Touwen zijn een integraal onderdeel van een worstelring, en modern worstelen in het algemeen: touwen en springplankbewegingen, duiken, toren van onheil - al deze bewegingen zijn op de een of andere manier afhankelijk van touwen. Heb je je ooit afgevraagd welke regels de WWE (en worstelen in het algemeen) hanteert met betrekking tot touwen? Laten we in een paar technische details duiken, van de bekende tot de meer obscure.
Touwbreuk
De touwbreuk is de meest voor de hand liggende regel in het worstelen als het gaat om touwen - en misschien wel de meest verkeerd begrepen. Worstelaars moeten breken wanneer een tegenstander de touwen aanraakt of een lichaamsdeel onder de touwen heeft. Als ze niet verplichten, geeft de scheidsrechter een vijf tellen voordat hij de diskwalificatie oproept. Een pinfall of submission moet ook worden verbroken als een van de deelnemers in de touwen zit. Maar waarom wordt deze regel ook vaak toegepast bij wedstrijden zonder diskwalificatie?
Technisch moet er nog een val plaatsvinden binnen de ring tenzij anders vermeld. Hoewel de touwen deel uitmaken van de ring, worden ze noch binnen noch buiten de ring beschouwd. Zij zijn de barrière. Dit betekent dat wanneer een worstelaar zich gedeeltelijk buiten de ring bevindt - of in ieder geval niet volledig erin - er geen val kan plaatsvinden. Dit is de reden waarom de regel ook van toepassing is in andere wedstrijden zonder diskwalificatie waarvoor nog steeds een val in de ring vereist is, zoals Submission Matches, Street Fights of Steel Cage Matches. Hoewel het in die gevallen niet illegaal is om een onderwerping vast te houden, kan een worstelaar niet winnen terwijl zijn tegenstander in de touwen zit (tenzij de wedstrijd een toegevoegde Falls Count Anywhere-bepaling heeft). Deze regel betekent ook dat het schort technisch gezien buiten de ring is en daarom moet een worstelaar op het schort, die geen lichaamsdeel binnen de ring heeft, worden geteld.
westmalle trappist dubbel
Touwen beklimmen
Heb je je ooit afgevraagd waarom scheidsrechters een vijf tellen geven als worstelaars in de touwen klimmen? Het antwoord is simpel: in de touwen klimmen is ook illegaal. Hoewel de regel tegenwoordig nog maar zelden wordt toegepast, kun je nog steeds scheidsrechters zoals Brian Hebner in de vroege jaren 2000 zien tellen op worstelaars toen ze naar het bovenste touw gingen. Natuurlijk is niemand in de moderne WWE-geschiedenis er ooit voor gediskwalificeerd.
WCW was echter een ander verhaal. Het bedrijf verbood toptouwbewegingen in 1992 tijdens het bewind van Bill Watts. De regel was bedoeld om bewegingen van het bovenste touw een meer verwoestende impact te geven en hakken te voorzien van een andere regel om te breken. Het deed echter sterren als Ricky Steamboat, Brian Pillman en Bobby Eaton pijn, die grote delen van hun aanval en afwerking moesten veranderen.
Hoewel de regel niet lang duurde, maakte het toch zijn effecten bekend in ten minste één PPV. Bij Strandexplosie 1992 , het kostte het team van Arn Anderson, Bobby Eaton en Steve Austin de wedstrijd tegen Nikita Koloff, Barry Windham en Dustin Rhodes.
Over-the-top-Rope Diskwalificatie
Deze lijkt ongeveer net zo archaïsch als het beklimmen van de touwen, maar het is waarschijnlijk een beetje bekender, vooral omdat WCW de regel vasthield tot midden tot eind jaren negentig. Het concept lijkt eenvoudig: als een worstelaar zijn tegenstander over het bovenste touw naar buiten gooit, worden ze gediskwalificeerd. Nou, in de praktijk was het niet zo eenvoudig.
Het lastige hier was dat een worstelaar moest zijn opzettelijk over het bovenste touw gegooid. De formulering was belangrijk omdat er ruimte was voor interpretatie. Gewoonlijk leidde alleen het voortstuwen van een tegenstander over het touw met een voorsprong of een achtergrond tot een DQ. Waslijnen of dropkicks die een tegenstander over de touwen stuurden, werden meestal als legaal beschouwd omdat werd bepaald dat het momentum van de worstelaar hem over het touw bracht, niet de beweging zelf. Of dat onderscheid überhaupt zin heeft, staat ter discussie.
De regel leidde tot veel 'Dusty Finishes', waarbij fans dachten dat de babyface had gewonnen, maar de beslissing werd teruggedraaid. Het meest prominente voorbeeld is waarschijnlijk dat de Road Warriors de NWA World Tag Team-titels niet wonnen op winning Starrcade 1987 in hun (kayfabe) woonplaats Chicago omdat Animal voor de finish Arn Anderson over de touwen had gegooid.
gans ipa ingrediënten
Het labeltouw vasthouden
Deze regel leek eind jaren negentig tot begin jaren 2000 een stille dood te sterven, maar heeft sindsdien een beetje een opleving gezien, bedoelde woordspeling. Tijdens een tag team-wedstrijd hebben de teamhoeken elk een tag-touw eraan vastgemaakt dat het teamlid aan de buitenkant moet vasthouden om een legale tag te maken (een legale tag die wordt gedefinieerd als het slaan van de hand van de partner terwijl hij over de boventouw, maar dat is een verhaal voor een andere tijd). Hoewel niemand er tegenwoordig echt om geeft of een tag legaal wordt gemaakt, is het tag-touw nog steeds te zien op elke WWE-show.
Touwen versus kabels
Hoewel dit niet echt een regel is, is het toch best interessant om op te merken dat WWE de enige grote worstelpromotie is die echte touwen gebruikt in plaats van staalkabels. De enige andere promotie die dit deed, de AWA, sloot bijna dertig jaar geleden zijn deuren.
Waarom? Volgens Jim Cornette vertelde Vince McMahon hem dat de WWE altijd echte touwen had gebruikt en nooit de overstap had gemaakt. De traditie stamt waarschijnlijk uit de tijd dat de grootvader van Vince McMahon, Jess McMahon, zowel boksen als worstelen promootte in de omgeving van New York en gewoon dezelfde ring voor beide sporten gebruikte. Dit is ook de reden waarom de WWE (en nu AEW) ring groter is dan de meeste andere traditionele worstelringen (20x20 voet in plaats van 16x16 of 18x18).
animes zoals ouran high school host club
Veel van deze regels zijn niet van toepassing - of hebben geen enkele zin - vanuit het huidige standpunt, aangezien worstelen is geëvolueerd van een op een mat gebaseerde sportpresentatie naar een snelle, hoogvliegende, atletische showcase. Maar ze dienden nog steeds een doel in hun tijd en zorgen voor een fascinerend stukje worstelgeschiedenis.
