Op het eerste gezicht, HBO's Game of Thrones en de Zag franchise hebben absoluut niets gemeen. Maar bij nadere beschouwing blijkt dat ze één hoofdkenmerk gemeen hebben: niemand is veilig voor de dood. De Zag films zijn berucht omdat ze fysiek meedogenloos zijn voor hun personages, vooral in termen van marteling die wordt uitgevoerd door de slim ontworpen maar sadistische games. Het gaat zelfs zo ver dat originele hoofdpersonen zoals John Kramer, ook bekend als Jigsaw, zijn leerlingen en zelfs zijn vrouw, Jill, worden gedood. Dit is niet zo anders dan Game of Thrones , die een precedent schiep in het eerste seizoen om niet gehecht te raken aan personages, omdat ze snel en soms willekeurig kunnen worden gedood.
Hoewel er veel verschillen zijn tussen de Zag franchise en de fantasierijke wereld van Game of Thrones , is deze gewelddadige neiging om hoofdpersonen te vermoorden iets unieks dat ze delen. Zelfs personages die niet zo belangrijk zijn voor het plot, krijgen in beide een vroegtijdige dood, ondanks hun onschuld en hun uiterste best om de andere personages in echt gevaar te redden. Beide Zag en Game of Thrones passen deze brute methode toe op hun personages en toch houdt het fans op de een of andere manier betrokken en klaar voor meer.
De Zag films leggen de lat hoog in de eerste film, Zag , in 2004. Daarin werd hoofdpersoon Adam Stanheight aan intense psychologische marteling onderworpen toen hij probeerde te ontsnappen uit een kamer waar hij vastgeketend was aan een badkuip. Ondanks al zijn snelle denken, sloot John Kramer Adam uiteindelijk op in de kamer aan het einde van de film, waardoor hij stierf van de honger. Fans dachten dat dit een behoorlijk meedogenloze dood was, aangezien de hele film ging over Adam die probeerde te ontsnappen, alleen om hem voor dood achter te laten in de kamer waarin hij begon. Zag , leerden fans al snel dat het geen goed idee is om je aan personages te hechten, ook al zijn ze dat wel veronderstelde om de film te overleven. Vanaf het begin is de Zag films volgden duidelijk niet de standaard filmformule.
In de volgende films, Zag franchise blijft handelen op die moordende impuls en doodt actief hoofdpersonages links, rechts en in het midden. Het doodde zelfs de belangrijkste antagonist, John Kramer, in de derde aflevering. Tot nu toe zijn er negen films in de Zag franchise, en toch werd het brein dat alle games heeft gemaakt vrij vroeg vermoord. Dit is zeker geen traditionele opzet voor een franchise, maar op de een of andere manier hebben de schrijvers en regisseurs het laten werken. Maar nogmaals, de dood van Kramer benadrukte het thema van de serie: niemand is veilig om te worden vermoord, hoe belangrijk ze ook zijn voor de plot.
Game of Thrones , aan de andere kant, is berucht voor het doden van zijn personages. Ned Stark, schijnbaar de hoofdpersoon van de show, werd snel gedood voor het einde van seizoen 1, naast andere personages. Leuk vinden Zag , dit schiep een precedent voor de komende seizoenen, met fans die weten dat ze zich aan niemand moeten hechten. Niet alleen is Game of Thrones liberaal in het doden van zijn personages, maar het is ook behoorlijk brutaal. Van vergiftigde taarten tot het platdrukken van hoofden met blote handen, Game of Thrones is niet teruggeschrokken van fysieke gore, een andere gelijkenis die het deelt met Zag .
Auteur George R. R. Martin hield ofwel niet echt van zijn personages of wilde zijn fans de veiligheid van elke persoon in twijfel laten trekken. Zelfs personages die seizoenen doorbrachten met een intense karakterontwikkeling, zoals Daenerys Targaryen, werden ook meedogenloos vermoord. Het maakte niet uit wie het personage was. Als het hun tijd was om te sterven, dan viel de hamer. Zelfs Hodor, die een rustige, behulpzame man was voor Bran Stark, werd op een afschuwelijk emotionele manier vermoord.
De Zag films zijn echt de Game of Thrones van het horrorgenre, niet bang om zelfs de meest vitale personages te doden. Hoewel het sommige fans kan afschrikken, zijn zowel de Zag films en Game of Thrones gebruikte deze tactiek en slaagde er nog steeds in. Zolang het verhaal kan doorgaan, zullen de schrijvers een manier vinden om personages te doden om fans te laten raden. Het lijkt paradoxaal - fans raken meer betrokken naarmate meer personages worden gedood - maar het is bewezen dat het werkt, zoals te zien is in beide verhalen.
