Er is iets inherent griezeligs aan animatronics dat kleine waarschuwingsbellen in de hersenen doet afgaan die suggereren dat ze niet helemaal kloppen. De beweging en vormen brengen ze in de griezelige vallei, en de angst dat ze tot leven komen en ons kwaad doen, is een hardnekkige. Van Lilo en Stitch: de serie naar Gravity Falls naar het komende seizoen van Big Hero Six: The Series , eetanimatronics die tot leven komen om aan te vallen, is een veelgebruikte stijlfiguur die de fanbase precies goed blijft raken.
Met dat in gedachten is het geen verrassing dat een horrorspel gebouwd op deze trope het goed zou doen. Enter Vijf nachten bij Freddy's, een franchise gemaakt door Scott Cawthon nadat hij kritiek had gekregen op een eerdere game omdat hij personages 'te eng' maakte. Cawthon nam deze kritiek en bracht het op tot elf, en bracht de eerste uit FNAF game in het najaar van 2014 tot lovende kritieken. In zes korte jaren, FNAF is een hitfranchise geworden, met meerdere hoofdgames en spin-offs, een boekenreeks en zelfs een film in de maak.
Of het nu door het ontwerp, de gameplay of de personages was, deze franchise werd enorm populair - als je vanaf 2014 op internet was, wist je van deze games, zelfs als je ze nooit had gespeeld. En ondanks dat hij niet de eerste was die met deze trope speelde (de Gravity Falls aflevering waarin het iets na de eerste werd uitgebracht FNAF spel, en de Lilo en Stitch aflevering 'Phantasmo' dateert van minstens tien jaar), de franchise is ongetwijfeld het uithangbord voor griezelige animatronics, en is de eerste op iemands tong wanneer hij wordt geconfronteerd met de trope. Maar met zeven hoofdgames, vijf spin-offgames en nog een onderweg , is er een vraag die gesteld moet worden: moet Freddy's eindelijk voorgoed sluiten?
Als een indie-horrorspel, FNAF is redelijk rechttoe rechtaan: jij, de speler, moet zien te overleven als je gevangen zit met psycho-killer animatronics met behulp van de verschillende tools die je tot je beschikking hebt. Als ze je betrappen, ben je dood, meestal met een bijhorende schrikreactie die het spel af en toe doet crashen. Elke game biedt een variatie op deze kerngameplay, samen met informatie over de overlevering van de franchise, waardoor mensen zich afvragen waar OSHA of de gezondheidsinspecteurs waren.
De serie speelt op elke creepypasta die pizzeria-animatronics ooit plaagt, en vroege games die snel achter elkaar worden uitgebracht -- FNAF 2 slechts een paar maanden na de eerste game uitgebracht, en het jaar daarop werden er nog twee uitgebracht. Zo snel games maken (eigenlijk twaalf games in zes jaar) is op zijn zachtst gezegd indrukwekkend. Triple-A-bedrijven zijn zelden zo productief en de franchise is een reeks van indie games, wat betekent een klein team en een klein budget.
Zelfs als je met het uitgangspunt speelt en de basisgameplay intact houdt, is er genoeg in elk spel waar spelers meerdere uren aan kunnen besteden. Maar er is ook de bezorgdheid over een burn-out bij de maker. Cawthon was van plan de serie te beëindigen met FNAF4 , maar de populariteit van de franchise vereiste meer inzendingen, die het niet zo goed deden als het oorspronkelijke kwartet. De sequels presteerden ook niet zo goed als de eerste game, ze doken naar beneden voordat ze weer oppakten met de VR-game FNAF: hulp gezocht .
Er is ook het probleem dat tegenwoordig met populaire media komt: wanneer iets plotseling populair wordt en het net zo snel oud wordt. Dankzij internet kan een stuk media zeer snel een piekverzadiging bereiken, en FNAF was geen uitzondering. Iedereen, van YouTubers tot DeviantArt-artiesten, behandelde deze game tot het punt dat een persoon die nog nooit een horrorgame had aangeraakt, een van de personages ter plekke kon identificeren. Als je van de spellen hield, was het leuk om ze bij elke beurt te zien; als je dat niet was, werd je waarschijnlijk na een paar weken ziek van het zien van die enge animatronische dieren. Fans zijn misschien opgewonden bij het vooruitzicht van een nieuwe game, maar degenen die zich de overvloed aan media herinneren met betrekking tot FNAF voordat ze waarschijnlijk met hun ogen rollen bij weer een andere inzending.
Moeten Freddy Fazbear en het bedrijf met pensioen gaan? Nou ja, dat zouden Jason en Freddy en Kong en Godzilla ook moeten zijn en zeker Dracula en de Wolfman. Toch blijven deze personages generaties lang bestaan, en zolang de vraag er is, zullen ze blijven terugkomen voor meer. Mensen Leuk vinden bang zijn - in een gecontroleerde omgeving, dat wil zeggen.
Horrormedia voorziet deze gecontroleerde terreur met de belofte dat het snel voorbij zal zijn. Vijf nachten bij Freddy's, welke game het ook is, biedt de service die alle horrorgames bieden: angst in een omgeving die kan zijn veroverd. Zolang deze games deze belofte kunnen blijven waarmaken, zullen fans blijven terugstromen naar Freddy Fazbear's, wat OSHA ook zegt.
