van Michael Keaton uit 1996 Veelheid . Maar ondanks de aanwezigheid van comedy-ster Rudd en de lengtes van afleveringen die bijna allemaal minder dan 30 minuten zijn, Leven met jezelf is niet echt een komedie en bevat slechts af en toe ingetogen stukjes humor.
Het is echter ook niet echt een drama, en het is vooral halfbakken als een sci-fi-serie, waarbij net genoeg aandacht wordt besteed aan het centrale klonenconcept om duidelijk te maken dat het geen enkele mate van nauwkeurig onderzoek doorstaat. Er zijn een aantal echt duistere momenten, waaronder Miles die Dan meeneemt om zijn eigen lijk op te graven en een paar regeringsagenten die Miles gevangen nemen om de waarheid over de kloonoperatie te ontdekken. Ze worden echter allemaal snel terzijde geschoven ten gunste van huiselijke angst of, erger nog, saaie subplots over de doeltreffendheid van Miles' nieuwste reclamecampagne op het werk.
Maker Timothy Greenberg, die alle acht afleveringen schreef, is een veteraan Dagelijkse show producer, maar er is niets bijzonder scherps of satirisch aan de humor in Leven met jezelf (waarschijnlijk de grappigste grap is dat Enya's 'Orinoco Flow' blijkbaar in een lus speelt in de sinistere spa). De show is het beste als het meer karaktergedreven is, gericht op de relaties tussen de twee versies van Miles, of tussen elke Miles en Kate. Alia Shawkat wordt in slechts een paar afleveringen ernstig onderbenut als Miles 'vreemde zus, die het hele klonen op de voet volgt, en een welkome laag snarkiness toevoegt aan wat een verrassend sombere show kan zijn.
Rudd is ook sterk en maakt effectief de afbakening tussen de twee versies van Miles met slechts kleine veranderingen in kapsel en gedrag. De memes over het opmerkelijke gebrek aan veroudering van Rudd komen voor de geest bij het kijken naar de frisse nieuwe Miles in tegenstelling tot het vertrapte origineel, die eruitziet alsof Rudd alle veroudering die hij heeft vermeden, heeft opgeslagen en in één personage heeft gekanaliseerd.
Het is duidelijk dat geen van beide versies van Miles echt beter is, en hoewel de kloon misschien meer succes heeft op kantoor en leuker op feestjes, kan hij ook onuitstaanbaar zelfvoldaan en aanmatigend zijn. De beste versie zou natuurlijk ergens in het midden liggen, wat een vrij voor de hand liggende les is om acht afleveringen te leveren.
Zoals te veel streaming-series, Leven met jezelf zou waarschijnlijk veel beter hebben gewerkt als speelfilm. Regisseurs Jonathan Dayton en Valerie Faris, die aan elke aflevering regisseerden, hadden het kunnen kneden in zoiets als hun eigenzinnige drama's Kleine Miss Sunshine of Ruby Sparks . In plaats daarvan zijn er hele afleveringen die volkomen vreemd aanvoelen, en de show verdubbelt vaak terug naar gebeurtenissen om ze vanuit een ander perspectief te laten zien (meestal slechts de ene Miles of de andere), zonder een bepaald nieuw inzicht.
Dayton en Faris houden de stijl meestal geaard, maar de show heeft niet eens de caleidoscopische beelden die Cary Joji Fukunaga bracht Maniac , een andere high-concept Netflix-sci-fi-serie die in de kern teleurstellend alledaags bleek te zijn. Er zit zoveel onontgonnen potentieel in Leven met jezelf dat het moeilijk is om niet op zijn minst een beetje nieuwsgierig te zijn naar wat daarna komt, helemaal tot aan het enigszins anticlimax-einde van het seizoen.
Rudd blijft een van de meest sympathieke, innemende acteurs die er zijn, of het nu gaat om Ant-Man in het Marvel Cinematic Universe of in de surrealistische wereld van Natte hete Amerikaanse zomer , en zelfs als de ene versie van Miles een beetje ongevoelig en onaangenaam is, is het gemakkelijk om hem te laten slagen. De verdubbelingseffecten zijn soepel en onopvallend, zelfs wanneer de personages rechtstreeks op elkaar inwerken, en Rudd heeft een solide chemie met Bea als beide variaties van Miles. De ingrediënten zijn er, maar de show brengt ze nooit met succes samen. Misschien moet het worden gekloond en vernieuwd, met de originele versie ergens in een greppel gegooid.
Met in de hoofdrollen Paul Rudd en Aisling Bea, gaat het eerste seizoen van acht afleveringen van Living With Yourself vrijdag in première op Netflix.
