Shazam! Woede van de Goden gaat terug naar de Griekse mythologie voor zijn schurken en monsters, in overeenstemming met de achtergrond van de Shazamily. Het alter ego van Billy Batson ontleent zijn superkrachten aan verschillende klassieke goden en helden, dus het is niet meer dan passend dat hij het opneemt tegen bijgewerkte versies van dezelfde mythologische bedreigingen. Dat begint met The Daughters of Atlas , die dienen als de antagonisten van de film en de Tree of Life gebruiken om een plaag van monsters los te laten op het hedendaagse Philadelphia.
SCROLL OM DOOR TE GAAN MET INHOUD
Het bevat ook een paar wezens die direct de special effects-meester Ray Harryhausen erkennen, wiens stop-motioneffecten soortgelijke monsters tot leven brachten in een reeks fantasieklassiekers. Het is een respectvolle hommage, maar het slaagt er niet in de belangrijkste aspecten van Harryhausen's werk vast te leggen. De ziel van de wezens gaat verloren, wat aanspreekt enkele van Shazam 2 's grotere problemen .
Harryhausen's creaties hadden allemaal een ziel
Ray Harryhausen kreeg bekendheid met zijn innovatieve stop-motion visuele effecten, die zich lieten inspireren door het effectwerk van Willis O'Brien in het origineel Koning Kong . Zijn eerste film -- 1949's Machtige Joe Young -- was een meer luchtige kijk op het meesterwerk van O'Brien en leidde in de jaren vijftig en zestig tot een reeks spraakmakende fantasieklassiekers. Terwijl ze sciencefictionfilms bevatten zoals Eerste mannen op de maan en prehistorische dino-epische verhalen zoals Een miljoen jaar voor Christus , lag zijn ware liefde in klassieke mythen en fantasieverhalen. Het resulteerde in enkele van zijn meest geliefde werken, waaronder die uit 1958 De 7e reis van Sinbad , jaren 1963 Jason en de Argonauten , en 1981 Titanenstrijd .
Het geheim van zijn werk ligt in de manier waarop hij zijn onderwerpen vermenselijkt. Net als O'Brien's Kong hebben zijn wezens allemaal een ziel: ze registreren begrijpelijke emoties en brengen vaak zowel hun pijn en tragedie als hun wreedheid over. De beroemde skeletten uit de climax van Jason en de Argonauten verraden bijvoorbeeld een verontrustende gretigheid als ze hun prooi naderen, terwijl zijn dinosaurussen en gigantische monsters reageren zoals elk dier zou doen op verwondingen of de dood. Zelfs figuren als de Medusa uit Titanenstrijd een zekere mate van sympathie opwekken wanneer de held ze op pad stuurt.
Shazam 2 stopt aan de oppervlakte
Het is niet moeilijk om de invloed van Harryhausen erin te zien Shazam 2. Wanneer de Daughters of Atlas hun magie op Philadelphia loslaten, resulteert dat in een schare van monsters uit de Griekse mythologie losgelaten op straat. Ze bevatten een paar openlijke knipoogjes naar Harryhausen, waaronder een groep harpijen die op vergelijkbare wezens lijken Jason en de Argonauten en een cyclops patroon direct na de versie in De 7e reis van Sinbad .
Het probleem is dat ze niet hetzelfde gevoel van bezieling missen dat Harryhausen altijd toonde. Het zijn lege effecten: indrukwekkend in hun detail, maar alleen bedoeld om amok te maken voordat de helden ze neerleggen. Een deel ervan komt neer op het scenario -- Shazam 2 heeft zijn eigen verhaal te vertellen in plaats van zijn kleurrijke handlangers uit te werken -- maar hun leegte spreekt enkele van de grotere problemen van de film aan, zoals een routinematig plot en een gebrek aan interesse in de Shazam-familie 's diverse manier om superhelden te benaderen.
Ironisch, Shazam 2 besteedt een redelijke hoeveelheid zorg aan het presenteren van zijn mythische wezens, en de plot toont meer respect voor de klassieke verhalen dan waarvoor het wordt geprezen. Helaas geldt dat niet voor de Harryhausen-monsters, die qua uiterlijk overeenkomen met hun beroemde voorgangers, maar niet de dingen kunnen vinden die ze in het begin tot klassiekers maakten. Het is een tragische verspilling van een verder geweldig eerbetoon.
Om zijn Harryhausen-monsters in actie te zien, Shazam! Fury of the Gods draait nu in de bioscoop.
