WAARSCHUWING: het volgende artikel bevat spoilers voor: Zombieland: Dubbeltik , nu in de bioscoop.
bell's oberon bier
Dit jaar heeft zeker een behoorlijk aantal zombiekomedies gezien, van Bill Murray en Adam Driver in Driver De doden sterven niet naar Lupita Nyong'o's Kleine monsters , waarin de ondoden een kinderkamp aanvallen. Ze waren echter slechts een aanloop naar Zombieland: Double Tap, het vervolg van regisseur Ruben Fleischer dat de bende buitenbeentjes uit het origineel uit 2009 herenigde. Toch, zo goed als die zom-com-franchise is, 2004 Shaun van de Doden staat hoog als de gouden standaard.
Regisseur en co-schrijver Edgar Wright werd 15 jaar geleden bekend met de film, met Simon Pegg en Nick Frost in de hoofdrollen als Shaun en Ed, beste vrienden die gedwongen werden een zombie-opstand in Londen te bestrijden. Het bracht hulde aan de barcultuur van het land, hun liefde voor cricket en voetbal, en plaatste zombies als een metafoor voor alles, van vluchtelingen tot hooliganisme. In het proces, Shaun van de Doden prikte liefdevol de draak met de stijlfiguren van het subgenre en leverde verrassende diepte op.
Het dook ook in de vriendschapsbanden, evenals Shaun's depressie over het verliezen van de liefde van zijn leven, wat inhoud aan het bloed toevoegde. Dit soort magie is moeilijk vast te leggen. Shaun van de Doden blijft een heavy-hitter omdat het gevuld is met hart en ziel, en levert veel emotionele momenten op waar kijkers om kunnen huilen.
Hoewel er een lange geschiedenis is van horrorkomedies, heeft Wright & Co. nieuw terrein afgebakend dat eer betoonde aan de reuzen van het genre, met name Nacht van de levende doden , en heeft nooit geprobeerd een franchise te lanceren. Het eindigde met Shaun die een zombified Nick in de schuur hield, waar ze bleven genieten van videogames, een uitgangspunt dat Hollywood zeker zou veranderen in een complete serie. Maar Shaun van de Doden was gericht op het vertellen van verhalen en authenticiteit, en tot op de dag van vandaag voelt het als kunst en niet als product in zijn op zichzelf staande, eenmalige avontuur.
Zombieland is een soort antithese. Begrijp ons niet verkeerd, de films zijn leuk, maar toch zijn ze veel meer verpakt en product, bedoeld om gevechten tegen de ondoden te spoelen en te herhalen. Er wordt immers al een derde film geplot, waardoor fans zich afvragen of het nog een decennium duurt voordat we deze wereld op het scherm zien.
overwinning zomer ale
De eerste Zombieland arriveerde in 2009, pal in het midden van de zombieplaag in de bioscoop. Dubbeltik verdubbelt, waardoor we een beetje meer typisch Hollywood krijgen in termen van formule in plaats van grindhouse en indie-kunst, waarbij de komedie voorspelbaar, slapstick en een beetje vervelend aanvoelt, met personages als Madison. Het vervolg verliest veel stoom omdat het lijkt alsof ze te hard hun best doen om het origineel te repliceren, waardoor we met een leeg gevoel achterblijven.
En dit is waar Shaun van de Doden heeft veel meer kracht. Zijn originaliteit houdt het tijdloos, zelfs tien jaar later, wanneer zombies volledig verankerd zijn in de bioscoop en op televisie, van De levende doden naar De doden sterven niet naar het post-apocalyptische komische drama van Netflix aanbreken van de dag , met zijn geesten.
Dat komt omdat of het nu gaat om humor, brute moorden, afgewezen liefde of vrienden die het leven proberen te begrijpen, ze niet altijd geven wat ze willen. Shaun van de Doden heeft lagen op lagen, en het is dit soort genuanceerde verhaal dat altijd moeilijk te verslaan zal zijn. Het is herkenbaar, lief en vol met herinneringen dat, zelfs in het aangezicht van hondsdolle zombies, we geen wapens en monstertrucks nodig hebben, we elkaar nodig hebben, en misschien een reis naar Winchester voor een lekkere, koude pint.
alexander keith bier
Geregisseerd door Ruben Fleischer naar een script van Rhett Reese, Paul Wernick en David Callaham, Zombieland: Dubbeltik met Woody Harrelson, Emma Stone, Jesse Eisenberg en Abigail Breslin. De film draait nu in de bioscoop.
