De Star Wars prequels hebben zoveel jaren zoveel haat aangetrokken dat het nu bijna in de mode is om redenen te vinden om van ze te houden. Personages, scènes en dialogen die ooit genadeloos werden belachelijk gemaakt, worden gedolven voor positieve interpretaties, en de beruchte 'I Hate Sand'-scène uit 2002 Star Wars: Attack of the Clones is geen uitzondering.
Een recent bericht dat grip krijgt op Reddit onderzoekt wat er stiekem geweldig is aan de scène, waarin Anakin Skywalker wordt afgebeeld, en toen een Padawan, die contact maakt met de liefde van zijn leven, Padme Amidala. Terwijl hij zich voor haar openstelt, bekent hij onhandig: 'Ik hou niet van zand. Het is natuurlijk en ruw en irritant en het komt overal.' De eigenaardige dialoog trok kritiek, zowel vanwege de onhandigheid van de regel zelf als de hoogdravende levering door acteur Hayden Christensen.
Maar wat als de onhandigheid allemaal deel uitmaakt van het ontwikkelen van Anakin's karakter? De genereuze interpretatie van de scène rechtvaardigt Anakin's onvermogen om zich oprecht en emotioneel uit te drukken met zijn geschiedenis als Padawan. Het is Jedi nadrukkelijk verboden om krachtige emoties te ervaren.
Het monnikenbestaan van de Jedi is bedoeld om je passies te temmen en de discipline te ondergaan die nodig is om ze te verstikken. Anakin sloot zich al op jonge leeftijd aan bij de Jedi, maar nog steeds later dan de meeste Jedi gewoonlijk doen, en tegen de tijd van de scène in kwestie is hij een hormonale tiener die voor het eerst de volle kracht van zijn emoties ervaart. Verscheurd tussen zijn ontluikende gevoelens voor Amidala en het trauma van zijn verleden, is de bekentenis dat hij een hekel heeft aan zand eigenlijk een verrassende ontwikkeling voor het personage.
Zand is natuurlijk representatief voor Anakin van zijn thuiswereld, de woestijnplaneet Tatooine. Geboren in slavernij en armoede, is het logisch waarom Anakin zich zo zou voelen als hij herinnert aan zijn thuiswereld. Zijn beruchte toelating tot Amidala vertegenwoordigt een aanvaarding van zijn behoefte om zichzelf te uiten en de emoties te voelen die de Jedi hem hebben verboden, en als zodanig is het een belangrijk keerpunt voor het personage.
Gedurende de rest van de prequels gaf Anakin uiteindelijk toe aan zijn passies en omarmde de Dark Side om Darth Vader te worden. Om hem op dat pad te leiden en die verandering niet volledig uit het linkerveld te laten voelen, moest de film Anakin met kleine stapjes in die richting duwen. Het detailleren van zijn haat voor zand, hoe ongemakkelijk en angstig het ook is, is eigenlijk een briljant subtiele manier om Anakin's aantrekkingskracht op de Dark Side uit te beelden.
Vanuit een bepaald standpunt natuurlijk. Wat de recente trend in de richting van het verheerlijken van delen van de prequels die eerder werden bespot, vertegenwoordigt, is de bereidheid van een fandom om volledig en volledig met de canon van hun keuze om te gaan. In plaats van zich te distantiëren van aspecten van de geschiedenis van de franchise die ze niet leuk vinden, voelen veel fans zich steeds meer aangetrokken tot het toepassen van interpretatieve lenzen en vinden ze zo ruwe diamanten.
Het is gemakkelijk om over bijna alles kritisch te zijn en het als dwaas of rot te negeren. Wat veel moeilijker is, is om naar de waarde te zoeken, zelfs in de ondergewaardeerde. Of het nu gaat om het lezen in een epische ongeziene strijd van de Force in de duels van de originele trilogie die net zo hoogdravend lijken als de dialoog van Anakin, of het ontwerpen van een theorie waarbij Jar Jar Binks in het geheim een Sith Lord is die de melkweg speelt, Star Wars fans bewijzen keer op keer dat ze elk aspect van hun universum kunnen vieren en waarderen. Soms is het proces natuurlijk en ruw, maar als je op zoek bent naar iets om te waarderen, zul je merken dat het overal is.
