Super Mario Odyssey uitgebracht met lovende kritieken in 2017. Deze reactie is terecht, want Odyssee's ontwerp, extase en besturing waren misschien wel de strakste Mario ooit is geweest. Het meest opvallende aan Odyssee is hoe goed gerealiseerd het werkelijk is - in het bijzonder het fantastische einde.
Elke wereld in Super Mario Odyssey voelt doelgericht en uniek. Cappy's vermogen om vijanden over te nemen en Mario ze te laten besturen, geeft het spel nog meer diepgang. Veel van de mechanica in Odyssee zijn beide revolutionair, maar tegelijkertijd heel eenvoudig. Odyssee is de beste Mario-game in bijna tien jaar en zou moeten worden gebruikt als een sjabloon voor nieuwe games die nog komen.
Terwijl Mario zich heeft beziggehouden met RPG's en partygames, Odyssee bewijst dat Mario het nog steeds heeft. Het hele Nintendo Switch-debuut van Mario is een constant plezierige ravotten, maar het einde van het spel is iets speciaals. Odyssee 's kerngameplay draait om een mix van Mario's acrobatische vaardigheden en bekwaam gebruik van Cappy's bezittingen. Cappy's hulp aan Mario blijkt steeds meer dan voldoende te zijn, maar het einde van het spel zet dit concept op een subversieve en leuke manier direct op zijn kop.
Natuurlijk, de plot van Mario Odyssey draait om Mario's nieuwste avontuur om Peach uit de klauwen van Bowser te redden. Het hele spel bouwt op naar de laatste wereld. Aan het einde van deze wereld komt Mario een kerk tegen. Als hij het nadert, vervormt de muziek totdat het onmogelijk is om te horen. De huwelijksklokken luiden als Mario de deur binnenstormt om Bowser te vinden (vrij komisch) die probeert prinses Peach een extra grote ring te geven.
Bowser dwingt Mario door een valluik naar beneden, waar de speler voor de laatste keer in het hoofdverhaal tegenover Bowser staat. Een deel van wat deze scène zo gedenkwaardig maakt, is het grandioze karakter ervan. Het geluidsontwerp als Mario de kerk binnenloopt is meesterlijk en zodra hij Bowser en Peach binnen aantreft, dragen ze extravagante trouwoutfits. Het voelt verwant aan iets dat een speler zou vinden in Super Mario 64 , omdat het zo'n traditionele setup is die goed is uitgevoerd. Achteraf best komisch, maar op dit moment is het fantastisch om de sfeer te bepalen.
Wat daarna komt, is de laatste strijd. Het is een ongelooflijk leuke stoeipartij waarbij Mario de pet van Bowser tegen hem gebruikt. Nadat Mario het gevecht heeft gewonnen, valt er echter puin op het slagveld waardoor Mario, Peach en Bowser in een ander gat vallen. Wat daarna komt is een flits van pure schittering: Mario vindt Bowser flauwgevallen door de val en gooit Cappy naar Bowser's hoofd, hem in bezit nemend. Dit is waar dingen leuk worden voor de speler. Terwijl Mario steeds dieper in het onderbewustzijn van Bowser valt, krijgt Mario beelden te zien van Bowsers verleden -- en het is niet alleen een hilarisch moment, maar ook een enigszins humaniserend moment.
Vanaf dit punt neemt Mario de controle over Peach met Bowser op zijn schouder. Bowser is schrikbarend snel en hij slaat als een vrachtwagen. Spelen als hem geeft de speler een gevoel van onmetelijke kracht. Terwijl spelers Bowser in andere titels hebben bestuurd, is hij nog nooit zo speelbaar geweest in een reguliere Mario-platformgame. Terwijl de grond onder Mario valt, klinkt het nummer 'Break Free' Toneelstukken. Het is een enorm verslavend pop-rock deuntje dat vreemd genoeg heel goed past bij de toon van de scene. Als Bowser moet de speler snel puin vernietigen, langs obstakels rennen en enorme, kubusachtige pilaren neerhalen om te ontsnappen.
De laatste scène in Super Mario Odyssey ziet de drie personages ontsnappen, aangezien zowel Mario als Peach herenigd worden. Bowser wordt echter wakker en zowel Mario als Bowser beginnen te vechten om Peach, in een poging haar genegenheid te verdienen. Peach roept uiteindelijk: 'Genoeg!' Ze is duidelijk gefrustreerd over de manier waarop beide mannen haar hebben behandeld. Ze loopt het schip van Mario op en negeert ze allebei. Dit is zo'n geweldige scène voor Peach, omdat ze daardoor meer is dan de jonkvrouw in nood. Hopelijk zullen toekomstige games deze kant van Peach's karakter erkennen.
Na deze scène gaan Mario en Peach allebei naar huis als de muziek sluit en een titelkaart wordt getoond. Al met al is het een fantastisch einde van een fantastisch spel. Al is het maar voor een klein moment, het geeft Bowser, Mario en Princess Peach een schokkende hoeveelheid diepte. Qua gameplay is het geweldig om door te spelen. Spelen als Bowser in meer reguliere Mario-spellen klinkt alsof het zo leuk zou kunnen zijn als het werd behandeld zoals het was Odyssee . Toekomstige Mario-titels moeten er rekening mee houden.
